ข้ามไปเนื้อหา

ภาษากลาง

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ค.ศ. 1839 – ป้ายสามภาษา จีน–มลายู–อังกฤษ – ภาษามลายูเป็นภาษากลางทั่วช่องแคบมะละกา รวมไปถึงชายฝั่งคาบสมุทรมลายู (ในประเทศมาเลเซีย) และชายฝั่งตะวันออกของเกาะสุมาตรา (ในประเทศอินโดนีเซีย) และถูกตั้งเป็นภาษาพื้นเมืองในชายฝั่งตะวันตกของรัฐซาราวักกับจังหวัดกาลีมันตันตะวันตกในเกาะบอร์เนียว

ภาษากลาง (อิตาลี: lingua franca) เป็นภาษาที่ใช้เป็นระบบให้บุคคลที่มิได้พูดภาษาแม่ภาษาเดียวกันสามารถสื่อสารกันได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นภาษาที่สาม ซึ่งมิใช่ภาษาแม่ของทั้งสองฝ่าย[1] ภาษากลางกำเนิดขึ้นทั่วโลกตลอดประวัติศาสตร์ของมนุษย์ บางครั้งด้วยเหตุผลเชิงพาณิชย์ (ที่เรียกว่า "ภาษาการค้า") แต่ยังเพื่อความสะดวกทางการทูตและการปกครอง และเป็นวิธีแลกเปลี่ยนสารสนเทศระหว่างนักวิทยาศาสตร์และนักวิชาการสาขาอื่นที่ถือคนละสัญชาติ

อ้างอิง

[แก้]
  1. Viacheslav A. Chirikba, "The problem of the Caucasian Sprachbund" in Pieter Muysken, ed., From Linguistic Areas to Areal Linguistics, 2008, p. 31. ISBN 90-272-3100-1