diss
Cisse pådje u ci hagnon ci est co a scrire, u a mete d’ adrame. Si vos avoz des cnoxhances so l’ sudjet, vos l’ ploz fé vos-minme.diss [codjowa] viebe "dire" a l' atôtchî di l' indicatif prezintrece, fôme dimandrece. 1. dins ene fråze di dmande.
- Epoites tu, diss, li scret tourmint
K’ a-st eduré l’ pôve enocinne,
Ki ene shijhe si leya-st ewalper
D’ on mådrea ki s’ dijheut d’ avance :
« Djel kidurè sins fé les cwanses
La k’ dji pôrè tot lyi haper »— Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.19, “Avâ l’ Aiwe” (fråze rifondowe). - -Mi feme m’ a cwité po-z aler avou l’ meyeu di mes camas.
-Pôve vî, va !
-A kî l’ diss ? I n’ meritéve nén çoula. — Paul-Henri Thomsin, ratourtnant Tchantchès, c'èst po rîre, 2023, p.12 (fråze rifondowe). - K' è diss, valet, di nosse novele åmaye ? Dj' esteu l' dierin des Von Altburg, k' è diss?— Lorint Hendschel, So l’ Anuti, p.187.F. dis-tu.
- Epoites tu, diss, li scret tourmint
K' è diss ? : a) cwè çki t' endè dis. b) bondjoû, ké noveles ? rl a: kedissî. c) Tite di coirnêye e walon dins des gazetes, et d' ene emîssion d' tévé. 2. dins ene fråze di djhaedje, eployî come aduzoe. Li voleu aveut ene brune calote, diss.