Przejdź do zawartości

Raymond Barre

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Raymond Barre
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 kwietnia 1924
Saint-Denis

Data i miejsce śmierci

25 sierpnia 2007
Paryż

Premier Francji
Okres

od 25 sierpnia 1976
do 21 maja 1981

Przynależność polityczna

Unia na rzecz Demokracji Francuskiej

Poprzednik

Jacques Chirac

Następca

Pierre Mauroy

Odznaczenia
Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (Francja)

Raymond Barre (ur. 12 kwietnia 1924 w Saint-Denis, zm. 25 sierpnia 2007 w Paryżu[1]) – francuski polityk, nauczyciel akademicki i samorządowiec, komisarz europejski, minister i parlamentarzysta, w latach 1976–1981 premier Francji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia prawnicze, uzyskał dyplom Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu. Pracował jako nauczyciel akademicki, specjalizując się w ekonomii politycznej. Był profesorem na uniwersytetach w Caen i Paryżu, a także w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu[2] oraz w École centrale Paris[3]. W 1958 został dyrektorem w fundacji naukowej FNSP[2].

W latach 1959–1962 pełnił funkcję dyrektora gabinetu ministra przemysłu Jeana-Marcela Jeanneneya. Po kilku latach powrócił do pracy w administracji[2]. W 1967 został wiceprzewodniczącym Komisji Europejskiej, gdzie do 1973 odpowiadał za sprawy finansowe i gospodarcze[4]. Następnie był m.in. przewodniczącym komisji zajmującej się reformą systemu finansowania mieszkalnictwa i członkiem rady francuskiego banku centralnego[2]. Od stycznia do sierpnia 1976 sprawował urząd ministra handlu zagranicznego w rządzie, którym kierował Jacques Chirac[5].

Był jednym z najbliższych współpracowników prezydenta Valéry’ego Giscarda d’Estainga[4]. W sierpniu 1976, po rezygnacji gaullisty Jacques’a Chiraca, objął urząd premiera. Sprawował go do maja 1981, stojąc na czele trzech kolejnych gabinetów. W dwóch pierwszych do kwietnia 1978 jednocześnie był ministrem gospodarki i finansów[5]. Zakończył pełnienie funkcji premiera, gdy urzędujący prezydent nie uzyskał reelekcji, przegrywając z François Mitterrandem.

Dołączył w międzyczasie do prezydenckiej Unii na rzecz Demokracji Francuskiej. Z jej ramienia w 1978 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego. Ponownie wybierany w 1981, 1986, 1988, 1993 i 1997, wykonywał mandat deputowanego do 2002[1]. W 1988 kandydował w wyborach prezydenckich. Z wynikiem 16,5% głosów zajął trzecie miejsce, wyprzedzili go socjalista François Mitterrand i gaullista Jacques Chirac[6]. Od odejścia z rządu kontynuował działalność naukową. W latach 1995–2001 zajmował stanowisko mera Lyonu[2].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony m.in. Legią Honorową IV klasy i Krzyżem Wielkim Orderu Narodowego Zasługi[2]. Otrzymał doktoraty honoris causa m.in. uniwersytetów w Barcelonie, Budapeszcie, Ottawie[2], Łodzi[7] i Bratysławie[8].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Od 1954 był żonaty z Evą Hegedüs, miał dwoje dzieci[2].

Skład rządów Raymonda Barre

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy gabinet (od sierpnia 1976 do marca 1977)

[edytuj | edytuj kod]

Drugi gabinet (od marca 1977 do kwietnia 1978)

[edytuj | edytuj kod]

Trzeci gabinet (od kwietnia 1978 do maja 1981)

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Raymond Barre. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2017-08-25]. (fr.).
  2. a b c d e f g h Raymond Barre. whoswho.fr. [dostęp 2017-08-25]. (fr.).
  3. Raymond Barre – Biographie. les-yeux-du-monde-nationale.fr, 19 maja 2013. [dostęp 2017-08-25]. (fr.).
  4. a b L’ancien premier ministre français Raymond Barre est mort. lemonde.fr, 25 sierpnia 2007. [dostęp 2017-08-25]. (fr.).
  5. a b c d e Présidents de la République et Gouvernements sous la Ve République. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2024-08-17]. (fr.).
  6. Élection présidentielle 1988. france-politique.fr. [dostęp 2017-08-25]. (fr.).
  7. Doktorzy Honoris Causa UŁ. uni.lodz.pl. [dostęp 2017-08-25].
  8. Doctor Honoris Causa Ekonomickej Univerzity v Bratislave. euba.sk. [dostęp 2017-08-25]. (słow.).
  9. a b c Les Gouvernements et les assemblées parlementaires sous la Ve République. assemblee-nationale.fr, lipiec 2004. [dostęp 2021-02-28]. (fr.).