วิกฤตการณ์การเงิน พ.ศ. 2550–2551

วิกฤตการณ์การเงิน พ.ศ. 2550–2551 ถูกนักเศรษฐศาสตร์จำนวนมากมองว่าเป็นวิกฤตการณ์การเงินครั้งเลวร้ายที่สุดนับตั้งแต่ภาวะเศรษฐกิจตกต่ำครั้งใหญ่ในคริสต์ทศวรรษ 1930 วิกฤตการณ์ดังกล่าวส่งผลให้สถาบันการเงินขนาดใหญ่จำนวนหนึ่งเสี่ยงต่อการล้ม รัฐบาลแห่งชาติให้เงินช่วยเหลือธนาคาร และตลาดหลักทรัพย์ทั่วโลกมีแนวโน้มตกต่ำลง ในหลายพื้นที่ ตลาดการเคหะได้รับผลกระทบเช่นกัน ทำให้เกิดการฟ้องขับไล่ การยึดทรัพย์จำนอง (foreclosure) และการว่างงานที่ยาวขึ้น วิกฤตการณ์ดังกล่าวมีบทบาทสำคัญในการล้มละลายของธุรกิจสำคัญ การถดถอยของความมั่งคั่งผู้บริโภคประเมินในระดับล้านล้านดอลล่าร์สหรัฐ และการถดถอยของกิจกรรมทางเศรษฐกิจซึ่งนำไปสู่ภาวะเศรษฐกิจถดถอยทั่วโลก พ.ศ. 2551–2555 และมีส่วนต่อวิกฤตหนี้สาธารณะยุโรป วิกฤตการณ์นี้ ซึ่งเข้าใจว่าเป็นวิกฤติสภาพคล่อง สามารถสืบย้อนไปได้ถึงวันที่ 7 สิงหาคม พ.ศ. 2550 เมื่อบีเอ็นพี พารีบาส์เพิกถอนการถอนเงินจากเฮดจ์ฟันด์ (hedge fund) 3 แห่ง โดยอ้าง "การเหือดแห้งสมบูรณ์ของสภาพคล่อง" (a complete evaporation of liquidity)

การระเบิดของฟองสบู่อสังหาริมทรัพย์สหรัฐ ซึ่งถึงจุดสูงสุดใน พ.ศ. 2549 ทำให้มูลค่าของหลักทรัพย์ที่ถูกติดกับการกำหนดราคาอสังหาริมทรัพย์ตกฮวบฮาบ และสร้างความเสียหายแก่สถาบันการเงินทั่วโลก วิกฤตการณ์การเงินดังกล่าวถูกกระตุ้นโดยการมีปฏิกิริยาต่อกันอย่างซับซ้อนของนโยบายรัฐที่ส่งเสริมการเป็นเจ้าของบ้าน ให้ผู้กู้ซับไพรม์เข้าถึงแหล่งเงินกู้ได้ง่ายขึ้น การตีราคาการจำนองซับไพรม์สูงเกินจริงโดยอิงทฤษฎีที่ว่าราคาการเคหะจะสูงขึ้นต่อไป วิธีปฏิบัติการซื้อขายที่น่าสงสัย รวมทั้งการที่ยึดสูตรแบล็ก-โชลส์-เมอร์ตอน ทั้งในส่วนของผู้ซื้อและผู้ขาย และการขาดสินทรัพย์ทุนที่เพียงพอจากธนาคารและบริษัทประกันภัยเพื่อหนุนหลังข้อผูกมัดทางการเงินที่พวกเขากำลังทำอยู่ คำถามเกี่ยวกับความสามารถในการชำระหนี้ได้ของธนาคาร การเสื่อมถอยวงเงินเครดิตและความเชื่อมั่นของนักลงทุนที่เสียไปมีผลต่อตลาดหลักทรัพย์ทั่วโลก โดยหลักทรัพย์ประสบการขาดทุนครั้งใหญ่ในช่วง พ.ศ. 2551 และต้น พ.ศ. 2552 เศรษฐกิจทั่วโลกเติบโตช้าลงระหว่างช่วงนี้ เนื่องจากมีการเพิ่มความรัดกุมของเครดิตและการค้าระหว่างประเทศลดลง รัฐบาลและธนาคารกลางสนองโดยการกระตุ้นทางการเงิน การขยายนโยบายการคลังและการให้เงินช่วยเหลือสถาบันอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แม้ว่าจะมีผลกระทบตามมาอยู่บ้าง แต่ตัววิกฤตการณ์การเงินเองสิ้นสุดไปแล้วระหว่างปลาย พ.ศ. 2551 และกลาง พ.ศ. 2552 ในสหรัฐอเมริกา รัฐสภาได้ผ่านรัฐบัญญัติการฟื้นตัวและการลงทุนใหม่อเมริกัน พ.ศ. 2552 ในสหภาพยุโรป สหราชอาณาจักรสนองด้วยมาตรการรัดเข็มขัด ซึ่งเป็นการลดรายข่ายและเพิ่มภาษี โดยไม่มีการเติบโตของการส่งออก ทำให้เกิดภาวะเศรษฐกิจถดถอยรอบสอง (double-dip recession)