Typ 97 Chi-Ha
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Załoga |
4 osoby |
| Historia | |
| Egzemplarze |
1162 szt. |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
silnik wysokoprężny Mitsubishi o mocy 125,1 kW przy 2000 obr./min |
| Pancerz |
8-25 mm |
| Długość |
5516 mm |
| Szerokość |
2335 mm |
| Wysokość |
2230 mm |
| Prześwit |
400 mm |
| Masa |
bojowa: 15 000 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość |
38 km/h (po drogach) |
| Zasięg pojazdu |
210 |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
bez przygotowania: 100 cm |
| Rowy (szer.) |
250 cm |
| Ściany (wys.) |
90 cm |
| Kąt podjazdu |
75 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x armata czołgowa Typ 90 lub Typ 97 kalibru 57 mm (100 nab.), 2 x czkm Typ 97 kalibru 7,7 mm (2745 nab.) | |
| Użytkownicy | |
| Japonia, Chiny, Indonezja | |
Typ 97 Chi-Ha – japoński czołg średni z okresu II wojny światowej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W połowie lat 30. XX wieku japońskie dowództwo zdecydowało się unowocześnić sprzęt pancerny. W 1936 roku arsenał w Osace przedstawił prototypowy czołg Typ 97 Chi-Ni, a koncern Mitsubishi prototyp czołgu Typ 97 Chi-Ha. Początkowo większe szanse na wprowadzenie do uzbrojenia miał lżejszy (ważący 9800 kg) czołg z Osaki, gdyż pomyślnie ukończył wojskowe testy poligonowe. Jednak doświadczenia armii japońskiej z walk w Chinach i informacje od armii uczestniczących w hiszpańskiej wojnie domowej sprawiły, że do uzbrojenia wprowadzono piętnastotonowy wóz firmy Mitsubishi. Nowo powstałe czołgi użyte zostały w starciach na terenach Mongolii, okupowanej Korei, ZSRR i Chin. Pierwsze starcia toczyły się między Cesarstwem Wielkiej Japonii, a Chinami. Sukces Japończycy zawdzięczali nie czołgom, lecz niemożności przeciwstawienia się im Chińczyków, którzy nie dysponowali czołgami ani odpowiednią bronią przeciwpancerną.
Jak napisał amerykański historyk Chris Chant: „Japońskim podbojom na Dalekim Wschodzie sprzyjał fakt, iż tamtejsi przeciwnicy Japonii nie mieli prawie broni pancernej ani nawet skutecznych dział przeciwpancernych”[1].
Sojusze polityczne spowodowały, iż na pomoc słabnącym Chińczykom ruszył Związek Radziecki, wyposażony w nowe modele czołgów rodzimej produkcji, BT-7 i T-26. W latach 1938–1939 jednostki uzbrojone w czołgi Typ 97 wzięły udział w walkach nad jeziorem Chasan i rzeką Chałchin-Goł. Mimo słabszego pancerza, czołgi radzieckie posiadały dużą szybkość i zwrotność. Choć to Związek Radziecki poniósł większe od przeciwników straty, ostatecznie zmusił Japończyków do podpisania zawieszenia broni. Możliwe, że powodem przegranej Japończyków był również fakt małego doświadczenia w bitwach pancernych, brak regularnej modernizacji sprzętu i nie wyciąganie wniosków z konfliktów w latach 1931–1932. Starcia z Sowietami wykazały, że używane przez Japończyków armaty czołgowe były przestarzałe i nieskuteczne w zwalczaniu opancerzonych pojazdów nieprzyjacielskich. Problemem było także przegrzewanie się silników. Rezultatem analizy tych problemów technicznych było powstanie zmodernizowanej wersji czołgu Chi-Ha – Typ 97 Shinhoto Chi-Ha, wyposażonej w nową wieżę i zmodernizowany kadłub. Wyprodukowane czołgi Typ 97 Chi-Ha były używane do końca wojny.
Japonia, która straciła dużą ilość uzbrojenia podczas konfliktu ze Związkiem Radzieckim, za nowy cel ataku obrała sobie Holenderskie Indie Wschodnie i Filipiny. Pojazdem, który zostaje wtedy ponownie wykorzystany na szeroką skalę był czołg typ 97 Chi-Ha. Pozyskane w ten sposób terytoria i doświadczenie, skłoniły dowódców japońskich do przeprowadzenia ataku na Pearl Harbor w 1941 roku. Następnym celem ekspansji Japonii były Malaje. W tamtym okresie jeszcze nic nie zwiastowało słabości armii Cesarstwa. Przegrane starcia z Amerykanami, wyposażonymi w czołgi M3 Stuart, skłoniły Japończyków do wznowienia prac nad rozwojem własnych czołgów.
Po II wojnie światowej był używany przez Chińską Armię Ludowo-Wyzwoleńczą w czasie chińskiej wojny domowej[2] oraz na Indonezji.
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]Czołg Typ 97 Chi-Ha miał klasyczną konstrukcję. W tylnej części nitowanego kadłuba umieszczono sześciocylindrowy silnik wysokoprężny. Układ jezdny składał się z sześciu kół jezdnych, koła napędowego, napinającego i trzech rolek podtrzymujących gąsienicę. Cztery środkowe koła jezdne były zblokowane po dwa i amortyzowane poziomymi resorami śrubowymi. Koła skrajne były zawieszone niezależnie i amortyzowane ukośnymi resorami śrubowymi.
Czołg był uzbrojony w armatę czołgową kalibru 57 mm Typ 90 lub Typ 97. Uzbrojeniem dodatkowym były dwa czołgowe karabiny maszynowe Typ 97, z których jeden zamocowany był z tyłu wieży, a drugi obok kierowcy. Załoga składała się z kierowcy, strzelca kadłubowego km, celowniczego i dowódcy.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Chant 2016 ↓, s. 96.
- ↑ Zaloga 2007 ↓, s. 42.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- J. Ledwoch, J. Solarz: Czołgi japońskie 1938-1945. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1998. ISBN 83-7219-006-2.
- C. Chant: Czołgi i pojazdy opancerzone. Ilustrowana encyklopedia. przeł. G. Siwek. Warszawa: Alma - Press, 2006.
- A. Tomczyk: Japońska broń pancerna vol. 2. Gdańsk: AJ - PRESS, 2002.
- Steven J. Zaloga: Japanese Tanks 1939–45. Osprey, 2007. ISBN 978-1-8460-3091-8. (ang.).