İçeriğe atla

Johannes Trithemius

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Johannes Trithemius
Johannes Trithemius'un Tilman Riemenschneider tarafından yapılan mezar kabartmasından bir detay
Doğum1 Şubat 1462(1462-02-01)
Trittenheim
Ölüm13 Aralık 1516 (54 yaşında)
Würzburg
MilliyetAlman
VatandaşlıkKutsal Roma İmparatorluğu
Mezun olduğu okul(lar)Heidelberg Üniversitesi
Tanınma nedeniSteganographia,
Polygraphiae,
Trithemius şifrelemesi
Kariyeri
DalıTeoloji, kriptografi, sözlükbilim, tarih, okültizm
Çalıştığı kurumSponheim Benedikten manastırı,
St. Jakob zu den Schotten
Önemli öğrencileriHeinrich Cornelius Agrippa
Paracelsus
EtkiledikleriJakob Wimpfeling

Johannes Trithemius (/trɪˈθɛmiəs/; 1 Şubat 1462 – 13 Aralık 1516), Johann Heidenberg olarak doğdu, bir Alman Benedikten Başrahip ve Alman Rönesansı'nda sözlükbilimci, kronolog, kriptolog ve okültist[kaynak belirtilmeli] olarak aktif olan bir polimattı. Modern kriptografinin (Leon Battista Alberti ile paylaşılan bir iddia) ve steganografinin kurucusu olarak kabul edilir, ayrıca bilgi dalları olarak bibliyografya ve edebiyat çalışmalarının kurucusudur.[1][2][3] Erken modern dönem ve modern okültizmin gelişimi üzerinde önemli bir etkisi olmuştur. Öğrencileri arasında Heinrich Cornelius Agrippa ve Paracelsus vardı.

Erken dönem yaşamı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Trithemius lakabı, o zamanlar Trier Elektörlüğü'nün bir parçası olan Moselle Nehri üzerindeki Trittenheim kasabasına atıfta bulunmaktadır.

Johannes henüz bebekken, babası Johann von Heidenburg öldü. Annesi Elisabeth'in yedi yıl sonra evlendiği üvey babası eğitime karşıydı ve bu nedenle Johannes ancak gizlice ve birçok zorlukla eğitimine devam edebildi. Yunanca, Latince ve İbranice öğrendi. 17 yaşındayken evinden kaçtı ve iyi öğretmenler bulmak için Trier, Köln, Hollanda ve Heidelberg'e seyahat etti. Heidelberg Üniversitesi'nde okudu.

Kariyeri

[değiştir | kaynağı değiştir]

1482'de üniversiteden memleketine giderken bir kar fırtınası ile karşılaştı ve Bad Kreuznach yakınlarındaki Sponheim Benedictine manastırına sığındı. Kalmaya karar verdi ve 1483 yılında, yirmi bir yaşındayken başrahip seçildi. 1492'den 1503'e kadar Bursfelde Cemaati'nin reform yanlısı başrahiplerin yıllık toplantısı olan yıllık bölümünde sık sık konuşmacı ve bölüm sekreteri olarak görev yaptı. Trithemius ayrıca Cemaat'in manastırlarının ziyaretlerini de denetledi.

Trithemius, Sponheim kroniği ile başlayan ve Hirsau Manastırı tarihi üzerine iki ciltlik bir çalışma ile sonuçlanan bir tarihçi olarak kapsamlı bir şekilde yazdı. Eserleri Latince dilindeki ustalığı ve etkili üslubuyla öne çıksa da, kısa süre sonra eserlerine birkaç kurgusal bölüm eklediği anlaşıldı. Trithemius'un yaşadığı dönemde bile birçok eleştirmen kullandığı uydurma kaynaklara dikkat çekmiştir.[4][kaynak doğrulanamadı][5] [6] Franklar ve Truvalılar arasındaki bağlantıya ilişkin sahteciliği, Avusturya'nın mevcut hanedanı ile antik kahramanlar arasında bir bağlantı kurmaya yönelik daha büyük bir projenin parçasıydı. Jakob Mennel ve Ladislaus Suntheim gibi meslektaşları eserlerine sık sık uydurma atalar eklerken, Trithemius sözde İskitli bir tarihçi olan Hunibald gibi tüm kaynakları uydurmuştur.[7][8] Manastırlarla ilgili araştırmasında, Trithemius'un dokuzuncu yüzyıl keşişlerinin paylaştığı varsayılan manastır dindarlığı ve bilgeliği idealini kanıtlamak için Fulda'nın hayali bir erken dönem tarihçisi olan "Meginfrid"i ve Meginfrid'in var olmayan De temporibus gratiae adlı çalışmasını kullanmıştır.[9] Bazıları ise Meginfrid'in kesinlikle sahtecilik yapmadığını, hüsnükuruntu ile hatalı hafızanın birleşimi olduğunu düşünüyor.[10]

Ancak bu süreçte Trithemius, Sponheim ve Würzburg'da kurduğu kütüphanelerle ünlü bir kurucu haline geldi.[11][12] Sponheim'da manastırı bakımsız ve disiplinsiz bir yer olmaktan çıkarıp bir öğrenim merkezine dönüştürmeye koyuldu. Onun zamanında manastır kütüphanesi elli civarında eserden iki binden fazla esere ulaştı.

Çabaları övgüyle karşılanmadı ve bir büyücü olarak ünü kabul görmesini sağlamadı. Manastırla arasındaki farklılıkların artması 1506'da istifa etmesine yol açtı ve Würzburg Piskoposu, Lorenz von Bibra'nın (1495'ten 1519'a kadar piskopos) Würzburg'daki Schottenkloster olan Aziz James Manastırı'nın başrahibi olma teklifini kabul etmeye karar verdi. Hayatının sonuna kadar orada kaldı.

Trithemius, imparatorun 1511'de Papa Julius II'ye karşı ayrı bir dini konsey düzenlemek istemesi üzerine aralarındaki farklılıklar nedeniyle Maximilian ile ters düşmüş gibi görünüyordu. Yine de Julius'un ölümünden sonra ilişkiler düzeldi.[13]

Ölümü

[değiştir | kaynağı değiştir]

Trithemius, Aziz James Manastırı'nın kilisesine gömüldü; onuruna ünlü Tilman Riemenschneider tarafından bir mezar taşı dikildi. Mezar taşı 1825 yılında katedralin yanındaki Neumünster Kilisesi'ne taşınmıştır. 1945'teki yangın bombardımanı sırasında hasar görmüş ve daha sonra Theodor Spiegel'in atölyesi tarafından restore edilmiştir.

Mirası

[değiştir | kaynağı değiştir]

Özellikle Alman polimat, hekim, hukukçu, asker, teolog ve okült yazar Heinrich Cornelius Agrippa (1486-1535) ve İsviçreli hekim, simyacı ve astrolog Paracelsus (1493-1541) onun öğrencileri arasındaydı.

Faust efsanesi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Trithemius, bir ruh çağıran olarak ünlüydü.[14] Faust efsanesi büyük ölçüde Maximilian, ilk karısı Burgundyli Mary ve Trithemius'u içeren bir efsaneye dayanır. Trithemius, 1507 yılında kaleme aldığı eserinde tarihi Doktor Faustus'tan ya da Knittlingenli Johann Faust'tan bahseden ilk yazardır. Bir başka ünlü okült yazar ve sözde büyücü olan polymath Heinrich Cornelius Agrippa'ya yazdığı bir mektupta, aşağı becerilere sahip olan ve Kilise'nin öğretilerine karşı çıkan Faust'un kibrini eleştiriyor gibi görünmektedir. Edebiyat bilimci Andrew McCarthy, Trithemius'un kendisini, dikkat çekmeden evrenin işleyişi hakkında bilgi edinmek için çalışan gerçek bir büyücü olarak gördüğü görüşündedir.[15]

1506 ve 1507'de imparatorun sarayına çağrılan Trithemius, Maximilian'ın Truvalı kökenlerini "kanıtlamaya" da yardımcı olmuştur. Martin Luther, Tischreden adlı eserinin 1569 baskısında, Trithemius olduğu anlaşılan bir sihirbaz ve büyücünün Maximilian'ı eğlendirmek için Büyük İskender ve diğer antik kahramanların yanı sıra imparatorun ölen karısı Burgundyli Mary'yi de çağırdığını yazar.[16] 1585 tarihli anlatımında Augustin Lercheimer (1522-1603), Meryem'in ölümünden sonra Trithemius'un yıkılmış Maximilian'ı teselli etmek için çağrıldığını yazar. Trithemius, Meryem'in hayattayken ona tıpatıp benzeyen bir gölgesini canlandırmıştır. Maximilian ayrıca boynunda sadece kendisinin bildiği bir doğum lekesini de tanıdı. Yine de bu deneyimden dolayı perişan oldu ve Trithemius'a bunu bir daha asla yapmamasını emretti. 1587'de anonim bir hesap, hikayeyi daha az sempatik bir versiyona dönüştürdü. İmparator Charles V oldu ve kara büyü riskini bilmesine rağmen Faustus'a Alexander ve karısını ölümden kurtarmasını emretti. Charles kadının bir doğum lekesi olduğunu gördü ve bunu daha önce de duymuştu.[17] Daha sonra Goethe'nin Faust eserindeki kadın Truvalı Helen olmuştur.[18] Maximilian, Burgundyli Mary ve Başrahip "Johannes Trithem"in hikayesi daha sonra Grimm Masalları'ndan biri olarak ortaya çıktı.[19] John Henry Jones'a göre, Faustus efsanesinin filizlenmesi dönemin cadı çılgınlığı tarafından körüklenmiştir.[20]

Steganographia

[değiştir | kaynağı değiştir]
Polygraphiae (1518) – kriptografi üzerine ilk basılı kitap
1591'de John Dee tarafından kopyalanan Steganographia'dan bir grafik

Ana madde: Steganographia

Trithemius'un en ünlü eseri olan Steganographia (1499'da yazıldı; 1606'da Frankfurt'ta yayımlandı) 1609'da[21] Index Librorum Prohibitorum'a konuldu ve 1900'de kaldırıldı.[22] Bu kitap üç cilttir ve büyü hakkında —özellikle, uzun mesafelerde iletişim kurmak için ruhları kullanmakla ilgili— gibi görünmektedir. İlk iki cildin şifre çözme anahtarı 1606'da yayınlandığından beri, aslında kriptografi ve steganografi ile ilgili oldukları bilinmektedir. Yakın zamana kadar üçüncü cildin yalnızca büyü ile ilgili olduğuna inanılıyordu, ancak "büyülü" formüllerin artık daha fazla kriptografik içerik için örtülü metinler olduğu gösterilmiştir.[23][24] Bununla birlikte, Agrippa ve John Dee gibi isimlerin üçüncü kitaptaki büyülü çalışmalardan bahsetmeleri, üçüncü ciltle ilgili mistik-büyülü bir temel fikrine hala güven vermektedir.[25][26] Buna ek olarak, Trithemius'un steganografik yöntemlerinin meleksel-astrolojik aracılığa ihtiyaç duymadığı tespit edilebilse de, bu yöntemlerin altında yatan teolojik bir neden olduğu da unutulmamalıdır. Polygraphia kitabının önsözü, kriptografinin günlük uygulanabilirliğinin Trithemius tarafından "Tanrı tarafından özel olarak yetkilendirilmiş bir ruhun büyülü yollarla yeryüzünden cennete ulaşma yeteneğinin seküler bir sonucu" olarak tasarlandığını eşit derecede ortaya koymaktadır.[27] Robert Hooke, Of Dr. Dee's Book of Spirits adlı bölümde John Dee'nin Queen Elizabeth I ile iletişimini gizlemek için Trithemian steganografisini kullandığını öne sürmüştür.[28] Bu kitapta kullanılan şifreler arasında, şifrelenmiş her harfin yerine Latince İsa hakkında kısa bir cümlenin yazıldığı "Ave Maria" şifresi de bulunmaktadır.[29]

Polygraphia ve Steganographia gibi örtülü/gizli metinlerinin yazılma nedeni bilinmemektedir. Muhtemel açıklamalar ya gerçek hedef kitlesinin Maximilian gibi seçilmiş birkaç kişi olduğu ya da Trithemius'un sıkıcı bir alana halkın dikkatini çekmek istediği yönündedir.[30][31][32]

Çalışmaları

[değiştir | kaynağı değiştir]
Johannes Trithemius'un Tilman Riemenschneider tarafından yapılan mezar kabartması
Catalogus illustrium virorum Germaniae, 1495
  • Exhortationes ad monachos, 1486
  • De institutione vitae sacerdotalis, 1486
  • De regimine claustralium, 1486
  • De visitatione monachorum, about 1490
  • Catalogus illustrium virorum Germaniae, 1491–1495
  • De laude scriptorum manualium, 1492 (1494'te basıldı) Zum Lob der Schreiber; Freunde Mainfränkischer Kunst and Geschichte e. V., Würzburg 1973, (Latince/Almanca)
  • De viris illustribus ordinis sancti Benedicti, 1492
  • In laudem et commendatione Ruperti quondam abbatis Tuitiensis, 1492
  • De origine, progressu et laudibus ordinis fratrum Carmelitarum, 1492
  • Liber penthicus seu lugubris de statu et ruina ordinis monastici, 1493
  • De proprietate monachorum, before 1494
  • De vanitate et miseria humanae vitae, before 1494
  • Liber de scriptoribus ecclesiasticis, 1494
  • De laudibus sanctissimae matris Annae, 1494
  • De scriptoribus ecclesiasticis, 1494[33]
  • Chronicon Hirsaugiense, 1495–1503
  • Chronicon Sponheimense, y. 1495-1509 - Chronik des Klosters Sponheim, 1024-1509; Eigenverlag Carl Velten, Bad Kreuznach 1969 (Almanca)
  • De cura pastorali, 1496
  • De duodecim excidiis oberservantiae regularis, 1496
  • De triplici regione claustralium et spirituali exercitio monachorum, 1497
  • Steganographia, y. 1499
  • Chronicon successionis ducum Bavariae et comitum Palatinorum, y. 1500-1506
  • Nepiachus, 1507
  • De septem secundeis id est intelligentiis sive spiritibus orbes post deum moventibus, y. 1508[34] (The Seven Secondary Intelligences, 1508); astrolojiye dayanan bir dünya tarihi.
  • Antipalus maleficiorum, 1508
  • Polygraphia, 1508'de yazıldı, 1518'de basıldı.
  • Annales Hirsaugienses, 1509–1514. Tam başlık şöyledir: Annales hirsaugiensis...complectens historiam Franciae et Germaniae, gesta imperatorum, regum, principum, episcoporum, abbatum, et illustrium virorum, "Hirsau Yıllıkları... Fransa ve Almanya'nın tarihi, imparatorların, kralların, prenslerin, piskoposların, başrahiplerin ve ünlü kişilerin kahramanlıkları dahil"'in Latincesi. Hirsau, Württemberg yakınlarında bir manastırdı ve başrahibi eseri 1495'te sipariş etti, ancak Trithemius'un iki ciltlik, 1.400 sayfalık eseri bitirmesi 1514'e kadar sürdü. İlk baskısı 1690 yılında yapılmıştır. Bazıları bu eseri ilk hümanist tarih kitaplarından biri olarak kabul eder.
  • Compendium sive breviarium primi voluminis chronicarum sive annalium de origine regum et gentis Francorum, y. 1514
  • De origine gentis Francorum compendium, 1514 - An abridged history of the Franks / Johannes Trithemius; AQ-Verlag, Dudweiler 1987; 978-3-922441-52-6 (Latince/İngilizce)
  • Liber octo quaestionum, 1515
Derlemeler
  • Marquard Freher, Opera historica, Minerva, Frankfurt/Main, 1966
  • Johannes Busaeus, Opera pia et spiritualia (1604 ve 1605)
  • Johannes Busaeus, Paralipomena opuscolorum (1605 ve 1624)

Ayrıca bakınız

[değiştir | kaynağı değiştir]

Notlar

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Holden, Joshua (2 Ekim 2018). The Mathematics of Secrets: Cryptography from Caesar Ciphers to Digital Encryption (İngilizce). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-18331-2. Erişim tarihi: 20 Şubat 2022. 
  2. ^ Rodriquez, Mercedes Garcia-Arenal; Mediano, Fernando Rodríguez (15 Nisan 2013). The Orient in Spain: Converted Muslims, the Forged Lead Books of Granada, and the Rise of Orientalism (İngilizce). BRILL. s. 383. ISBN 978-90-04-25029-1. Erişim tarihi: 20 Şubat 2022. 
  3. ^ Zambelli, Paola (2007). White Magic, Black Magic in the European Renaissance (İngilizce). BRILL. s. 251. ISBN 978-90-04-16098-9. Erişim tarihi: 20 Şubat 2022. 
  4. ^ Arnold, Klaus (1991). Johannes Trithemius (1462–1516). 2. (Almanca). Würzburg: Schöningh. ss. 144-157. ISBN 978-3-877170-23-6. OCLC 470202364. 2., bibliographisch und überlieferungsgeschichtlich neu bearb. (English = 2nd Edition, updated bibliographical and historical lore) 
  5. ^ Brann, Noël L. (1 Ocak 1981). The Abbot Trithemius (1462-1516): The Renaissance of Monastic Humanism (İngilizce). BRILL. s. 95. ISBN 978-90-04-06468-3. Erişim tarihi: 23 Kasım 2021. 
  6. ^ Grafton, Anthony; Grafton, Professor of History Anthony (2009). Worlds Made by Words: Scholarship and Community in the Modern West (İngilizce). Harvard University Press. s. 56. ISBN 978-0-674-03257-6. Erişim tarihi: 23 Kasım 2021. 
  7. ^ Wood, Christopher S.; Wood, Professor Christopher S. (15 Ağustos 2008). Forgery, Replica, Fiction: Temporalities of German Renaissance Art (İngilizce). University of Chicago Press. s. 115. ISBN 978-0-226-90597-6. 23 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Kasım 2021. 
  8. ^ Bastress-Dukehart, Erica (19 Ağustos 2021). The Zimmern Chronicle: Nobility, Memory, and Self-Representation in Sixteenth-Century Germany (İngilizce). Routledge. s. 19. ISBN 978-1-351-88018-3. Erişim tarihi: 23 Kasım 2021. 
  9. ^ Muller, Richard A.; Thompson, John L. (20 Ağustos 2020). Biblical Interpretation in the Era of the Reformation: Essays Presented to David C. Steinmetz in Honor of His Sixtieth Birthday (İngilizce). Wipf and Stock Publishers. s. 26. ISBN 978-1-7252-8377-0. Erişim tarihi: 23 Kasım 2021. 
  10. ^ Amphora (İngilizce). Alcuin Society. 1972. s. 10. 23 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Kasım 2021. 
  11. ^ Grafton 2009, s. 56.
  12. ^ Grafton, Anthony (30 Haziran 2009). Christianity and the Transformation of the Book: Origen, Eusebius, and the Library of Caesarea (İngilizce). Harvard University Press. s. 1. ISBN 978-0-674-03786-1. 23 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Kasım 2021. 
  13. ^ Brann 1981, s. 98.
  14. ^ Dery, Mark (1994). Flame Wars: The Discourse of Cyberculture (İngilizce). Duke University Press. s. 41. ISBN 978-0-8223-1540-7. 25 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Temmuz 2023. 
  15. ^ McCarthy, Andrew D. (1 Nisan 2016). Staging the Superstitions of Early Modern Europe (İngilizce). Routledge. s. 65. ISBN 978-1-317-05068-1. 25 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Temmuz 2023. 
  16. ^ Brann, Noel L. (1999). Trithemius and Magical Theology: A Chapter in the Controversy over Occult Studies in Early Modern Europe. SUNY Press. s. 165. ISBN 9780791439616. Erişim tarihi: 22 Ekim 2021. 
  17. ^ Baron, Frank (2013). Faustus on Trial: The Origins of Johann Spies's 'Historia' in an Age of Witch Hunting. Walter de Gruyter. ss. 95-103. ISBN 9783110930061. Erişim tarihi: 22 Ekim 2021. 
  18. ^ Waas, Glenn Elwood (1941). The Legendary Character of Kaiser Maximilian. Columbia University Press. ss. 153-162. Erişim tarihi: 22 Ekim 2021. 
  19. ^ Grimm, Jacob; Grimm, Wilhelm (1981). The German Legends of the Brothers Grimm. Institute for the Study of Human Issues. s. 116. ISBN 978-0-915980-71-0. Erişim tarihi: 2 Şubat 2022. 
  20. ^ Jones, John Henry (3 Mart 2011). The English Faust Book: A Critical Edition Based on the Text of 1592. Cambridge University Press. s. 4. ISBN 978-0-521-17503-6. Erişim tarihi: 2 Şubat 2022. 
  21. ^ Indice de Libros Prohibidos (1877) [Index of Prohibited Books of Pope Pius IX (1877)] (İspanyolca). Vatican. 1880. 11 Mart 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2009. 
  22. ^ Index Librorum Prohibitorum (1900) [Index of Prohibited Books of Pope Leo XIII (1900)] (Latince). Vatican. 1900. s. 298. Erişim tarihi: 2 Ağustos 2009. index librorum prohibitorum tricassinus. 
  23. ^ Reeds, Jim (1998). "Solved: The ciphers in book III of Trithemius's Steganographia". Cryptologia. 22 (4). ss. 191-317. doi:10.1080/0161-119891886948. 
  24. ^ Ernst, Thomas (1996). "Schwarzweiße Magie: Der Schlüssel zum dritten Buch der Stenographia des Trithemius". Daphnis: Zeitschrift für Mittlere Deutsche Literatur. 25 (1). ss. 1-205. 
  25. ^ Goodrick-Clarke, Nicholas, The Western Esoteric Traditions: A Historical Introduction (Oxford, New York: Oxford University Press, 2008), pp. 50-55
  26. ^ Walker, D. P. Spiritual & Demonic Magic from Ficino to Campanella (Pennsylvania: The Pennsylvania State University Press, 2003), pp. 86-90
  27. ^ Brann, Noel L., "Trithemius, Johannes", in Dictionary of Gnosis & Western Esotericism, ed. Wouter J. Hanegraff (Leiden and Boston: Brill, 2006), pp. 1135-1139.
  28. ^ Robert Hooke (1705). The Posthumous Works of Robert Hooke. Richard Waller, London. s. 203. 
  29. ^ Predel, B. (1994), "Cr-Cs (Chromium-Caesium)", Cr-Cs – Cu-Zr, Landolt-Börnstein - Group IV Physical Chemistry, 5d, Springer-Verlag, s. 1, doi:10.1007/10086090_968, ISBN 3540560734 
  30. ^ Muchembled, Robert; Bethencourt, Francisco; Monter, William; Egmond, Florike (Mart 2007). Cultural Exchange in Early Modern Europe (İngilizce). Cambridge University Press. s. 286. ISBN 978-0-521-84548-9. Erişim tarihi: 22 Kasım 2021. 
  31. ^ Brann, Noel L. (1 Ocak 1999). Trithemius and Magical Theology: A Chapter in the Controversy over Occult Studies in Early Modern Europe (İngilizce). SUNY Press. s. 106. ISBN 978-0-7914-3962-3. Erişim tarihi: 22 Kasım 2021. 
  32. ^ Ellison, Katherine (10 Haziran 2016). A Cultural History of Early Modern English Cryptography Manuals (İngilizce). Routledge. s. 51. ISBN 978-1-315-45820-5. Erişim tarihi: 23 Kasım 2021. 
  33. ^ Digital Version MGH-Bibliothek 30 Haziran 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  34. ^ Trithemius, Johannes (1522). "De septem secunda Deis id est intelligentiis sive spiritibus moventibus ... - Johannes Trithemius - Google Books". google.com. 18 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. 

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Brann, N. L. (1981). The Abbot Trithemius, Leiden: Brill
  • Kahn, David (1967). The Codebreakers: the Story of Secret Writing, 1967, 2nd edition 1996, pp. 130–137 0-684-83130-9
  • Kuhn, Rudolf (1968). Großer Führer durch Würzburgs Dom und Neumünster: mit Neumünster-Kreuzgang und Walthergrab, p. 108
  • Wolfe, James Raymond (1970). Secret Writing: the Craft of the Cryptographer. New York: McGraw-Hill. ss. 112-114. 
  • Christel Steffen (1969). "Untersuchungen zum "Liber de scriptoribus ecclesiasticis" des Johannes Trithemius", Aus: Archiv für Geschichte des Buchwesens Bd 10, Lfg 4 - 5 [1969] 1247 - 1354.

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
ile ilgili metin bulabilirsiniz.
Wikimedia Commons'ta Johannes Trithemius ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Johannes_Trithemius&oldid=33464277" sayfasından alınmıştır