Przejdź do zawartości

Teofania

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Teofania (gr. Θεοφάνια od Θεός 'Bóg' i φαίνειν 'ukazać się') – w teologii pojedynczy akt objawienia się Boga[1]. Teofanie mają umacniać wiarę ludzi, przypominać im o bliskości i dobroci Boga, a także o opiece, jaką ich darzy. Według Katechizmu Kościoła Katolickiego teofanie rozjaśniają treść obietnic dawanych ludziom przez Boga, można w nich zobaczyć i usłyszeć niewidzialnego Boga.

Biblia

[edytuj | edytuj kod]

W Biblii teofanie odbywają się w sposób bezpośredni – do ludzi przychodzi sam Bóg albo w sposób pośredni, przez Bożego wysłańca – anioła, albo przez inny znak jego obecności[2].

W Starym Testamencie, wspólnej części Świętych Pism judaizmu i chrześcijaństwa, Jahwe objawił się m.in. Mojżeszowi w gorejącym krzewie i w obłoku, a Noemu w łuku, czyli tęczy. Również Eliaszowi. O Bożym posłannictwie opowiada autor deuterokanonicznej Księgi Tobiasza. Wysłańcem Boga jest Archanioł Rafał, który towarzyszy Młodemu Tobiaszowi podczas wypełniania poleceń ojca Tobiasza.

W Nowym Testamencie teofanie towarzyszą chrztowi Jezusa i jego przemienieniu. W Ewangelii według świętego Łukasza Bożym wysłannikiem jest archanioł Gabriel, który nawiedza Maryję i obwieszcza epifanię, czyli objawienie się Jezusa Chrystusa poganom[3].


Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Marek Skierkowski, Objawienie Boże jako oczekiwana Teofania, „Studia Teologiczne Białystok Drohiczyn Łomża”, 28 (1), 2010, s. 43.
  2. Teofania | Biblia Mówi [online], 6 sierpnia 2018 [dostęp 2023-01-20] (pol.).
  3. Teofania na opoka.org.pl.