Yunus Emre
Yunus Emre (Anadolija, oko 1238. – oko 1320/1328.) je bio turski pjesnik.
| Yûnus Emre | |
|---|---|
 | |
| Biografske informacije | |
| Rođenje | oko 1238. Anadolija, možda kod Eskişehira |
| Smrt | oko 1320/1328. Anadolija, možda kod Eskişehira |
| Opus | |
| Jezik | turski |
| Znamenita djela | |
| Inspiracija | |
Od | |
Rođen je i živio je u Anadoliji, mada je njegova biografija obavijena legendom. Prema prvim pisanim biografskim izvorima[1], Yunus je bio siromašan žitelj Sarıköya i živio je od poljoprivrede. Prvo odlazi u Karahöyük[α 1] da kupi pšenicu i ostaje neko vrijeme kod hadži-Bektaš Velija[2] i tu se Yunus Emre upućuje prema duševnom istragom. Hacı Bektâş ga šalje u zaviju Taptuk Emrea, koji je bio član bektašijskog reda. Tapduk Emre, u stvari Yunusov gospodar, je svirao şeştâr[α 2] i jednog dana je njegov glas dotaknuo Yunusa, što je ga privuklo i dovelo da napusti svoj posao i da postane derviš za Tapduka[2]. Po predaji, Yunus Emre je služio Tapduk Emrea trideset godina, oženio kćer svog šejha i postao pjesnik[2].
Kao i o ostalim podacima, također se ne zna točno mjesto i datum njegove smrti. Više od sedam lokacija se natječe za čast položaja pravog mjesta njegovog ukopa[α 3].
Pod imenom Yunusa Emrea je ostalo ogromno pjesničko djelo, neki stihovi i pjesme su autentični, neki su atribucije a neki su sigurno lažni. Njegova popularnost je bila vrlo velika, o čemu svjedoči niz njegovih imitatora kao i uporaba njegovih pjesama u bratstvima. Imao je ogroman utjecaj na tursku književnost, a njegova popularnost traje i u narodu jer se u njemu sakuplja lik samouka koji je nastavio skladati pjesme jezikom srednje Anadolije (staro–anadolski turski), mistika bogoljuba i filozofa. Nakon mongolskih pohoda na Anadoliju (1231–1243) i s padom Rumskog sultanata 1243. (Bitka kod Köse Dağa), u Anadoliji je procvjetala mistična muslimanska književnost a on je postao jedan od najcjenjenijih pjesnika. Yunus Emre je u biti je mistik unutar tradicionalnog duha muslimanske sufijske poezije, ali kod njega se ističe originalnost jezika uz neposredno i naglo nadahnuće. Unatoč prividnoj jednostavnosti površine, njegove pjesme skrivaju prilično složene mistične pojmove. U njegovim stihovima naći ćemo krepkog i živahnog pjesnika, katkada grubog a ponekad i opskurnog, koji pjeva svoju ljubav prema Bogu, govori o ljudskoj sudbini i širi Božju riječ među narodu.
Ime Yunus je muslimanska istovrijednica za ime Jonah (ebr. יוֹנָה Yonā), čija etimologija bi bila «golub».
Pjesnik se spominje na novčanici od 200 lira. S prijeda, se nalazi lik Atatürka, s traga se nalazi lik Yunusa Emrea, zajedno sa jednom ružom, golubicom, mauzolejom Yunusa Emrea u Eskişehiru i natpisom tur. Sevelim, sevilelim, što se može prevesti kao «Neka volimo, neka budemo voljeni».
Generalna konferencija UNESCOa je jednoglasno donijela rezoluciju kojom se 1991., 750. obljetnica pjesnikova rođenja, proglašava Međunarodnom godinom Yunus Emrea[3] (Yunus Emre Year).
Život pjesnika je tema serije Yunus Emre: Aşkın Yolculuğu[4], fiktivna drama od dvaju sezona odnosno 44 epizoda. Autor serije je Mehmet Bozdağ, glumac Gökhan Atalay igra Yunusa Emrea. Serija je prikazana 2015. na Turskoj nacionalnoj televiziji (TRT).
- ↑ Postoji više mjesta s imenom Karahöyük. U ovom slučaju se radi o mjestu Suluca-Karahöyük, vidi Hacıbektaş/Nevşehir.
- ↑ Şaştar je bio žičani instrument iz grupe trzalaca. Sličan je tamburi i ima šest žica.
- ↑ Mjesta gdje se smatra da se nalazi grobnica Yunusa Emrea: Sarıköy, Karaman, Ortaköy u Anadoliji, Ünye, Bursa, mahala Emre u u okrugu Kula u Manisi, Erzurum, okrug Gonen kod Isparte i druga mjesta.
- ↑ Uzun Firdevsi (?), Vilâyetnâme-i Hacı Bektâş-ı Velî, (15. vijek)
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Tatci, Mustafa (1988–2013). „TDV İslâm Ansiklopedisi: Yûnus Emre”. Türkiye Diyanet Vakfı. Pristupljeno 10. 07. 2022.
- ↑ (en) Halman, Talat Sait (decembar 1991.). „Anniversary: Yunus Emre”. Pristupljeno 10. 07. 2022.
- ↑ (en)„IMDB.com: TV Series Yunus Emre”. Pristupljeno 10. 07. 2022.
- Tatcı, Mustafa (2013). TDV İslâm Ansiklopedisi: Yûnus Emre. Istanbul: Turkiye Diyanet Foundation, Centre for Islamic Studies. str. 600–606.
