Ser tylżycki
ser | |
Rodzaj |
sery półtwarde |
---|---|
Miejsce powstania | |
Uwagi | |
|
Ser tylżycki (niem. Tilsiter) – gatunek sera półtwardego typu szwajcarsko-holenderskiego, podpuszczkowego, dojrzewającego, produkowanego z krowiego mleka, jasnożółtego o dość ostrym smaku i zapachu, i niewielkich okach oraz ciemnobrązowej skórce[2][3][4]. Nazwa sera tylżyckiego pochodzi od nazwy miasta Tylża (od 1946 Sowieck) w dawnych Prusach Wschodnich, obecnie znajdującego się na terenie Federacji Rosyjskiej[3], gdzie początkowo wyrabiano ten ser[5]. Może być wykorzystywany do robienia kanapek oraz do potraw zapiekanych i zapiekanek[6].
Pochodzenie
[edytuj | edytuj kod]Ser tylżycki pochodzi z okolic wschodniopruskiego miasta Tylża (obecnie Sowieck, Rosja). Umiejętność wytwarzania serów twardych, do których zalicza się ser tylżycki, dotarła do Prus Książęcych z Żuław Gdańskich w XVI wieku i pochodzi od tamtejszych osadników holenderskich, którymi w dużej mierze byli mennonici[7][8]. Stąd procedura rozprzestrzeniła się dalej, na sąsiadujące tereny Litwy i Białorusi (ser litewski)[8]. Przemysłowa produkcja sera tylżyckiego rozwinęła się w Tylży w połowie XIX wieku pod kierunkiem prusko-szwajcarskich osadników z doliny Emmental w kantonie berneńskim[2].
Jego receptura została po raz pierwszy oficjalnie spisana w XIX wieku przez pruską rodzinę wywodzącą się ze szwajcarskich osadników z Emmentalu w Szwajcarii[9][10]. W 1893 Szwajcar Otto Wartmann powrócił z Tylży do rodzinnej Turgowii z przepisem na wytwarzanie sera tylżyckiego, który dopracował, i według którego w dalszym ciągu produkowany jest „szwajcarski ser tylżycki”, czyli Tilsiter[1].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Zgodnie z przyjętą w 1968 przez Organizację Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa normą dla sera tylżyckiego, jest to ser twardy, o miąższu od niemal białego, przez kościany aż po jasnożółty i żółty, o twardej konsystencji i nieregularnych, błyszczących, równomiernie rozmieszczonych dziurach[11]. Powstaje z mleka krowiego, bawolego, lub ich mieszaniny, zawiera przynajmniej 30 procent tłuszczu mlecznego[11]. Podczas produkcji i dojrzewania jego skórka wysycha, do sprzedaży może trafiać z nią lub bez niej[11].
Dojrzewanie sera trwa przynajmniej trzy tygodnie w temperaturze od 10 do 16 stopni Celsjusza, w zależności od planowanego smaku okres ten można wydłużać; możliwe jest także skracanie tego okresu przy wykorzystaniu enzymów serowarskich przyspieszających dojrzewanie[11].
Technologia produkcji sera tylżyckiego opiera się na połączonej technologii produkcji serów holenderskich i szwajcarskich[6]. Zwykle ma kształt walca o średnicy 20 cm i wysokości 10 cm, który waży 3 do 4 kg[12].
W smaku ser tylżycki jest podobny do sera żuławskiego (Werderkäse)[13].
Szwajcarski Tilsiter
[edytuj | edytuj kod]W 1893 roku ser zaczęto produkować także w Szwajcarii[14]. W 1948 ustandaryzowano recepturę tego sera[15]. W latach 60. XX wieku na rynku, obok „czerwonego”[a] Tilsiter, pojawił się „zielony” Tilsiter wytwarzany z mleka pasteryzowanego[15]. Ser Tilsiter jest produkowany przez około 20 rodzinnych serowarni, zlokalizowanych w kantonach: Turgowia, St. Gallen i Zurych[15]. Szwajcarski Tilsiter różni się znacząco od serów o tej samej nazwie wyprodukowanych w innych krajach[15].
Współcześnie w handlu są dostępne 4 gatunki szwajcarskiego sera tylżyckiego[1]:
- „czerwony” Tilsiter – średnio dojrzały, półtwardy, ostry w smaku, dojrzewający 70 do 110 dni;
- „zielony” Past-Tilsiter – łagodny w smaku, półtwardy, dojrzewający 30 do 60 dni;
- „czerwony” Tilsiter surchoix – półtwardy o aromatycznym ostrym smaku, dojrzewający 120 do 180 dni;
- Bio-Rahm-Tilsiter – łagodny w smaku, kremowy, dojrzewający 30 do 75 dni, posiada etykietkę produktu ekologicznego.
Wszystkie gatunki szwajcarskiego sera Tilsiter są produkowane z mleka pełnotłustego (całkowicie lub częściowo pasteryzowanego) i mają kształt kręgów serowych o wadze 4 do 4,5 kg[1].
Wartości odżywcze
[edytuj | edytuj kod]
|
|
|
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Określenie nawiązuje do koloru etykietki sera.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Tilsiter. kaasuitzwitserland.nl. [dostęp 2017-04-05]. (niderl.).
- ↑ a b Artem Zaytsev: Туристический буклет (pl). [w:] Tylżycki ser [on-line]. issuu.com, 2015. [dostęp 2017-04-04]. (pol.).
- ↑ a b Władysław Kopaliński: Słownik eponimów, czyli Wyrazów odimiennych. Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. s. 271. [dostęp 2017-04-04].
- ↑ ser tylżycki. [w:] Słownik języka polskiego [on-line]. Wydawnictwo Naukowe PWN. [dostęp 2017-04-04].
- ↑ Andrzej Markowski, Radosław Pawelec: Wielki słownik wyrazów obcych i trudnych. Wilga, 2002. s. 752. [dostęp 2017-04-04].
- ↑ a b Sery. www.sery.pl. [dostęp 2017-04-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-02)].
- ↑ Jacek Opitz: Historia żuławskiego sera. www.zph.org.pl. s. 2. [dostęp 2017-04-05].
- ↑ a b Biblioteka Wiedzy Współczesnej Omega, numer 126. Państwowe Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1969. s. 68. [dostęp 2017-04-04].
- ↑ Westphal, Henriette (1887). Tilsiter, Unser Haus.
- ↑ Milch & Kultur Rheinland und Westfalen e. V. – Frau Westphal.
- ↑ a b c d FAO (autor korporatywny), Standard for Tilsiter [pdf], [w:] Codex Alimentarius, t. Codex Stan 270-1968, FAO, 1968 (ang.).
- ↑ Jerzy Pomian. „Życie praktyczne”. Nr. 28: „Wyrób serów”, 1921. Marja Podhorska-Okołów (redaktorka naczelna). Warszawa: Towarzystwo Wydawnicze „Bluszcz”. Przedruk online [dostęp 2017-04-05].
- ↑ Własnymi rękoma wyrobić żuławski ser. [w:] Pierwszy Portal Rolny – PPR (www.ppr.pl) [on-line]. NashNet SA, 24 sierpnia 2015. [dostęp 2017-04-05].
- ↑ Tilsiter Switzerland , Meilensteine auf dem Weg zum Schweizer Tilsiter [online], Home von Tilsiter – Der Schweizer Käse, 2017 [dostęp 2017-04-04] (niem.).
- ↑ a b c d Paul Imhof: Was steckt eigentlich hinter dem Tilsiter?. www.tagesanzeiger.ch. [dostęp 2017-04-06]. (niem.).
- ↑ a b c Hanna Kunachowicz; Beata Przygoda; Irena Nadolna; Krystyna Iwanow: Tabele składu i wartości odżywczej żywności. Wyd. II zmienione. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2017, s. 101–102. ISBN 978-83-200-5311-1.
- ↑ a b Dietary Reference Intakes Tables and Application. Institute of Health. The National Academies of Sciences, Engineering, and Medicine. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Tilsiter / Tilsit. [w:] Kulinarisches Erbe der Schweiz Patrimoine culinaire [on-line]. Association Patrimoine Culinaire suisse. (niem.).