İçeriğe atla

İzlenimcilik

Vikipedi, özgür ansiklopedi
10.21, 3 Kasım 2024 tarihinde İmmortalance (mesaj | katkılar) tarafından oluşturulmuş 34166036 numaralı sürüm (→Özet: yazım hatası ve küçük düzenlemeler, yazış şekli: →)
Sayfanın 3 Kasım 2024 tarihinde onaylanmış olan kontrol edilmiş bir sürümü, bu revizyonu temel almıştır.
Claude Monet, Impression, soleil levant (İzlenim, Gün Doğumu), 1872, tuval üzeri yağlı boya, Musée Marmottan Monet, Paris. Louis Leroy'un The Exhibition of the Impressionists adlı makalesi resmin en fazla bir eskiz olduğunu hicivsel olarak ima etmesinden sonra bu resim hareketin isim kaynağı oldu.

İzlenimcilik veya empresyonizm, ışık, renk ve an kavramını öne çıkartan, doğadaki görünümlerin sürekli değişim içinde olduğundan herhangi bir zamanın herhangi bir anına denk gelen görünümün bir daha aynı şekilde görünemeyeceğini fikrini temel alan sanat akımdır.[1][2]

Tarzın adı, 19.yy Fransasında, Claude Monet'nin "Impression, soleil levant" (İzlenim: Gündoğumu) adlı yapıtından etkilenen Louis Leroy tarafından 25 Nisan 1874 yılında "Charivari" dergisinde dile getirilmiş ve izlenimcilik edebiyat, görsel ve müzikal sanatları etkisi altına alarak kendinden sonraki akımlara öncülük etmiştir.[3][4]

İzlenimcilik doğadaki unsurların kişinin kendisinde oluşturduğu izlenimleri, duygusal izleri yansıtmayı hedefler. Bu akım içerisinde yer alan sanatçılar doğayı objektif bir gerçek olarak değil, kendilerinde yarattığı izlenimi resme (veya edebi esere) aktarırlar.

Resimde izlenimcilik özellikle ışık ve renkten kaynaklanan görsel izlenimleri yansıtmayı hedefler. Resmedilen nesnelere veya olaydan çok günün belirli bir zamanına özgü ışığın sanatçı üzerinde yarattığı izlenimlere önem verilir.

Akımın öncüleri Claude Monet ve Camille Pissarro'dur.

İzlenimcilere göre sanatçı doğrudan doğruya gerçeği değil, gördüklerinin kendisinde uyandırdığı duygu ve düşünceleri esas almalı, nesnelliği ikinci plana atarak kişisel yorumu ön plana çıkarmalıdır.

İzlenimcilikte yorumlar ve izlenimler, sanatçıdan sanatçıya değiştiği ve her sanatçı eserinde kendinde oluşan duyguyu ve izlenimi anlatacağı için, yaratılan edebi eser, yazarın veya şairin kişiliğine dair izler taşır.

Özet

J. M. W. Turner'ın atmosferik çalışması İzlenimciliğin doğuşunda etkili oldu, burada Savaşan Temeraire (1839)

Zamanlarında radikaller, erken İzlenimciler akademik resmin kurallarını ihlal ettiler. Eugène Delacroix ve J. M. W. Turner gibi ressamların örneğini izleyerek resimlerini, çizgiler ve konturlar üzerinde öncelikli, serbestçe fırçalanmış renklerden yaptılar.

Ayrıca modern hayatın gerçekçi konularını çizdiler ve genellikle açık havada resim yaptılar. Daha önce, natürmort, portre ve manzara resimleri genellikle stüdyoda yapılırdı.[5] İzlenimciler güneş ışığının anlık ve geçici etkilerini açık havada veya en plein air resim yaparak yakalayabileceklerini buldular. Ayrıntılar yerine genel görsel etkileri resmettiler ve yoğun bir renk titreşimi etkisi elde etmek için - gelenekseldeki gibi düzgün bir şekilde karıştırılmamış veya gölgelenmemiş - karışık ve saf karışmamış rengin kısa "kırık" fırça darbelerini kullandılar.

Pierre-Auguste Renoir, Le Moulin de la Galette'de dans (Bal du moulin de la Galette), 1876, Musée d'Orsay, İzlenimciliğin en ünlü başyapıtlarından biridir.[6]

İzlenimcilik, Macchiaioli ve Winslow Homer gibi bilinen İtalyan sanatçıları da dahil olmak üzere bir dizi başka ressamın “plein-air” resim yapmayı keşfettiği Amerika Birleşik Devletleri'nde Fransa ile aynı zamanda ortaya çıktı. İzlenimciler ise stile özgü yeni teknikler geliştirdiler. Taraftarlarının tartıştıklarını kapsayan farklı bir görme biçimiydi, samimi pozların, kompozisyonların, parlak ve çeşitli renk kullanımıyla ifade edilen ışık oyununun dolaysızlık ve hareket sanatıdır.

İlk başta düşman olan halk, sanat eleştirmenleri ve sanat kurumu yeni stili onaylamasa bile, yavaş yavaş İzlenimcilerin taze ve orijinal bir vizyon yakaladığına inanmaya başladı. Konunun ayrıntılarını betimlemek yerine özneye bakan gözdeki hissi yeniden yaratarak ve teknikler ve biçimler karmaşası yaratarak, İzlenimcilik, Neo-Empresyonizm, Post-Empresyonizm, Fovizm ve Kübizm dahil olmak üzere çeşitli resim stillerinin öncüsüdür.

Empresyonist teknikler

Mary Cassatt, Kollarına Dayanan Lydia (tiyatro kutusunda), 1879

İzlenimciliğin yolunu hazırlayan Fransız ressamlar arasında Romantik renkçi Eugène Delacroix, realistlerin lideri Gustave Courbet ve Theodore Rousseau gibi Barbizon okulu ressamları yer alır. İzlenimciler, İzlenimciliği önceden şekillendiren doğrudan ve kendiliğinden bir tarzda doğadan resim yapan ve genç sanatçılarla arkadaş olan ve tavsiyelerde bulunan Johan Barthold Jongkind, Jean-Baptiste-Camille Corot ve Eugène Boudin'in çalışmalarından çok şey öğrendiler.

Bir dizi tanımlanabilir teknik ve çalışma alışkanlığı, İzlenimcilerin yenilikçi tarzına katkıda bulundu. Bu yöntemler daha önceki sanatçılar tarafından kullanılmış olmasına ve Frans Hals, Diego Velázquez, Peter Paul Rubens, John Constable ve J. M. W. Turner gibi sanatçıların eserlerinde sıklıkla göze çarpmasına rağmen— İzlenimciler hepsini bir arada ve bu kadar tutarlı bir şekilde kullanan ilk kişilerdi. Bu teknikler şunlardır:

  • Kısa, kalın boya darbeleri, konunun ayrıntılarından ziyade özünü çabucak yakalar. Boya genellikle impasto uygulanır.
  • Renkler, mümkün olduğunca az karıştırma ile yan yana uygulanır; rengin izleyiciye daha canlı görünmesini sağlamak için eşzamanlı kontrast ilkesinden yararlanan bir tekniktir.
  • Griler ve koyu tonlar tamamlayıcı renk’lerin karıştırılmasıyla üretilir. Saf izlenimcilik siyah boya kullanımından kaçınır.
  • Yaş boya yaş boyaya sürülür ardışık uygulamaların kurumasını beklemeden daha yumuşak kenarlar ve renk karışımı oluşturur.
  • İzlenimci resimler, daha önceki sanatçıların etki üretmek için dikkatlice el ile işlendiği ince boya filmlerinin (sırların) şeffaflığından yararlanmaz. Empresyonist resim yüzeyi genellikle opaktır.
  • Boya beyaz veya açık renkli bir zemine uygulanır. Daha önce ressamlar genellikle koyu gri veya güçlü renkli zeminler kullanırdı.
  • Doğal ışık oyunu vurgulanır. Renklerin nesneden nesneye yansımasına çok dikkat edilir. Ressamlar genellikle akşamları "effets de soir" -akşamın veya alacakaranlığın gölgeli etkilerini- yapmak için çalışırlardı.
  • En plein air (dış mekan) yapılan resimlerde, gölgeler gökyüzünün mavisi ile cesurca boyanırken, yüzeylere yansıyarak, daha önce resimde temsil edilmeyen bir tazelik hissi verir. (Kar üzerindeki mavi gölgeler tekniğe ilham verdi.)

Yeni teknoloji, stilin gelişmesinde rol oynadı. İzlenimciler, sanatçıların hem dış mekanlarda hem de iç mekanlarda daha spontane çalışmasına izin veren (modern diş macunu tüplerine benzeyen) teneke tüplerde önceden karıştırılmış boyaların yüzyılın ortalarında tanıtılmasından yararlandı.[7] Daha önce ressamlar, kuru pigment tozlarını keten tohumu yağı ile öğütüp karıştırarak, daha sonra hayvan mesanelerinde depolayarak kendi boyalarını bireysel olarak yapıyorlardı.[8]

Birçok canlı sentetik pigment, 19. yüzyılda ilk kez sanatçılara ticari olarak sunuldu. Bunlar, Empresyonizmden önce 1840'larda kullanımda olan kobalt mavisi, viridian, kadmiyum sarısı ve sentetik ultramarine maviyi içeriyordu.[9] İzlenimcilerin resim yapma tarzı, bu pigmentleri ve hatta 1860'larda sanatçılara ticari olarak sunulan cerulean blue[10] gibi daha yeni renkleri cesurca kullandı.[9]

İzlenimcilerin daha parlak bir resim stiline doğru ilerlemesi kademeli oldu. 1860'larda Monet ve Renoir bazen geleneksel kırmızı-kahverengi veya gri zeminle hazırlanan tuvallere resim yaptılar.[11] 1870'lere gelindiğinde, Monet, Renoir ve Pissarro genellikle daha açık gri veya bej renginde boyamayı tercih ettiler ve bu, bitmiş resimde orta ton işlevi gördü.[11] 1880'lere gelindiğinde bazı İzlenimciler beyaz veya biraz kirli beyaz zeminleri tercih etmeye başlamışlardı ve artık zemin renginin bitmiş resimde önemli bir rol oynamasına izin vermiyorlardı.[12]

İçerik ve kompozisyon

Camille Pissarro Éragny‘nde saman hasadı 1901, Kanada Ulusal Galerisi, Ottawa, Ontario

İzlenimcilerden önce diğer ressamlar özellikle Jan Steen gibi 17. yüzyıl Hollandalı ressamlar ortak konuları vurgulamışlardı ancak kompozisyon yöntemleri gelenekseldi. Ana konu izleyicinin dikkatini çekecek şekilde kompozisyonlarını düzenlemekti. J. M. W. Turner, Romantik dönem'in sanatçısı iken yapıtlarıyla izlenimcilik tarzını öngördü.[13] İzlenimciler, özne ve arka plan arasındaki sınırı gevşettiler böylece empresyonist resmin etkisi genellikle bir anlık görüntüye, sanki tesadüfen yakalanmış daha büyük gerçekliğin bir parçasına benziyordu.[14]

Fotoğraf popülerlik kazanıyordu ve kameralar daha kolay taşınabilir oldukça fotoğraf daha samimi hale geldi. Fotoğraf, İzlenimcilere yalnızca bir manzaranın kısacık ışıklarında değil aynı zamanda insanların günlük yaşamlarında da anlık eylemi temsil etme konusunda ilham verdi.[15][16]

Berthe Morisot, Okuma, 1873, Cleveland Museum of Art

İzlenimciliğin gelişimi, kısmen sanatçının gerçekliği yeniden oluşturma becerisini değersizleştiren fotoğrafın meydan okumasına sanatçıların tepkisi olarak düşünülebilir. Fotoğraf "gerçek gibi görünen görüntüleri çok daha verimli ve aslına uygun şekilde oluşturduğundan" hem portre hem de manzara resimlerinin biraz eksik ve gerçeklikten yoksun olduğu düşünüldü.[17] Buna rağmen fotoğraf aslında sanatçılara yaratıcı ifadenin diğer araçlarını izlemeleri için ilham verdi ve gerçekliği taklit etmek için fotoğrafla yarışmak yerine sanatçılar "kaçınılmaz olarak fotoğraftan daha iyi yapabilecekleri bir şeye - bir sanat formuna - görüntü kavramındaki öznelliğe, fotoğrafın ortadan kaldırdığı öznelliğe" daha fazla gelişerek odaklandılar.[17] İzlenimciler, kesin temsiller yaratmak yerine doğaya ilişkin algılarını ifade etmeye çalıştılar. Bu ise sanatçıların gördüklerini "zevk ve bilincin örtük zorunlulukları" ile öznel şekilde tasvir etmelerine imkan verdi.[18]

Fotoğraf ressamları o zamanlar fotoğrafta olmayan renk gibi resim ortam yönlerinden yararlanmaya teşvik etti: "İzlenimciler, bilinçli olarak fotoğrafa öznel alternatif sunan ilk kişilerdi".[17]

Claude Monet, Jardin à Sainte-Adresse, 1867, Metropolitan Museum of Art, New York.,[19] Japon baskılarını etkisini gösteren bir çalışmadır

Bir başka büyük etki de Japon ukiyo-e sanat baskılarıydı (Japonizm). Bu baskı sanatı, İzlenimciliğin karakteristiği haline gelen "enstantane" açılara ve geleneksel olmayan kompozisyonlara önemli ölçüde katkıda bulundu. Bunun bir örneği, Japon baskılarının etkisini gösteren güçlü diyagonal eğim üzerindeki koyu renk blokları ve kompozisyonu ile Monet'nin 1867 tarihli “Jardin à Sainte-Adresse” tablosudur.[20]

Edgar Degas hem hevesli bir fotoğrafçı hem de Japon baskı koleksiyoncusuydu.[21] 1874 tarihli “Dans Sınıfı” (La classe de danse) adlı eseri asimetrik kompozisyonunda her iki etkiyi de gösterir. Dansçılar görünüşte çeşitli garip pozlarda hazırlıksız yakalanmışlardır ve sağ alt kadranda geniş boş bir alan bırakırlar. Ayrıca dansçılarını Ondört Yaşındaki Küçük Dansçı gibi heykellerin duruşlarında yakaladı.

Kadın İzlenimciler

Berthe Morisot, Lorient'teki Liman, 1869, Ulusal Sanat Galerisi, Washington, D.C.

İzlenimciler, değişen derecelerde, görsel deneyimi ve çağdaş konuları tasvir etmenin yollarını arıyorlardı.[22] Kadın izlenimciler aynı ideallerle ilgileniyorlardı ama erkek izlenimcilere kıyasla birçok sosyal ve kariyer sınırlamaları vardı. Bilhassa bulvar, kafe ve dans salonu gibi burjuva toplumsal alan tasvirlerinden dışlandılar.[23]

En iyi bilinen dört kişi, Mary Cassatt, Eva Gonzalès, Marie Bracquemond ve Berthe Morisot idi ve bu ressamlar 'Kadın İzlenimciler' olarak anılırlardı. 1874'ten 1886'ya kadar Paris'te gerçekleşen sekiz empresyonist resim sergisine katılımları değişik sayılardaydı: Bu sergilerden Morisot yedisine, Cassatt dördüne, Bracquemond üçüne katılmış Gonzalès ise hiçbirine katılmamıştı.[24][25]

Mary Cassatt, Penceredeki genç kız, 1885, tuval üzeri yağlı boya, Ulusal Sanat Galerisi, Washington, D.C.
Eva Gonzalès, Une Loge aux Italiens veya İtalyan Operasında Loca yaklaşık olarak 1874, tuval üzerine yağlı boya, Orsay Müzesi, Paris

Kariyer sahibi olma yeteneklerindeki başarılarına ve sözde kadınsı özelliklerine (duygusallığı, duyulara bağımlılığı, fizikselliği ve akışkanlığı) atfedilen İzlenimciliğin inişine rağmen, dört kadın sanatçı (ve diğer daha az bilinen kadın İzlenimciler) büyük ölçüde Tamar Garb'ın 1986'da yayınlanan “Kadın İzlenimcileri”ne kadar İzlenimci sanatçıları kapsayan sanat tarihi ders kitaplarından dışlandılar.[26] Örneğin, Jean Leymarie'nin 1955'te yayınlanan “Empresyonizm”i, kadın İzlenimciler hakkında hiçbir bilgi içermiyordu.

Başlıca İzlenimciler

Fransa'da İzlenimciliğin gelişimindeki etkili kişiler,[27][28] alfabetik olarak sıralanmıştır:

  • Frédéric Bazille (1841–1870), ölümünden sonra resimleri empresyonist sergilere konuldu
  • Gustave Caillebotte (1848-1894), diğerlerinden daha gençtir, 1870'lerin ortalarında onlarla güçlerini birleştirdi
  • Mary Cassatt (1844–1926), Amerika doğumludur, Paris'te yaşadı ve dört empresyonist sergiye katıldı
  • Paul Cézanne (1839-1906), Empresyonist Grubun kurucusu ve tarihi üyesidir
  • Edgar Degas (1834-1917), İzlenimciler Grubunun kurucusu ve tarihi üyesidir
  • Francesco Filippini (1853-1895), Eserleri geç İtalyan izlenimcilik döneminin bir parçasıdır
  • Armand Guillaumin (1841–1927)
  • Konstantin Korovin, (1861-1939), Rus empresyonist
  • Édouard Manet (1832-1883), Empresyonist sergilerin hiçbirine katılmamıştır. Gerçekçilikten empresyonizme geçişte büyük rol oynadı[29]
  • Claude Monet (1840-1926), İzlenimcilik Grubunun kurucusu ve tarihi üyesidir. İzlenimcilerin en üretkeni ve estetiklerini en açık şekilde somutlaştıran kişisidir.[30]
  • Berthe Morisot (1841–1895) 1879 hariç tüm empresyonist sergilere katıldı
  • Camille Pissarro (1830–1903)
  • Pierre-Auguste Renoir (1841-1919), empresyonist grubun kurucusu ve tarihi üyesidir. 1874, 1876, 1877 ve 1882'de empresyonist sergilere katılan ressamdır
  • Alfred Sisley (1839–1899)

Zaman Çizelgesi: İzlenimcilerin Hayatları

İzlenimciler

Galeri

İzlenimciler

Fransa'nın Ötesinde

Şeftalili Kız (1887,Tretyakov Galerisi) Valentin Serov
Arthur Streeton'un Avustralya Ulusal Galerisi'nde düzenlenen 1889 manzarası Altın Yaz, Eaglemont, Avustralya izlenimciliği'nin bir örneğidir.
Peder Severin Krøyer'in Gothenburg Sanat Müzesi'nde bulunan Hip, Hip, Hurrah! adlı 1888 çalışması, Skagen Ressamları üyelerini gösterir.

İzlenimciliğin etkisi Fransa'nın ötesine yayıldıkça sayılamayacak kadar çok sayıda sanatçı yeni tarzın uygulayıcıları olarak tanımlandı. Önemli örneklerden bazıları şunlardır:

  • Mary Cassatt, William Merritt Chase, Frederick Carl Frieseke, Childe Hassam, Willard Metcalf, Guy Rose dahil Amerikan İzlenimcileri, Lilla Cabot Perry, Theodore Robinson, Edmund Charles Tarbell, John Henry Twachtman, Catherine Wiley ve J. Alden Weir.
  • Tom Roberts, Arthur Streeton, Walter Withers, Charles Conder ve Frederick McCubbin dahil Avustralya İzlenimcileri (Heidelberg Okulu'nun önde gelen üyeleri) ve Van Gogh, Rodin, Monet ve Matisse'in bir arkadaşı olan John Russell.
  • Hollanda'dan Amsterdam İzlenimcileri, George Hendrik Breitner, Isaac Israëls, Willem Bastiaan Tholen, Willem de Zwart dahil, Willem Witsen ve Jan Toorop.
  • Anna Boch, Vincent van Gogh'un arkadaşı Eugène Boch, Georges Lemmen ve Théo van Rysselberghe, Belçika'dan empresyonist ressamlar.
  • Ivan Grohar, Rihard Jakopič, Matija Jama ve Matej Sternen, Slovenya'dan İzlenimciler. Başlangıçları Münih'teki Anton Ažbe okulundaydı ve Paris'te çalışan Sloven ressamlar Jurij Šubic ve Ivana Kobilca'dan etkilendiler.
  • Wynford Dewhurst, Walter Richard Sickert ve Philip Wilson Steer, Birleşik Krallık'tan iyi bilinen Empresyonist ressamlardı. Fransa'da doğup Manchester'da çalışan Pierre Adolphe Valette, L. S. Lowry.
  • Lovis Corinth, Max Liebermann, Ernst Oppler, Max Slevogt ve August von Brandis dahil Alman İzlenimciler.
  • Macaristan'dan László Mednyánszky ve Pál Szinyei-Merse
  • Theodor von Ehrmanns ve Hugo Charlemont Avusturya'daki daha baskın Viyana Ayrılıkçısı ressamlar arasında nadir görülen izlenimcilerdi.
  • İrlanda'dan William John Leech, Roderic O'Conor ve Walter Osborne
  • Rusya'dan Konstantin Korovin ve Valentin Serov
  • Francisco Oller y Cestero, Porto Riko doğumlu ve Pissarro ve Cézanne'ın arkadaşı
  • Yeni Zelanda’dan James Nairn
  • İskoçya'dan William McTaggart
  • Kanadalı Laura Muntz Lyall
  • Polonyalı Empresyonist ve sembolist Władysław Podkowiński
  • Romanya’dan Nicolae Grigorescu
  • Türkiye'ye Empresyonizmi getiren Nazmi Ziya Güran
  • Mısır'dan Chafik Charobim
  • Brezilya'dan Eliseu Visconti
  • İspanya'dan Joaquin Sorolla
  • Arjantin'den Faustino Brughetti, Fernando Fader, Candido Lopez, Martín Malharro, Walter de Navazio, Ramón Silva
  • Skagen Ressamları, küçük bir Danimarka balıkçı köyünde resim yapan bir grup İskandinav sanatçı
  • Sırbistan'dan Nadežda Petrović
  • İzlanda'dan Ásgrímur Jónsson
  • Japonya'dan Fujishima Takeji
  • Norveç ve daha sonra Fransa'dan Frits Thaulow

Post-Empresyonizm

1880'lerde Vincent van Gogh, Paul Gauguin, Georges Seurat ve Henri de Toulouse-Lautrec gibi birkaç sanatçı, Empresyonist örnekten türetilen renk, desen, biçim ve çizgi kullanımı için farklı kurallar geliştirmeye başladı. Bu sanatçılar empresyonistlerden daha gençti ve eserleri Post-Empresyonizm olarak bilinir. Orijinal Empresyonist sanatçılardan bazıları da bu yeni alana girdi; Camille Pissarro kısaca noktacı tarzda resim yaptı ve Monet bile açık havada (fransızca: "plein air") tablo yapmayı bıraktı. Birinci ve üçüncü İzlenimci sergilere katılan Paul Cézanne, resimsel yapıyı vurgulayan oldukça bireysel bir vizyon geliştirdi ve daha çok post-Empresyonist olarak anılır. Bu vakalar etiket atamanın zorluğunu gösterse de, orijinal İzlenimci ressamların çalışmaları, İzlenimcilik olarak sınıflandırılabilir.

Ayrıca bakınız

Kaynakça

  1. ^ Ayaydin, Abdullah (2015). "EMPRESYONİZM (İZLENİMCİLİK) AKIMININ GÜNCEL BAKIŞ AÇISIYLA BAZI YÖNLERDEN İNCELENMESİ". SED. 3 (2). 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ağustos 2023. 
  2. ^ Doğan, Samet (2016). "İZLENİMCİLİK'TEN KÜBİZM'E, ARİSTOTELES'TEN AUGUSTİNUS'A "ZAMAN"IN DEĞİŞEN YÖNÜ". IDIL SANAT VE DIL DERGISI. 5 (26). doi:10.7816/idil-05-26-03. ISSN 2146-9903. 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ağustos 2023. 
  3. ^ "Louis Leroy | French critic | Britannica". www.britannica.com (İngilizce). 19 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ağustos 2023. 
  4. ^ Kurdaş, Bekir (29 Ocak 2021). "İZLENİMCİLİK, İZLENİMCİ MÜZİK VE ORKESTRASYON ÖZELLİKLERİ". Sahne ve Müzik (12): 21-49. ISSN 2149-7079. 13 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Ağustos 2023. 
  5. ^ Exceptions include Canaletto, who painted outside and may have used the camera obscura.
  6. ^ Ingo F. Walther, Masterpieces of Western Art: A History of Art in 900 Individual Studies from the Gothic to the Present Day, Part 1 23 Ocak 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Centralibros Hispania Edicion y Distribucion, S.A., 1999, 3-8228-7031-5
  7. ^ Bomford et al. 1990, pp. 39–41.
  8. ^ Renoir and the Impressionist Process 5 Ocak 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. The Phillips Collection, retrieved May 21, 2011
  9. ^ a b Wallert, Arie; Hermens, Erma; Peek, Marja (1995). Historical painting techniques, materials, and studio practise: preprints of a symposium, University of Leiden, Netherlands, 26–29 June 1995 11 Ocak 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. [Marina Del Rey, Calif.]: Getty Conservation Institute. p. 159. 0892363223.
  10. ^ Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; The Met isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  11. ^ a b Stoner, Joyce Hill; Rushfield, Rebecca Anne (2012). The conservation of easel paintings. London: Routledge. p. 177 10 Ocak 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. 1136000410.
  12. ^ Stoner, Joyce Hill; Rushfield, Rebecca Anne (2012). The conservation of easel paintings. London: Routledge. p. 178 11 Ocak 2022 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. 1136000410.
  13. ^ "Britannica.com J.M.W. Turner". 30 Ocak 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ocak 2022. 
  14. ^ Rosenblum (1989), p. 228.
  15. ^ Varnedoe, J. Kirk T. The Artifice of Candor: Impressionism and Photography Reconsidered, Art in America 68, January 1980, pp. 66–78
  16. ^ Herbert, Robert L. Impressionism: Art, Leisure, and Parisian Society, Yale University Press, 1988, pp. 311, 319 0-300-05083-6
  17. ^ a b c Levinson, Paul (1997) The Soft Edge; a Natural History and Future of the Information Revolution, Routledge, London and New York
  18. ^ Sontag, Susan (1977) On Photography, Penguin, London
  19. ^ "Metropolitan Museum of Art". 23 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ocak 2022. 
  20. ^ "Gary Tinterow, Origins of Impressionism, Metropolitan Museum of Art,1994, page 433". 11 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ocak 2022. 
  21. ^ Baumann; Karabelnik, et al. (1994), p. 112.
  22. ^ Garb, Tamar (1986). Women impressionists. New York: Rizzoli International Publications. ss. 9. ISBN 0-8478-0757-6. OCLC 14368525. 
  23. ^ Chadwick, Whitney (2012). Women, art, and society (Fifth bas.). Londra: Thames & Hudson. ss. 232. ISBN 978-0-500-20405-4. OCLC 792747353. 
  24. ^ Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; :2 isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  25. ^ "Berthe Morisot" 6 Ocak 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., National Museum of Women in the Arts. Retrieved 18 May 2019.
  26. ^ Adler, Kathleen (1990). Perspectives on Morisot. Edelstein, T. J., Mount Holyoke College. Art Museum. (1. bas.). New York: Hudson Hills Press. s. 57. ISBN 1-55595-049-3. OCLC 21764484. 
  27. ^ "Exposition du boulevard des Capucines (French)". 9 Ocak 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ocak 2022. 
  28. ^ "Les expositions impressionnistes, Larousse (French)". 2 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Ocak 2022. 
  29. ^ Cole, Bruce (1991). Art of the Western World: From Ancient Greece to Post Modernism. Simon and Schuster. p. 242. 0671747282
  30. ^ Denvir (1990), p. 140.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=İzlenimcilik&oldid=34166036" sayfasından alınmıştır