Przejdź do zawartości

Shadow Racing Cars

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Shadow
Ilustracja
Shadow DN9
Pełna nazwa

Shadow Racing Cars

Aktywna

19731980

Ważni ludzie
Założyciel

Don Nichols

Kierowcy

Jean-Pierre Jarier, Alan Jones, Tom Pryce, Peter Revson

Inne
Debiut

Grand Prix RPA 1973

Ostatni wyścig

Grand Prix Francji 1980

Tom Pryce w bolidzie Shadow DN5 podczas Grand Prix USA w sezonie 1975

Shadow Racing Cars – zespół wyścigowy startujący w Formule 1 w latach 19731980.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

1971-1972: Can-Am

[edytuj | edytuj kod]

Firma została założona w 1971 roku przez Dona Nicholsa pod nazwą Advance Vehicle Systems. Pierwszy samochód zespołu, Shadow Mk.1 zaprojektowany przez Trevora Harrisa wystartował w serii Can-Am (kierowcami byli George Follmer oraz Vic Elford). Mk.1 charakteryzował się innowacyjną konstrukcją (zastosowano w nim m.in. niewielkie koła dla zmniejszenia prześwitu), lecz pomimo swej szybkości nie należał do najbardziej konkurencyjnych pojazdów w stawce. Poprawa osiągów nadeszła wraz z kolejnym sezonem, kiedy to projektantem został Peter Bryant. W przygotowanym przez niego samochodzie nowy kierowca zespołu, Jackie Oliver zajął 8. miejsce w klasyfikacji generalnej. Ponadto, w sezonie 1972 zespół otrzymał wsparcie finansowe od nowego sponsora, Universal Oil Products.

Shadow zdominował serię Can-Am w 1974 roku, jednak współzawodniczył wtedy głównie z prywatnymi zespołami – największe firmy, takie jak McLaren i Porsche wycofały się z serii.

1973-1974: Formuła 1

[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec roku 1972 Don Nichols ogłosił, iż wprowadza swój zespół do Formuły 1 wraz z początkiem nadchodzącego sezonu. Nowe bolidy, sponsorowane przez Universal Oil Products, zostały przygotowane przez Tony'ego Southgate. W poprzednim sezonie był on projektantem w zespole BRM i skonstruował samochód, w którym Jean-Pierre Beltoise zwyciężył w Grand Prix Monako.

Shadow zadebiutował w Formule 1 w trzecim wyścigu sezonu 1973Grand Prix RPA z bolidami Shadow DN1 prowadzonymi przez Jackie Olivera i George'a Follmera. Z podwozia DN1 korzystał również Graham Hill i jego prywatny zespół Embassy Hill.

Na kolejny sezon zatrudnieni zostali Peter Revson oraz Jean-Pierre Jarier – kierowcy zaliczani do grona najbardziej obiecujących w ówczesnych czasach. Revson wystąpił jedynie w dwóch pierwszych wyścigach sezonu – zginął podczas sesji treningowej na torze Kyalami, kiedy jego Shadow DN3 uderzył w betonową ścianę na skutek awarii zawieszenia. Na jego miejsce zatrudniony został Tom Pryce.

1975-1977

[edytuj | edytuj kod]

Nowy bolid, Shadow DN5, pozwolił Jarierowi na zdobycie pole position w dwóch pierwszych Grand Prix sezonu 1975, jednak w obu przypadkach z wyścigu wykluczyła go usterka mechaniczna. Trzecie i ostatnie w historii zespołu pierwsze miejsce startowe zdobył Tom Pryce podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii w tym samym roku.

DN5, podobnie jak i inne samochody Shadow, napędzany był przez silnik Ford Cosworth DFV o mocy około 490 KM. Podczas GP Austrii Jarier używał francuskiego silnika Matra V12 (zdjęcie) o mocy około 550 KM. Aby zmieścić większą jednostkę napędową, konieczne stało się skonstruowanie nowego podwozia – DN7, o zwiększonym rozstawie osi. Z przyczyn finansowych (silnik ten był droższy w eksploatacji) DN7 nie wystartował w żadnym innym wyścigu.

Shadow DN9

W sezonie 1977, podczas Grand Prix RPA w tragicznym wypadku zginął Tom Pryce. Zastąpił go przyszły Mistrz Świata, Alan Jones, który w Grand Prix Austrii zdobył pierwsze i jedyne zwycięstwo w historii zespołu (było to jednocześnie pierwsze zwycięstwo w karierze Jonesa).

1978-1980

[edytuj | edytuj kod]

Wraz z końcem sezonu 1977 część personelu odeszła z zespołu, aby skupić się na własnym projekcie (Arrows), co w połączeniu z przejściem Alana Jonesa do Williamsa sprawiło, iż Shadow zaczął odnotowywać coraz słabsze rezultaty. W swym ostatnim sezonie (1980) zespół zdołał zakwalifikować się tylko do jednego wyścigu, a brak funduszy spowodował całkowite wycofanie się z rywalizacji w połowie sezonu.

Wyniki w Formule 1

[edytuj | edytuj kod]
Rok Samochód Silnik Opony Kierowcy Wyniki w poszczególnych eliminacjach Punkty Pozycja
1973 Shadow DN1 Ford V8 G ARG BRA RPA ESP BEL MON SWE FRA GBR NED GER AUT ITA CAN USA 9 8
Jackie Oliver NU NU NU 10 NU NU NU NU 8 NU 11 3 15
George Follmer 6 3 NU NW 14 NU NU 10 NU NU 10 17 14
1974 Shadow DN1
Shadow DN3
Ford V8 G ARG BRA RPA ESP BEL MON SWE NED FRA GBR GER AUT ITA CAN USA 7 8
Peter Revson NU NU NW
Brian Redman 7 18 NU
Bertil Roos NU
Tom Pryce NU NU 8 6 NU 10 NU NU
Jean-Pierre Jarier NU NU NW NU 13 3 5 NU 12 NU 8 8 NU NU 10
1975 Shadow DN3
Shadow DN5
Shadow DN7
Ford V8
Matra V12
G ARG BRA RPA ESP MON BEL SWE NED FRA GBR GER AUT ITA USA 9.5 6
Tom Pryce 12 NU 9 NU NU 6 NU 6 NU NU 4 3 6 NU
Jean-Pierre Jarier NW NU NU 4 NU NU NU NU 8 14 NU NU NU NU
1976 Shadow
DN5 / DN5B
Shadow DN8
Ford V8 G BRA RPA USW ESP BEL MON SWE FRA GBR GER AUT NED ITA CAN USA JPN 10 8
Tom Pryce 3 7 NU 8 10 7 9 8 4 8 NU 4 8 11 NU NU
Jean-Pierre Jarier NU NU 7 NU 9 8 12 12 9 11 NU 10 19 18 10 10
1977 Shadow DN5B
Shadow DN8
Ford V8 G ARG BRA RPA USW ESP MON BEL SWE FRA GBR GER AUT NED ITA USA CAN JPN 23 7
Tom Pryce NU NU NU
Alan Jones NU NU 6 5 17 NU 7 NU 1 NU 3 NU 4 4
Renzo Zorzi NU 6 NU NU NU
Riccardo Patrese 9 NU NU NU 10 13 NU 10 6
Jackie Oliver 9
Arturo Merzario NU
Jean-Pierre Jarier 9
1978 Shadow DN8
Snadow DN9
Ford V8 G ARG BRA RPA USW MON BEL ESP SWE FRA GBR GER AUT NED ITA USA CAN 6 11
Hans-Joachim Stuck 17 NU NZ NW NU NU NU 11 11 5 NU NU NU NU NU NU
Clay Regazzoni 15 5 NZ 10 NZ NU 15 5 NU NU NZ NU NZ NU 14 NZ
1979 Shadow DN9 Ford V8 G ARG BRA RPA USW ESP BEL MON FRA GBR GER AUT NED ITA CAN USA 3 10
Jan Lammers NU 14 NU NU 12 10 NZ 18 11 10 NU NU NZ 9 NZ
Elio de Angelis 7 12 NU 7 NU NU NZ 16 12 11 NU NU NU NU 4
1980 Shadow DN11
Shadow DN12
Ford V8 G ARG BRA RPA USW BEL MON FRA GBR GER AUT NED ITA CAN USA 0 NU
Stefan Johansson NZ NZ
Geoff Lees 13 NZ NZ NZ NZ
Dave Kennedy NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]