Przejdź do zawartości

eskorta

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
lotniskowiec w eskorcie (1.1)
wymowa:
IPA[ɛˈskɔrta], AS[eskorta] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) oddział zbrojny, grupa okrętów lub pojazdów, towarzyszący komuś lub czemuś w drodze jako ochrona lub honorowa asysta[1]
(1.2) przen. osoba lub kilka osób towarzyszące komuś po to, żeby się nim opiekować lub mieć nad nim kontrolę[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. eskortowiec m, eskorter m, eskortant m, eskortowanie n, eskortka ż, eskort m
czas. eskortować ndk., odeskortować dk.
przym. eskortowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) franc. escorte < wł. scorta < wł. scorgere < łac. ex- + corrigere
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Hasło „eskorta” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) eskorta
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. eskortovat
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Eskorte < franc. escorte < wł. scorta < wł. scorgere < łac. ex- + corrigere
uwagi:
źródła:
wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) eskorta[1], konwój[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. eskortka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Zofia Jurczak-Trojan, Halina Mieczkowska, Elżbieta Orwińska, Maryla Papierz, Słownik słowacko-polski, t. I, A-Ô, TAiWPN Universitas, Kraków 2005, ISBN 83-242-0569-1, s. 170.