W Saksonii-Anhalcie znajduje się kilka budynków, które określone są w języku niemieckim jako Burg (zamek), Festung (fort /twierdza), Schloss (dwór) i Palais / Palast (pałac).
Pałac został zbudowany dla księcia Alberta von Anhalt-Dessau (1750–1811). Od 1988 pałac jest siedzibą administracji Fundacji Kultury Dessau-Wörlitz (niem. Kulturstiftung Dessau-Wörlitz) troszczącej się o pielęgnację i restaurację historycznych parków, budowli i zbiorów dzieł sztuki na terenie ogrodów Dessau-Wörlitz.
Był główną rezydencją książąt Anhalt-Dessau. Był również jedną z pierwszych renesansowych budowli w środkowych Niemczech. Obecnie z pałacu Dessau pozostało tylko jedno skrzydło, Johannbau, w którym mieści się Muzeum Historii Miasta Dessau.
Pałac został zbudowany w latach 1774–1778 przez Friedricha Wilhelma von Erdmannsdorffa a ogrody zaprojektowane przez Johanna Friedricha Eyserbecka na zlecenie księcia Leopolda III Friedricha Franza (1740–1817) dla jego żony, Luizy – stąd nazwa: Luisium. Luisium odniosło największe szkody wśród wszystkich obiektów ogrodów Dessau-Wörlitz podczas powodzi w 2002 – kompleks poddano renowacji.
W 1742 książę Leopold I von Anhalt-Dessau podarował swojej córce Annie Wilhelminie właśnie zakupione dobra Mosigkau. W 1751 Anna Wilhelmina zaczęła planować budowę pałacu, jednak do tej pory nie udało się ustalić kto przygotował projekt rezydencji. Po śmierci kobiety, zgodnie z jej ostatnią wolą, założono w pałacu fundację na rzecz szlachetnie urodzonych panien, która miała tu siedzibę do 1945. Następnie pałac był siedzibą depozytu galerii Dassau, a od 1951 Muzeum Wnętrz Rokokowych. Zagubione elementy oryginalnego rokokowego wystroju wnętrz uzupełniono obiektami z galerii Georgium.
W 1348 roku zamek przeszedł w posiadanie książąt Anhalt. Od połowy XVII wieku zamek stracił na znaczeniu wraz z przeniesieniem się książąt Anhalt-Zerbst do zamku Zerbst. Dopiero w XIX wieku ponownie zyskał na znaczeniu, gdy zainteresował się nim książę Henryk z Anhaltu-Köthen.
W 1769 roku otwarto park Wörlitz. W tym samym czasie rozpoczęto budowę zamku, dla którego rozebrano poprzedni, barokowy zamek myśliwski. Zamek został zbudowany dla księcia Anhalt-Dessau, Leopolda III, oraz jego żony, Luizy. Budowę ukończono w 1773 roku. Zamek, tak jak cały park, został udostępniony zwiedzającym w XVIII wieku.
Książę Jan Jerzy z Anhaltu-Dessau, brat księcia Franciszka, zlecił budowę Walllwitzburga w latach 1796–1800. Nazwa pochodzi od szlacheckiego rodu von Wallwitz, który był właścicielem tamtych terenów do XVI wieku. Pod koniec II wojny światowej część budynku uległa zniszczeniu w wyniku ostrzału artyleryjskiego i podpaleń. Na początku XXI wieku budynek odrestaurowano. Obecnie może być wykorzystywany do organizacji imprez.
Budowę twierdzy rozpoczęto na początku XVIII wieku, wznosząc cytadelę na wyspie na Łabie. W późniejszym okresie rozbudowywano ją, przekształcając w drugiej połowie XIX wieku w twierdzę fortową. Po kryzysie przysięgowym, od lata 1917 do 6 listopada 1918, w twierdzy więziony był Józef Piłsudski, a od sierpnia 1918 także Kazimierz Sosnkowski.
