பாக்கித்தானில் பௌத்தம்
பாக்கித்தானில் பௌத்தம் (Buddhism in Pakistan), கிமு மூன்றாம் நூற்றாண்டில் மௌரியப் பேரரசர் அசோகர் ஆட்சிக் காலத்தின் போது பௌத்தம் பாக்கித்தான் நாட்டில் வேர் ஊன்றத் துவங்கியது.[1][2][3]2012ஆம் ஆண்டின் கணக்கெடுப்பின்படி, பாக்கித்தானில் பௌத்த சமய மக்கள் தொகை 1,492 என கணக்கிடப்பட்டுள்ளது.[4]2017ஆம் ஆண்டில் 1,884 பௌத்த சமய வாக்காளர்கள் சிந்து மற்றும் பஞ்சாப் மாகாணத்தில் மட்டுமே உள்ளதாக கணக்கிடப்பட்டுள்ளது.[5]
பாக்கித்தான் தலைநகரான இஸ்லாமாபாத் நகரத்தில் மட்டுமே செயல்பாட்டில் உள்ள விகாரையில் இலங்கை போன்ற நாடுகளின் தூதரக ஊழியர்கள் மற்றும் அலுவலர்கள் வழிபடுகின்றனர்.[6]
வரலாறு
[தொகு]பாக்கித்தானில் பௌத்தம் ஏறத்தாழ 2,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே வளரத் தொடங்கியது. சுவாத் சமவெளி அகழாய்வுகளில் கிமு 563 மற்றும் 483 இடைப்பட்ட காலத்தில் கடடப்பட்ட பௌத்தக் கோயில்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.[7]பாக்கித்தானில் மகாயான பௌத்தம் சிறப்பாக வளர்ந்தது.[8]பாக்கித்தானின் காந்தாரப் பகுதி பௌத்தத்தின் தாய் வீடு எனலாம். காந்தாரத்தில் பௌத்தக் கலைகள் மற்றும் சிற்பக்கலை செழிப்பாக வளர்ந்திருந்தது. [9]
பௌத்த தொல்லியற்களங்கள்
[தொகு]பெசாவர் சமவெளியின் மையப் பகுதியில் அமைந்தது காந்தாரம் எனும் பண்டைய பண்பாட்டு நிலப்பகுதியில் சுவாத் ஆறு பாய்கிறது. காந்தாரத்தில் புத்தர் சிலை புகழ்பெற்றது. கைபர் பக்துன்வா மாகாணத்தில் தொல்லியல் அகழாய்வின் போது பௌத்தம் தொடர்புடைய அம்லுக்-தாரா தூபி, புத்கார தூபி, சமால் கார்கி, தக்த்-இ-பாகி, ஜௌலியன் விகாரை, கனிஷ்கரின் தூபி, கனிஷ்கர் பேழை மற்றும் பேரரசர் அசோகரின் மன்செரா பாறைக் கல்வெட்டுக்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.
பஞ்சாப் மாகாணம்
[தொகு]பாக்கித்தான் நாட்டின் பஞ்சாப் மாகணத்தின், தட்சசீலத்தில் உள்ள தர்மராஜிக தூபியை மௌரியப் பேரரசர் அசோகர் ஆட்சிக் காலத்தில் கிமு 3-ஆம் நூற்றாண்டில், கௌதம புத்தரின் எரியூட்டப்பட்ட உடலிருந்து கிடைத்த சில எலும்புகள் மற்றும் சாம்பலின் ஒரு பகுதியைக் கொண்டு நிறுவப்பட்டது. கிபி 2-ஆம் நூற்றாண்டில் குசான் பேரரசு காலத்தில் தருமராசிக தூபியை மறுசீரமைத்து பல பெரிய விகாரைகளுடன் நிறுவப்பட்டது. கிபி 5-ஆம் நுற்றாண்டில் எத்தலைட்டுகளின் மன்னர் மிகிரகுலன் ஆட்சிக் காலத்தில் தருமராசிக தூபி முற்றிலும் சிதைக்கப்பட்டது.[10] 1980இல் இயுனெசுகோ நிறுவனம், தருமராசிக தூபியை உலகப் பாரம்பரியக் களங்களில் ஒன்றாக அறிவித்ததுள்ளது.[11] இப்பகுதி இசுலாமியமயமான போது, தருமராசிக தூபி மேலும் சிதைக்கப்பட்டது. சான் மார்சல் எனும் பிரித்தானிய தொல்லியல் ஆய்வாளர், 1913ல் சிதைந்திருந்த தருமராசிக தூபியை அகழ்வாய்வு செய்து பல தொல்பொருட்களை கண்டெடுத்தார்.
சிந்து மாகாணம்
[தொகு]பாக்கித்தானின் சிந்து மாகாணத்தில் உள்ள பௌத்த தூபிகள் மற்றும் விகாரைகள் போன்ற தொல்லியற்களங்கள் மிகவும் சிதைந்து உருத்தெரியாமல் உள்ளது. இப்பகுதியில் கண்டெடுத்த சில சுடுமண் உருவங்கள் போன்ற தொல்லியல் எச்சங்களை சத்திரபதி சிவாஜி அருங்காட்சியகத்தில் காட்சிக்கு வைக்கப்பட்டுள்ளது.[12]
பலுசிஸ்தான் மாகாணம்
[தொகு]பலுசிஸ்தான் மாகாணத்தின் கடற்கரையில் பல பௌத்த விகாரைகள் மற்றும் கொண்டரனி எனும் குகை நகரத்தைக் கண்டதாக பௌத்த பயணி சுவான்சாங் தனது பயணக் குறிப்பில் குறித்துள்ளார்.[13][14][15]
பாக்கித்தானின் ஆக்கிரமிப்பில் உள்ள கில்ஜித்-பல்டிஸ்தானில் ஸ்கர்டு மாவட்டத்தில் கிபி எட்டாம் நூற்றாண்டு காலத்திய மந்தல் பௌத்த பாறைச் சிற்பங்கள் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளது. கிபி 15ஆம் நூற்றாண்டில் கில்ஜித்-பல்டிஸ்தான் பகுதியில் வாழ்ந்த பெரும்பாலான பௌத்தர்கள் இசுலாமிற்கு கட்டாய மதம் மாற்றம் செய்யப்பட்டனர்.
பௌத்த மக்கள் தொகை
[தொகு]பாக்கித்தானில் தற்போதைய பௌத்த மக்கள் தொகை குறித்தான விவரங்கள் சரிவர தெரியவில்லை.[16] சில பாக்கைத்தானியர்கள் தங்களை பௌத்தர்கள் என அறிவித்துக்கொண்டனர்.அவர்கள் அசாத் காசுமீரில் மட்டுமே இருப்பதாக கூறப்படுகிறது.[17] 2012ஆம் ஆண்டின் தேசிய தரவுத் தளம் மற்றும் பதிவேடுகளின்படி, பாக்கித்தானில் 1,492 பௌத்தர்கள் மட்டுமே தேசிய அடையாள அட்டை வைத்திருப்பதாக கூறப்படுகிறது.[4] 2017ஆம் ஆண்டில் இது 1,884 ஆக உயர்ந்துள்ளதாக தெரிகிறது.[5] பாக்கித்தானிய பௌத்தர்களில் பெரும்பான்மையானவர்கள் சிந்து மாகாணம் மற்றும் பஞ்சாப் மாகாணத்தின் நகர்புறங்களில் அதிகம் வாழ்கின்றனர்.
நவீன பாக்கித்தானில் பௌத்தர்கள்
[தொகு]1971 வங்கதேச விடுதலைப் போரின் போது பௌத்த மன்னரான திரிதேவ் ராய் பாக்கித்தான் இராணுவத்திற்கு ஆதரவு அளித்தார். எனவே அவர் சிட்டகாங் நகரை விட்டு வெளியேறி பாக்கித்தானில் அடைக்கலம் புகுந்தார். இவரது பரம்பரையினர் பாக்கித்தான் பௌத்தர்களுக்கு பிரதிநிதியாக செயல்படுகின்றனர்.[18] இவரது குடும்பம் வங்காளதேசத்திற்கு பின்புறம் தங்கியிருந்தனர்.
படக்காட்சியகம்
[தொகு]-
சிங்கர்தார் தூபி
-
துல் மீர் ருக்கன் தூபி
-
கும்படோனா தூபி
-
போதிசத்துவர் அவலோகிதரின் வெண்கலச் சிற்பம், கிபி 3அல்லது 4ஆம் நூற்றாண்டு
மேற்கோள்கள்
[தொகு]- ↑ Rengel, Marian (2003-12-15). Pakistan: A Primary Source Cultural Guide (in ஆங்கிலம்). The Rosen Publishing Group, Inc. pp. 59–62. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0-8239-4001-1. Archived from the original on 15 January 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 4 August 2022.
- ↑ "Buddhism In Pakistan". pakteahouse.net. Archived from the original on 20 சனவரி 2015. பார்க்கப்பட்ட நாள் 20 சனவரி 2015.
- ↑ Buswell, Robert; Lopez, Donald (2014). The Princeton Dictionary of Buddhism. Princeton University Press. p. 773. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 9780691157863. Archived from the original on 15 January 2023. பார்க்கப்பட்ட நாள் 21 November 2021.
- ↑ 4.0 4.1 "Over 35,000 Buddhists, Baha'is call Pakistan home". Tribune இம் மூலத்தில் இருந்து 2 November 2012 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20121102005352/http://tribune.com.pk/story/430059/over-35000-buddhists-bahais-call-pakistan-home/.
- ↑ 5.0 5.1 "Pakistan elections: Non-Muslim voters up by 30%, Hindus biggest minority". 28 May 2018. Archived from the original on 18 September 2020. பார்க்கப்பட்ட நாள் 9 August 2018.
- ↑ "Vesak Festival in Islamabad". mfa.gov.lk. Archived from the original on 13 நவம்பர் 2016. பார்க்கப்பட்ட நாள் 5 மே 2018.
- ↑ Magazine, Smithsonian; Kindy, David. "2,000-Year-Old Buddhist Temple Unearthed in Pakistan". Smithsonian Magazine (in ஆங்கிலம்). பார்க்கப்பட்ட நாள் 2023-01-16.
- ↑ "Remembering Pakistan's Buddhist past | The Express Tribune". tribune.com.pk (in ஆங்கிலம்). 2022-06-11. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2023-01-16.
- ↑ "Long Read: A Pakistani homeland for Buddhism: Buddhist art, Muslim nationalism and global public history". South Asia@LSE. 2019-07-22. பார்க்கப்பட்ட நாள் 2023-01-16.
- ↑ "Dharmarajika: The Great Stupa of Taxila". GoUNESCO. UNESCO. 1 September 2016. Archived from the original on 20 ஏப்ரல் 2019. பார்க்கப்பட்ட நாள் 22 June 2017.
{{cite web}}
: Check date values in:|archive-date=
(help) - ↑ "Taxila". UNESCO. பார்க்கப்பட்ட நாள் 23 June 2017.
- ↑ "Ancient Buddhist terracottas from Mirpurkhas in Pakistan" (in en-US). Art of South Asia, the Silk Road and Beyond. 2016-10-18 இம் மூலத்தில் இருந்து 18 September 2020 அன்று. பரணிடப்பட்டது.. https://web.archive.org/web/20200918110232/https://coromandelart.wordpress.com/2016/10/18/fifth-century-stupa-ruins-from-mirpurkhas-in-pakistan/.
- ↑ Royal Geographical Society (Great Britain) (1896). John Scott Keltie (ed.). The Geographical Journal Volume 7. Great Britain: Royal Geographical Society. p. 399.
- ↑ Wink, André (2002). "The frontier of alHind". Al-Hind : the making of the Indo-Islamic world ([2nd ed.]. ed.). Leiden: E. J. Brill. p. 135. பன்னாட்டுத் தரப்புத்தக எண் 978-0391041257. பார்க்கப்பட்ட நாள் 19 March 2013.
- ↑ Taylor & Francis (1989). South Asian Studies: Journal of the Society for South Asian Studies. University of Michigan: The Society for South Asian Studies.
- ↑ "Thread, Not Scissor Common Spiritual Heritage For Peace And Harmony, Ahmad Salim, SARRC – December 2008" (PDF). Archived from the original (PDF) on 16 October 2018. பார்க்கப்பட்ட நாள் 15 October 2018.
- ↑ 800 years of Buddhism in Pakistan, Emi Foulk, The Friday Times, July 18, 2008
- ↑ "Monks to start peace march tomorrow,August 05, 2002". Archived from the original on 16 October 2018. பார்க்கப்பட்ட நாள் 15 October 2018.