Przejdź do zawartości

Wikipedysta:Winnetou14/Kościół katolicki w Anglii i Walii

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Kościół katolicki w Anglii i Waliikatolicka wspólnota wiernych w Anglii i Walii, pozostająca pod zwierzchnictwem papieża.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Początki chrześcijaństwa w Brytanii

[edytuj | edytuj kod]

Ewangelizacja Anglii

[edytuj | edytuj kod]

Średniowiecze

[edytuj | edytuj kod]

Reformacja w Anglii

[edytuj | edytuj kod]

{{Osobny artykuł|

Próba rekatolicyzacji Anglii

[edytuj | edytuj kod]
Reginald Pole - ostatni katolicki arcybiskup Canterbury

Po objęciu tronu w 1553, Maria I Tudor podjęła działania mające na celu odwrócenie skutków Reformacji w Anglii i jej powrót na łono Kościoła katolickiego. Królowa ponownie nawiązała, zerwane przez Henryka VIII stosunki z papieżem, który wysłał do Anglii Reginalda Pole'a. Papieski wysłannik został mianowany kardynałem i arcybiskupem Centerbury, na stanowisku którym zastąpił spalonego z inicjatywy królowej anglikańskiego arcybiskupa Tomasza Cranmera.

Królowa Maria rozpoczęła prześladowania protestantów, w czasie których zginęli m.in. John Rogers, który przełożył Biblię na język angielski, Laurence Saunders, Rowland Taylor i John Hooper, biskup Gloucester. Egzekucje trwały do końca panowania Marii i objęły ok. 300 osób, nazwanych potem męczennikami królowej Marii. Ważniejsze urzędy obsadzano katolikami.

Działania te nie przyniosły założonych skutków, gdyż po śmierci królowej w 1558, jej siostra i następczyni Elżbieta I Tudor ponownie restaurowała w Królestwie anglikanizm. Kilka godzin po śmierci Marii, zmarł również kardynał Reginald Pole, będący ostatnim katolickim arcybiskupem Canterbury.

Antykatolicyzm i dążenia do emancypacji katolików

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: 17 męczenników irlandzkich.
 Osobny artykuł: Regnans in Excelsis.

Odnowienie struktur kościelnych

[edytuj | edytuj kod]

Anglokatolicyzm i ruch oksfordzki

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Anglokatolicyzm.
 Osobny artykuł: Ruch oksfordzki.

XX i XXI wiek

[edytuj | edytuj kod]
Herb Ordynariatu

W listopadzie 2009 papież Benedykt XVI wydał konstytucję apostolską Anglicanorum coetibus, w której to umożliwił anglikanom powrót do jedności z Kościołem katolickim, przy zachowaniu własnych tradycji i dziedzictwa liturgicznego. W rezultacie utworzono Ordynariat Personalny Matki Bożej z Walsingham, do którego przystąpiła grupa około tysiąca konwertytów z anglikanizmu, która odeszła z Kościoła Anglii na fali kontrowersji związanych z udzielaniem kobietom i homoseksualistom święceń. Analogiczne struktury utworzono w Stanach Zjednoczonych (Ordynariat Personalny Katedry Świętego Piotra) i w Australii (Ordynariat Personalny Matki Bożej Krzyża Południa).

Struktura

[edytuj | edytuj kod]
Mapa diecezji w Anglii i Walii

Kościół katolicki w Anglii i Walii dzieli sie na 22 diecezje obrządku łacińskiego, wchodzące w skład 5 metropolii. Oprócz nich działają dwie diecezje obrządku wschodniego: greckokatolicka eparchia Świętej Rodziny w Londynie oraz syromalabarska eparchia Wielkiej Brytanii. Biskupi są zrzeszeni w Konferencji Biskupów Katolickich Anglii i Walii

Jednostki podległe bezpośrednio Stolicy Apostolskiej

[edytuj | edytuj kod]

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

W 2011 w Anglii i Walii mieszkało 4,15 mln katolików[1], co stanowiło 7,4% populacji.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Kategoria:Kościół katolicki w Anglii Kategoria:Kościół katolicki w Walii