Przejdź do zawartości

Wikipedysta:Pkalemba/Asynchroniczna komunikacja szeregowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Na tym schemacie wysyłane są dwa bajty, każdy składający się z bitu początkowego, po którym następuje osiem bitów danych (bity 0-7) i jeden bit stopu dla 10-bitowej ramki znakowej. Ostatni bit danych jest czasami używany jako bit parzystości . Liczba bitów danych i formatowania, kolejność bitów danych, obecność lub brak bitu parzystości, forma parzystości (parzysta lub nieparzysta) oraz prędkość transmisji muszą być wcześniej uzgodnione przez strony komunikujące się. „Bit stopu” jest w rzeczywistości „okresem zatrzymania”; okres zatrzymania nadajnika może być dowolnie długi. Nie może być krótsza niż określona kwota, zwykle od 1 do 2 bitów. Odbiornik wymaga krótszego okresu zatrzymania niż nadajnik. Na końcu każdego znaku odbiornik zatrzymuje się na chwilę, aby czekać na następny bit startu. To właśnie ta różnica zapewnia synchronizację nadajnika i odbiornika.

Asynchroniczna komunikacja szeregowa to forma komunikacji szeregowej, w której interfejsy komunikujących się punktów końcowych nie są w sposób ciągły synchronizowane wspólnym sygnałem zegara. Zamiast wspólnego sygnału synchronizacji, strumień danych zawiera informacje synchronizacyjne w postaci sygnałów startu i stopu, odpowiednio przed i po każdej jednostce transmisji. Sygnał startu przygotowuje odbiornik na nadejście danych, a sygnał stopu resetuje swój stan, aby umożliwić wyzwolenie nowej sekwencji.

Powszechnym rodzajem transmisji start-stop jest ASCII przez RS-232, na przykład do wykorzystania w pracy z dalekopisem .

Pochodzenie

[edytuj | edytuj kod]

Mechaniczne drukarki dalekosiężne używające 5-bitowych kodów (patrz kod Baudota ) zazwyczaj stosowały okres zatrzymania 1,5-bitowy. [1] Bardzo wczesne elektromechaniczne dalekopisy (sprzed 1930 r.) Mogły wymagać 2 bitów stopu, aby umożliwić mechaniczne wyciskanie bez buforowania.  Sprzęt, który nie obsługuje ułamkowych bitów stopu, może komunikować się z urządzeniem, które używa 1,5 bitu razy, jeśli jest skonfigurowane do wysyłania 2 bitów stopu podczas transmisji i wymaga 1 bitu stopu podczas odbierania.

Format wywodzi się bezpośrednio z projektu dalekopisu, który został zaprojektowany w ten sposób, ponieważ technologia elektromechaniczna tamtych czasów nie była wystarczająco precyzyjna  do pracy synchronicznej : tak więc systemy musiały być ponownie zsynchronizowane na początku każdego znaku. Po ponownej synchronizacji technologia tego dnia była wystarczająco dobra, aby zachować synchronizację bitów przez pozostałą część postaci. Bity stopu dały systemowi czas na odtworzenie przed następnym bitem startu. Wczesne systemy dalekopisów wykorzystywały pięć bitów danych, zazwyczaj z pewnym wariantem kodu Baudota .

Bardzo wczesne eksperymentalne urządzenia telegraficzne do drukowania wykorzystywały tylko bit startowy i wymagały ręcznej regulacji szybkości mechanizmu odbiornika, aby niezawodnie dekodować znaki. Wymagana była automatyczna synchronizacja, aby jednostki nadawcze i odbiorcze były „w jednym kroku”. Ostatecznie udało się to Howardowi Krumowi, który opatentował metodę synchronizacji start-stop ( US 1199011 przyznany 19 września 1916 r., a następnie US 1286351 przyznany 3 grudnia 1918). Wkrótce potem opatentowano praktyczny dalekopis ( US 1232045 przyznany 3 lipca 1917).

Zanim sygnalizacja zadziała, nadawca i odbiorca muszą uzgodnić parametry sygnalizacji:

  • Praca w trybie pełnego lub półdupleksu
  • Liczba bitów na znak
  • Endianowość : kolejność, w jakiej bity są wysyłane
  • Prędkość lub liczba bitów na sekundę linii (równa szybkości transmisji, gdy każdy symbol reprezentuje jeden bit). Niektóre systemy używają automatycznego wykrywania prędkości.
  • Czy używać parzystości, czy nie
  • Nieparzysta lub parzystość, jeśli jest używana
  • Należy wybrać liczbę wysłanych bitów stopu (liczba wysłana musi być przynajmniej taka, jakiej potrzebuje odbiorca)
  • Symbole znaków i spacji (aktualne kierunki we wczesnej telegrafii, późniejsze polaryzacje napięcia w EIA RS-232 i tak dalej, polaryzacja przesunięcia częstotliwości w kluczowaniu z przesunięciem częstotliwości i tak dalej)

Asynchroniczna sygnalizacja start-stop była szeroko stosowana w dostępie modemowym do komputerów z podziałem czasu i systemów BBS . Systemy te wykorzystywały siedem lub osiem bitów danych, przesyłanych najpierw najmniej znaczący bit, zgodnie ze standardem ASCII .

Między komputerami najczęściej używaną konfiguracją była „ 8N1 ”: znaki ośmiobitowe, z jednym bitem startu, jednym bitem stopu i bez bitu parzystości. W ten sposób 10 bodów jest używanych do wysyłania pojedynczego znaku, a zatem podzielenie przepływności sygnalizacji przez dziesięć daje całkowitą prędkość transmisji w znakach na sekundę.

Asynchroniczny start-stop to dolna warstwa łącza danych używana do łączenia komputerów z modemami w wielu aplikacjach telefonicznego dostępu do Internetu, przy użyciu drugiego (hermetyzującego) protokołu ramkowania łącza danych, takiego jak PPP, do tworzenia pakietów składających się z asynchronicznych znaków szeregowych. Najpopularniejszym interfejsem warstwy fizycznej jest RS-232D. Utrata wydajności w stosunku do dostępu synchronicznego jest znikoma, ponieważ większość nowoczesnych modemów będzie używać prywatnego protokołu synchronicznego do przesyłania danych między sobą, a łącza asynchroniczne na każdym końcu są obsługiwane szybciej niż to łącze danych, a sterowanie przepływem służy do ograniczania szybkość transmisji danych, aby zapobiec przepełnieniu.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ {{{tytuł}}}.Dead link: 2015-Oct-03

Dalsza lektura

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

[[Kategoria:Elektronika cyfrowa]] [[Kategoria:Transmisja danych]]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedysta:Pkalemba/Asynchroniczna_komunikacja_szeregowa&oldid=62195822”