Vanguard 1C

Vanguard 1C
Inne nazwy	1958 Beta 2, Vanguard TV4
Indeks COSPAR	1958-002B
Zaangażowani	USA, Bell Laboratories, Naval Research Laboratory
Rakieta nośna	Vanguard
Miejsce startu	Cape Canaveral Air Force Station, USA
	Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	654 km
Apogeum	3969 km
Okres obiegu	134,2 min
Nachylenie	34,25°
Mimośród	0,1909
	Czas trwania
Początek misji	17 marca 1958 12:15:41 UTC
Koniec misji	maj 1964
	Wymiary
Kształt	kulisty
Wymiary	śr. 16,5 cm, 6 anten o dł. 30,5 cm
Masa całkowita	1,47 kg
	Multimedia w Wikimedia Commons

Vanguard 1C – amerykański satelita naukowy, pierwsza udana misja sztucznego satelity Ziemi z serii Vanguard. Statek tego typu miał być pierwszym amerykańskim satelitą, jednak opóźnienia w realizacji programu (nieudane starty dedykowanych rakiet Vanguard), sprawiły, że pierwszy był Explorer 1. Vanguard 1C jest najstarszym obiektem pozostającym na orbicie okołoziemskiej. Był amerykańskim wkładem w Międzynarodowy Rok Geofizyczny. Vanguard 1C wypełnił wszystkie powierzone mu cele naukowe i inżynieryjne – zademonstrował możliwości trójstopniowej rakiety nośnej oraz wykazał, że Ziemia nie jest idealną kulą, co przypuszczano już wcześniej. Niedługo później przerwano jednak projekt budowy rakiet Vanguard – aż 8 z 11 startów z satelitami zakończyło się niepowodzeniem.

Pierwotne przewidywania wskazywały, że satelita utrzyma się na orbicie przez około 2000 lat, ale ciśnienie promieniowania słonecznego i górne warstwy atmosfery silnie oddziałują na statek, powodując skrócenie żywotności orbity do około 240 lat. Nadajnik zasilany akumulatorem zamilkł w czerwcu 1958 roku. Ostatni sygnał z nadajnika zasilanego z baterii słonecznych odebrano w maju 1964 (w Quito, w Ekwadorze). Później satelitę śledzono optycznie (miał jasność 12 do 15 magnitudo).

Koszt budowy statku wyniósł 125 tys. USD (według kursu z 1957). Zbudowany został przez Bell Laboratories i Naval Research Laboratory.

Oznaczenia

Vanguard 1C często jest oznaczany po prostu numerem 1. Wynika to z dwóch wcześniejszych nieudanych prób wystrzelenia satelitów z tej serii. Poprzednie modele, które uległy zniszczeniu przyjmuje się oznaczać jako Vanguard 1A (nazwany przez media Kaputnik) i Vanguard 1B.

Budowa i działanie

Wykonany z aluminium. Z kulistego korpusu wystawało sześć krótkich anten. Korzystały z nich dwa nadajniki radiowe:

Nadajnik radiowy 108 MHz; 10 mW; zasilany z rtęciowej baterii chemicznej
Nadajnik radiowy 108,03 MHz; 5 mW; zasilany z sześciu ogniw słonecznych

Nadajniki wykorzystywano do namierzania statku i przesyłania danych telemetrycznych, a w celach naukowych, do pomiaru ilości elektronów między statkiem a stacją naziemną. Vanguard posiadał również dwa termistory mierzące temperaturę wewnątrz statku, przez okres 16 dni. Okazało się, że jest ona wyższa niż wynikało z obliczeń^[1].
Wyniki naukowe uzyskane dzięki obserwacji lotu satelity odnoszą się głównie do poprawek współrzędnych geograficznych niektórych wysp na Oceanie Spokojnym i zwiększeniu dokładności danych dotyczących kształtu Ziemi^[1].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Jurij Nikołajewicz Suszkow: Sztuczne satelity Ziemi. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1969, s. 104.

Bibliografia

Vanguard 1. [w:] NSSDC Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2013-10-01]. (ang.).

[jurij-1] Jurij Nikołajewicz Suszkow: Sztuczne satelity Ziemi. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1969, s. 104.

[1]