Przejdź do zawartości

Reno (rzeka)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Reno
Ilustracja
Reno na mapie Włoch
Kontynent

Europa

Państwo

 Włochy

Rzeka
Długość 211,8 km
Powierzchnia zlewni

5,04 km²

Średni przepływ

95 m³/s

Źródło
Miejsce masyw Le Lari, Apeniny
Wysokość

745 m n.p.m.

Ujście
Recypient Morze Adriatyckie
Miejsce

okolice Casalborsetti

Współrzędne

44°35′47″N 12°16′49″E/44,596389 12,280278

Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, u góry znajduje się punkt z opisem „ujście”

Reno – rzeka w północnych Włoszech, w regionie Emilia-Romania, najważniejsza po Padzie w tym rejonie kraju. Pod względem długości zajmuje 10. miejsce w kraju.

Etymologia nazwy rzeki jest identyczna jak w przypadku Renu, uchodzącego do Morza Północnego; nazwa pochodzi od celtyckiego wyrażenia oznaczającego „płynącą wodę”.

Reno wypływa z masywu Le Lari w Apeninach, na wysokości 745 m n.p.m. W okolicach Le Piastre łączą się dwa strumienie, zapoczątkowując rzekę Reno. W swoim górnym biegu rzeka wyznacza granicę między Toskanią i Emilią-Romanią i płynie przez tereny zalesione. W tej części mieści się kilka sztucznych zbiorników wodnych, na których produkuje się energię elektryczną. W dolnym biegu do Reno wpływają liczne strumienie, z których niektóre są jedynie sezonowe. Do najważniejszych z nich należą: Limentra, Silla, Setta, Idice, Sillaro, Santerno i Senio. Rzeka uchodzi do Morza Adriatyckiego w pobliżu Casalborsetti.

W 43 r. p.n.e., na wysepce rzeki, w pobliżu ówczesnego rzymskiego miasta Bononia (dzisiejsza Bolonia), podpisano pakt ustanawiający II triumwirat – porozumienie między Oktawianem Augustem, Markiem Antoniuszem i Markiem Lepidusem.

Dante Alighieri wymienia rzekę Reno w XVIII pieśni Boskiej komedii, w części Piekło. Pisze tu o mieszkańcach Bolonii, żyjących między Saveną i Reno.

Reno dała nazwę apelacji apelacji DOC Reno, znanej w białych win m.in. z odmian montu i pignoletto[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 514. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]