ยุคนีโอจีน

ยุคนีโอจีน
	23.03 – 2.588 ล้านปีก่อน PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N
วิทยาการลำดับเวลา
←	วิกฤตความเค็มช่วงอายุเมซซิเนียน
←	การขยายของแพรรีอเมริกาเหนือ
	การแบ่งย่อยของยุคนีโอจีนตาม ICS ปี 2564; มาตราแกนแนวตั้ง: ล้านปีก่อน;
นิรุกติศาสตร์
ความเป็นทางการของชื่อ	ทางการ
ข้อมูลการใช้
เทห์วัตถุ	โลก
การใช้ระดับภาค	ทั่วโลก (ICS)
การใช้ช่วงเวลา	ธรณีกาลของ ICS
การนิยาม
หน่วยวิทยาการลำดับเวลา	ยุค
หน่วยลำดับชั้นหิน	หินยุค
ความเป็นทางการของช่วงกาล	ทางการ
คำนิยามขอบล่าง	อิงกับสภาพขั้วแม่เหล็กหินรุ่น C6Cn.2n; ใกล้การปรากฏครั้งแรกของฟอรามินิเฟอรา Paragloborotalia kugleri;
ขอบล่าง GSSP	แหล่งเลมเม-การ์โรซีโอ การ์โรซีโอ ประเทศอิตาลี; 44°39′32″N 8°50′11″E / 44.6589°N 8.8364°E
การอนุมัติ GSSP	1996
คำนิยามขอบบน	อิงกับสภาพขั้วแม่เหล็กหินรุ่น C2r (Matuyama); การสูญพันธุ์ของพวกแฮปโตไฟต์ Discoaster pentaradiatus และ Discoaster surculus;
ขอบบน GSSP	แหล่งมองเต ซาน นีโกลา เจลา แคว้นซิซิลี ประเทศอิตาลี; 37°08′49″N 14°12′13″E / 37.1469°N 14.2035°E
การอนุมัติ GSSP	2009 (เป็นฐานของควอเทอร์นารีและสมัยไพลสโตซีน)
ข้อมูลชั้นบรรยากาศและภูมิอากาศ
ปริมาณ O; 2 เฉลี่ยในชั้นบรรยากาศ	ประมาณ 21.5 % โดยปริมาตร; (108 % ของปัจจุบัน)
ปริมาณ CO; 2 เฉลี่ยในชั้นบรรยากาศ	ประมาณ 280 ppm; (1 เท่าของยุคก่อนอุตสาหกรรม)
อุณหภูมิพื้นผิวเฉลี่ย	ประมาณ 14 °C; (สูงกว่าปัจจุบัน 0 °C)

ยุคนีโอจีน (อังกฤษ: Neogene) เป็นช่วงธรณีกาล เริ่มต้นยุคที่ 23.03 ± 0.05 ล้านปีมาแล้วถึง 2.588 ล้านปีมาแล้วก่อนเข้าสู่ยุคควอเทอร์นารี^[6] ยุคนีโอจีนเป็นยุคที่ถัดจากยุคพาลีโอจีนของมหายุคซีโนโซอิก ภายใต้ข้อเสนอของ International Commission on Stratigraphy (ICS) ยุคนีโอจีนประกอบไปด้วยสมัยไมโอซีนและสมัยไพลโอซีน^[7]

ยุคนีโอจีนกินเวลาราว 23 ล้านปี ในยุคนั้นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมและนกมีการวิวัฒนาการเป็นอันมาก ส่วนสิ่งมีชีวิตอื่นแทบไม่มีการเปลี่ยนแปลง บางทวีปมีการเคลื่อนตัว เหตุการณ์ที่สำคัญคือเกิดการเชื่อมต่อระหว่างทวีปอเมริกาเหนือและทวีปอเมริกาใต้ในตอนปลายของสมัยพลิโอซีน ภูมิอากาศค่อนข้างเย็นก่อนจะเข้าสู่ยุคน้ำแข็งในยุคควอเทอนารี่ มีการปรากฏตัวของบรรพบุรุษสายตรงของมนุษย์

อ้างอิง

↑ Krijgsman, W.; Garcés, M.; Langereis, C. G.; Daams, R.; Van Dam, J.; Van Der Meulen, A. J.; Agustí, J.; Cabrera, L. (1996). "A new chronology for the middle to late Miocene continental record in Spain". Earth and Planetary Science Letters. 142 (3–4): 367–380. Bibcode:1996E&PSL.142..367K. doi:10.1016/0012-821X(96)00109-4.
↑ Retallack, G. J. (1997). "Neogene Expansion of the North American Prairie". PALAIOS. 12 (4): 380–390. doi:10.2307/3515337. JSTOR 3515337. สืบค้นเมื่อ 2008-02-11.
↑ "ICS Timescale Chart" (PDF). www.stratigraphy.org.
↑ Steininger, Fritz F.; M. P. Aubry; W. A. Berggren; M. Biolzi; A. M. Borsetti; Julie E. Cartlidge; F. Cati; R. Corfield; R. Gelati; S. Iaccarino; C. Napoleone; F. Ottner; F. Rögl; R. Roetzel; S. Spezzaferri; F. Tateo; G. Villa; D. Zevenboom (1997). "The Global Stratotype Section and Point (GSSP) for the base of the Neogene" (PDF). Episodes. 20 (1): 23–28. doi:10.18814/epiiugs/1997/v20i1/005.
↑ Gibbard, Philip; Head, Martin (September 2010). "The newly-ratified definition of the Quaternary System/Period and redefinition of the Pleistocene Series/Epoch, and comparison of proposals advanced prior to formal ratification" (PDF). Episodes. 33: 152–158. สืบค้นเมื่อ 8 December 2020.
↑ The ending of the Neogene and the Quaternary's right to exist is still debated among scientists.
↑ Lourens, L., Hilgen, F., Shackleton, N.J., Laskar, J., Wilson, D., (2004) “The Neogene Period”. In: Gradstein, F., Ogg, J., Smith, A.G. (Eds.), Geologic Time Scale Cambridge University Press, Cambridge.

ก่อนหน้า บรมยุคโพรเทอโรโซอิก	บรมยุคฟาเนอโรโซอิก 541 Ma - ปัจจุบัน
	มหายุคพาลีโอโซอิก 541 Ma - 252 Ma						มหายุคมีโซโซอิก 252 Ma - 66 Ma			มหายุคซีโนโซอิก 66 Ma - ปัจจุบัน
	แคมเบรียน	ออร์โดวิเชียน	ไซลูเรียน	ดีโวเนียน	คาร์บอนิเฟอรัส	เพอร์เมียน	ไทรแอสซิก	จูแรสซิก	ครีเทเชียส	พาลีโอจีน	นีโอจีน	ควอเทอร์นารี

บทความนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

หมายเหตุ: ขอแนะนำให้จัดหมวดหมู่โครงให้เข้ากับเนื้อหาของบทความ (ดูเพิ่มที่ วิกิพีเดีย:โครงการจัดหมวดหมู่โครงที่ยังไม่สมบูรณ์)

[Krijgsman1996-1] Krijgsman, W.; Garcés, M.; Langereis, C. G.; Daams, R.; Van Dam, J.; Van Der Meulen, A. J.; Agustí, J.; Cabrera, L. (1996). "A new chronology for the middle to late Miocene continental record in Spain". Earth and Planetary Science Letters. 142 (3–4): 367–380. Bibcode:1996E&PSL.142..367K. doi:10.1016/0012-821X(96)00109-4.

[Retallack1997-2] Retallack, G. J. (1997). "Neogene Expansion of the North American Prairie". PALAIOS. 12 (4): 380–390. doi:10.2307/3515337. JSTOR 3515337. สืบค้นเมื่อ 2008-02-11.

[3] "ICS Timescale Chart" (PDF). www.stratigraphy.org.

[Steininger_1997-4] Steininger, Fritz F.; M. P. Aubry; W. A. Berggren; M. Biolzi; A. M. Borsetti; Julie E. Cartlidge; F. Cati; R. Corfield; R. Gelati; S. Iaccarino; C. Napoleone; F. Ottner; F. Rögl; R. Roetzel; S. Spezzaferri; F. Tateo; G. Villa; D. Zevenboom (1997). "The Global Stratotype Section and Point (GSSP) for the base of the Neogene" (PDF). Episodes. 20 (1): 23–28. doi:10.18814/epiiugs/1997/v20i1/005.

[5] Gibbard, Philip; Head, Martin (September 2010). "The newly-ratified definition of the Quaternary System/Period and redefinition of the Pleistocene Series/Epoch, and comparison of proposals advanced prior to formal ratification" (PDF). Episodes. 33: 152–158. สืบค้นเมื่อ 8 December 2020.

[6] The ending of the Neogene and the Quaternary's right to exist is still debated among scientists.

[7] Lourens, L., Hilgen, F., Shackleton, N.J., Laskar, J., Wilson, D., (2004) “The Neogene Period”. In: Gradstein, F., Ogg, J., Smith, A.G. (Eds.), Geologic Time Scale Cambridge University Press, Cambridge.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]