Stefan Bernas
| |
| Data i miejsce urodzenia |
27 marca 1919 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 sierpnia 1983 |
| profesor nauk technicznych | |
| Specjalność: elektroenergetyka | |
| Alma Mater | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Stefan Bernas (ur. 27 marca 1919 w Drzewicy, zm. 4 sierpnia 1983 w Warszawie) – polski elektroenergetyk, profesor Politechniki Warszawskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w rodzinie Piotra (1891–1951) i Kazimiery z Wiecińskich[1] (1891–1975). Był bratem Kazimierza (1914–1941), pilota RAF-u, Tadeusza (1917–1995), dowódcy okrętu podwodnego ORP Sokół, Feliksa (1923–1994), żołnierza Armii Krajowej ps. Ryszard, i Zbigniewa (1925–1991), żołnierza Armii Krajowej[2][3]. Ukończył w 1937 gimnazjum matematyczno-przyrodnicze im. Augusta Witkowskiego w Skarżysku-Kamiennej[3]. W 1938 rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, które przerwał wybuch II wojny światowej.
We wrześniu 1939 przeniósł się z Warszawy do Skarżyska-Kamiennej, dwa miesiące później przystąpił do konspiracyjnej organizacji „Orzeł Biały”. W kwietniu groźba aresztowania zmusiła Stefana Bernasa do powrotu do Warszawy, gdzie wstąpił w szeregi Związku Walki Zbrojnej (ps. Brat). Uczestniczył w zajęciach konspiracyjnej Szkoły Podchorążych, którą ukończył w 1943. Wkrótce dołączył do zgrupowania walczącego pod dowództwem majora Jana Piwnika „Ponurego” w Górach Świętokrzyskich. W 1944 powrócił do Warszawy, walczył w powstaniu w szeregach VII batalionu Armii Krajowej „Obroża”, był zastępcą dowódcy 1745 plutonu 10 kompanii „Kordian”.
Po 1945 ukończył przerwane studia, jako elektroenergetyk osiągnął tytuł profesora doktora habilitowanego. W 1970 był organizatorem Instytutu Elektroenergetyki, w latach 1973–1977 piastował stanowisko dyrektora tej instytucji, w latach kierował Zakładem Sieci i Systemów Elektroenergetycznych[4].
Był autorem wielu publikacji naukowych i podręczników, uczestniczył w komitetach naukowych opiniujących wydawnictwa związane z elektryką i elektroenergetyką.
Zmarł w Warszawie, pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu parafialnym Najświętszego Serca Jezusa w Skarżysku-Kamiennej (sektor F grób 2433)[2].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[3]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (22 lipca 1955)[5]
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]- Nagroda Państwowa II stopnia (zespołowa) za opracowanie analizatorów dla potrzeb energetyki (1952)[6]
- Nagroda Ministra Edukacji Narodowej I stopnia (1983)[4]
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]W holu wejściowym Gmachu Mechaniki PW umieszczono tablicę upamiętniającą prof. Stefana Bernasa[4].
Od września 2014 rondo na skrzyżowaniu ulic 3 Maja i Pięknej w Skarżysku-Kamiennej nosi imię braci Bernasów[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Stefan Bernas ps. Brat - ku pamięci. Ogrody Wspomnień. Cmentarz Internetowy [online], www.ogrodywspomnien.pl [dostęp 2024-07-25].
- ↑ a b Cmentarz parafialny NSJ w Skarżysku Kamiennej - wyszukiwarka grobów [online], mogily.pl [dostęp 2024-07-25].
- ↑ a b c d Skarżyscy Kolumbowie – bohaterscy bracia Bernasowie i Zygmuntowiczowie – uhonorowani [online], skarzysko.info [dostęp 2024-07-25] (pol.).
- ↑ a b c 50 lat Instytutu Elektroenergetyki Politechniki Warszawskiej - od historii ku przyszłości Warszawa: Instytut Elektroenergetyki Politechnika Warszawska, 2020, s. 17, 22–23, 28–29, 38–39, 42 [dostęp 2024-07-25].
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 125, poz. 1624 - Uchwała Rady Państwa z dnia 22 lipca 1955 r. nr 0/1363 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.
- ↑ Uchwała Prezydium Rządu w sprawie przyznania nagród za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki za rok 1952. „Trybuna Ludu”. Rok V, Nr 203 (1265), s. 6, 2024-07-25. Warszawa: KC PZPR. [dostęp 2024-07-25].