Aller au contenu

manire

Èn årtike di Wiccionaire.

Etimolodjeye

Tayon-bodje latén « manuarius » (k' on tént dins s' mwin); çou ki dene on mot fwait d' on bodje «man» (mwin) avou l’ cawete « -ire ».

Prononçaedje

Sustantif

singulî pluriyal
manire manires

manire femrin

  1. façon d' fé ene sacwè.
    • Ça a stî fwait d' ene drole di manire.
    • Tchaeconk fwait a s' manire.
    • Loukîz di kéne manire ki dj' a shoflé ci cmere la a si ome Albert Maquet (fråze rifondowe).
  2. (todi pluriyal) kidujhance; grandiveusès djesses. Loukîz a : «manires»
    • Ses belès manires, si lokince,
      L’ anea d’ ôr ki rlûjhéve e s’ doet,
      Mi fjhît croere k’ on tél pôvriteus,
      Diveut esse ossu ritche k’ on prince Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.70, “L’Onai d’ôr” (fråze rifondowe).
  3. acostumances

Ratourneures

  1. d’ ene bele manire
  2. a m’ manire
  3. di tote manire
  4. sins pus d’ manire : al vole, tot dårant sins tchicter
    • C’èst qu’il-aveût vèyou Betsabée, li feume dè capitinne Urie, ine fwért bèle djint, qui sins s’doter d’rin si r’nètîve bin påhûlemint divant d’aler dwèrmi. Sins bambî, i houka sès gårs èt ‘lz’ èvoya cwèri l’crapôde qui s’dimandéve cwè èt « houptata » èvôye, sins pus’ di manîre èl tchoûka è s’bèdrèye Georges Ghys.

Sinonimeye

Ortografeyes

Après 1900, foû rfondou (Feller, Feller ricandjî, nén Feller) :

Ratournaedjes

façon d' fé ene sacwè
sins pus d' manire