Przejdź do zawartości

Wojska pancerne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojska pancerne
Znak taktyczny

Wojska pancerne – jeden z głównych rodzajów wojsk lądowych, którego podstawę uzbrojenia stanowią czołgi i inne ciężkie wozy bojowe.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Wojska pancerne charakteryzują się dużą siłą ognia, dużą manewrowością i odpornością na ogień. Cechy te czynią je doskonałym rodzajem sił do wtargnięcia w ugrupowanie przeciwnika, rozwijania natarcia, głębokich uderzeń w strefę tyłową przeciwnika i prowadzenia pościgu. Mogą również powstrzymywać atak przeciwnika i wykonywać kontrataki w ramach działań obronnych. Są główną siłą uderzeniową wojsk lądowych. Występują jako oddziały oraz stanowią związki taktyczne i operacyjne[1].

Podstawowym uzbrojeniem wojsk pancernych są[1]:

W skład wojsk pancernych wchodzą także pododdziały (oddziały) innych rodzajów wojsk, co nadaje im ogólnowojskowy charakter. Pododdziały czołgów wchodzą również w skład oddziałów wojsk zmechanizowanych[1].

Na wojnie liczą się przede wszystkim ludzie, a nie tylko maszyny. Dobry czołg jest bezużyteczny sam w sobie, jeśli jego załoga nie jest odpowiednio wyszkolona, nie posiada mocnego ducha lub zapału do walki[2].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy jednostki pancerne zostały użyte przez armię brytyjską czasie I wojny światowej w roku 1916. Rok później armia francuska użyła czołgów do bezpośredniego wsparcia piechoty w czasie przełamywania ufortyfikowanych pozycji obrony. Zaczątkiem polskich wojsk pancernych był utworzony w 1919 na terenie Francji w ramach armii gen. Hallera 1 pułk czołgów[1]. Początkowo przeznaczone były do bezpośredniego wsparcia piechoty. W okresie międzywojennym pojawiła się koncepcje wykorzystania związków pancernych, jako wojsk szybkich. Twórcami tych koncepcji byli Anglicy, lecz w praktyce zrealizowali je Niemcy, tworząc związki lekkich, ale ruchliwych i silnych ogniowo czołgów[3]. Po II wojnie światowej wzrosło znaczenie wojsk pancernych. Było to następstwem dalszego udoskonalenia technicznego sprzętu. Jednak w wojnie izraelsko-arabskiej ich pozycja mocno podupadła, a to w związku z masowym zastosowaniem lekkich, o dużym zasięgu i celnych rakietowych systemów przeciwpancernych. W związku z takim zagrożeniem dla czołgów, następuje coraz silniejsza integracja wojsk pancernych i zmechanizowanych poprzez tworzenie mieszanych oddziałów posiadających w swoim składzie zarówno pododdziały czołgów, jak i piechoty zmechanizowanej[4].

Wojska pancerne w Polsce

[edytuj | edytuj kod]
Współczesne jednostki polskich wojsk pancernych

Święto Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych – Dzień Czołgisty obchodzone jest 17 czerwca[a].

Po raz pierwszy Dzień Czołgisty obchodzony był w dniach 18–20 czerwca 2009 w Żaganiu, w związku z 90-leciem polskiej broni pancernej.

Symbolika wojsk pancernych w Polsce

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zarządzenie Nr 22/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 9 czerwca 2009 r. zmieniające zarządzenie w sprawie ustanowienia świąt wojskowych oraz sposobu ich obchodzenia w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. MON Nr 12, poz, 124). Decyzja weszła w życie z dniem ogłoszenia, czyli w dniu 6 lipca 2009, a więc obchody Święta Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych – Dnia Czołgisty w Żaganiu nie miały podstawy prawnej. Zarządzenie Nr 22/MON nie wyjaśnia, dlaczego święto ma być obchodzone właśnie 17 czerwca. Z informacji na oficjalnej stronie internetowej MON wynika, że chodzi o rocznicę powrotu do Polski 1 Pułku Czołgów Armii Polskiej w 1919

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Laprus (red.) 1979 ↓, s. 487.
  2. B.L. Montgomery.
  3. Koziej 2011 ↓, s. 68.
  4. Koziej 2011 ↓, s. 69.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]