Przejdź do zawartości

Przemysław Gosiewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przemysław Gosiewski
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Przemysław Edgar Gosiewski

Data i miejsce urodzenia

12 maja 1964
Słupsk

Data i miejsce śmierci

10 kwietnia 2010
Smoleńsk

Wiceprezes Rady Ministrów
Okres

od 8 maja 2007
do 7 września 2007
i ponownie od 11 września 2007 do 16 listopada 2007

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Minister-członek Rady Ministrów
Okres

od 14 lipca 2006
do 7 września 2007
i ponownie od 11 września 2007 do 16 listopada 2007

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości
Okres

od 13 listopada 2007
do 6 stycznia 2010

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Poprzednik

Marek Kuchciński

Następca

Grażyna Gęsicka

Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Prawa i Sprawiedliwości
Okres

od 3 listopada 2005
do 19 lipca 2006

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Poprzednik

Ludwik Dorn

Następca

Marek Kuchciński

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Galeria
Pomnik Przemysława Gosiewskiego w Kielcach (październik 2020)
Grób Przemysława Gosiewskiego na Powązkach (październik 2012)
Grób Przemysława Gosiewskiego na Powązkach (kwiecień 2010)
Uroczystości odsłonięcia pomnika Przemysława Gosiewskiego w Kielcach (październik 2019)

Przemysław Edgar Gosiewski (ur. 12 maja 1964 w Słupsku, zm. 10 kwietnia 2010 w Smoleńsku) – polski polityk, współzałożyciel partii Prawo i Sprawiedliwość, przewodniczący klubu parlamentarnego PiS (2005–2006, 2007–2010) i wiceprezes partii (2010), poseł na Sejm IV, V i VI kadencji (2001–2010), minister-członek Rady Ministrów (2006–2007) oraz wiceprezes Rady Ministrów (2007) w rządzie Jarosława Kaczyńskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego w Darłowie z 1983[1]. W latach 1983–1989 studiował na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. Tytuł zawodowy magistra uzyskał w 1997.

W czasie studiów rozpoczął działalność opozycyjną, w 1984 związał się z Niezależnym Zrzeszeniem Studentów Uniwersytetu Gdańskiego i był kolporterem podziemnych wydawnictw. W 1986 współzałożyciel Uczelnianego Komitetu Koordynacyjnego Uniwersytetu Gdańskiego (wraz z Grzegorzem Biereckim, Leszkiem Biernackim, Mariuszem Popielarzem, Andrzejem Sosnowskim i Tomaszem Posadzkim). Brał udział w strajku studenckim w 1988. Był studentem m.in. Lecha Kaczyńskiego (prowadzącego na UG zajęcia z prawa pracy), zaś w 1989 rozpoczął współpracę z jego bratem Jarosławem.

W 1989 został zatrudniony przez Lecha Kaczyńskiego, pełniącego funkcję wiceprzewodniczącego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, na stanowisku kierownika biura ds. kontaktów z regionami Komisji Krajowej „Solidarności”, które zajmował do 1991.

Wspólnie z braćmi Kaczyńskimi brał udział w zakładaniu Porozumienia Centrum. W latach 1991–1999 był sekretarzem zarządu głównego PC, zaś w latach 1992–1993 kierownikiem biura poselskiego posła PC Adama Glapińskiego. W latach 90. zaangażował się w działalność Spółdzielczych Kas Oszczędnościowo-Kredytowych. W latach 1993–1995 pracował jako specjalista w biurze pełnomocnika zarządu Fundacji na rzecz Polskich Związków Kredytowych.

W wyborach prezydenckich w 1995 był pełnomocnikiem sztabu wyborczego Lecha Kaczyńskiego (który ostatecznie wycofał się z wyborów). W tym samym roku rozpoczął pracę w spółce Srebrna (w której kierownicze funkcje pełnił Jarosław Kaczyński, a współpracownikami byli inni działacze PC, Adam Lipiński i Wojciech Jasiński), wydającej czasopismo „Nowe Państwo” (pracował także w redakcji). W latach 1998–2001 zasiadał w Sejmiku Województwa Mazowieckiego I kadencji z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność. W okresie 2000–2001 był doradcą Lecha Kaczyńskiego, zajmującego wówczas stanowisko ministra sprawiedliwości.

Od 2001 należał do Prawa i Sprawiedliwości. Organizował struktury tego ugrupowania w województwie świętokrzyskim. W Sejmie IV kadencji po raz pierwszy sprawował mandat poselski. Zasiadał wówczas w Komisji Obrony Narodowej, Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka oraz w komisji śledczej ds. prywatyzacji PZU. W wyborach w 2005 ponownie został posłem z okręgu kieleckiego. Od 3 listopada 2005 do 19 lipca 2006 był przewodniczącym Klubu Parlamentarnego PiS. Po publikacji w jednym z niemieckich czasopism tekstu ośmieszającego braci Kaczyńskich w lipcu 2006, wystąpił z oficjalnym wnioskiem do polskiego ministra sprawiedliwości, aby ten podjął kroki zmierzające do ewentualnego ukarania niemieckiego autora tekstu, przy użyciu międzynarodowego listu gończego, za znieważenie prezydenta.

Od 14 lipca 2006 do 7 września 2007 i ponownie od 11 września do 16 listopada 2007 pełnił funkcję ministra-członka Rady Ministrów w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, będąc jednocześnie przewodniczącym Komitetu Stałego Rady Ministrów. Od 8 maja 2007 do 7 września 2007 i od 11 września do 16 listopada 2007 zajmował stanowisko wicepremiera. Pomiędzy tymi okresami był sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

W wyborach parlamentarnych w 2007 uzyskał w okręgu kieleckim najlepszy indywidualny wynik w tymże okręgu (138 405 głosów). 13 listopada tego samego roku został ponownie przewodniczącym KP PiS. W styczniu 2010 zrezygnował z tej funkcji[2] i został jednym z wiceprezesów PiS[3].

10 kwietnia 2010 zginął w katastrofie polskiego samolotu Tu-154M w Smoleńsku w drodze na obchody 70. rocznicy zbrodni katyńskiej[4]. 21 kwietnia tego samego roku został pochowany w Kwaterze Smoleńskiej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[5]. W związku z wątpliwościami w dokumentacji sądowo-medycznej na polecenie prokuratora prokuratury wojskowej prowadzącego śledztwo w sprawie katastrofy w Smoleńsku 19 marca 2012 przeprowadzono ekshumację jego ciała[6].

Odznaczenia, wyróżnienia i upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

16 kwietnia 2010 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[7]. Otrzymał tytuły honorowego obywatela Włoszczowy (w 2007)[8][9] oraz Ostrowca Świętokrzyskiego (pośmiertnie w 2010)[10].

W 2010, pół roku po śmierci polityka, w Kołakach Kościelnych otwarto poświęconą Przemysławowi Gosiewskiemu izbę pamięci. Zgromadzono w niej jego fotografie, różne dokumenty związane z prowadzoną działalnością polityczną oraz księgi kondolencyjne[11]. Izbę pamięci zorganizowali własnym kosztem w należącym do siebie gospodarstwie rodzice zmarłego[12].

Upamiętniające go tablice umieszczono na bazylice katedralnej w Kielcach[13], w kościele Świętego Maksymiliana Kolbego w Darłowie[14], w Końskich[15] oraz na stacji kolejowej Włoszczowa Północ.

Rada Miasta Kielce w 2012 nadała jednej z ulic imię Przemysława Gosiewskiego[16]. W 2017 odsłonięto pomnik Przemysława Gosiewskiego w formie ławeczki w Dąbkach[17], a w 2019 odsłonięto jego pomnik w Kielcach[18].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Wychowywał się w Darłowie. Jego ojciec Jan był pedagogiem i nauczycielem historii[19][20], należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Jego matka Jadwiga z domu Czarnołęska została pediatrą, zaangażowała się w działalność polityczną w ramach lokalnych struktur PiS w powiecie sławieńskim[21][22].

Przemysław Gosiewski był dwukrotnie żonaty. Z Małgorzatą Gosiewską, z którą się rozwiódł, miał syna, zaś z drugą żoną, Beatą Gosiewską, miał syna i córkę[23].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Przemysław Gosiewski – list z liceum w Darłowie. gs24.pl, 17 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-18].
  2. Katarzyna Borkowska: Gosiewski wiceprezesem partii zamiast szefem klubu. rp.pl, 6 stycznia 2010. [dostęp 2010-01-06].
  3. Katarzyna Kozak: Rada PiS wybrała Gosiewskiego na wiceprezesa. radio.kielce.pl, 9 stycznia 2010. [dostęp 2010-01-09].
  4. Lista pasażerów i załogi samolotu TU-154. mswia.gov.pl, 10 kwietnia 2010. [dostęp 2012-09-06].
  5. Pożegnanie Przemysława Gosiewskiego. interia.pl, 21 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-21].
  6. Ekshumowano ciało Przemysława Gosiewskiego. rp.pl, 19 marca 2012. [dostęp 2012-03-20].
  7. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 kwietnia 2010 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 587).
  8. Gosiewski został honorowym obywatelem Włoszczowy [online], /tvn24.pl, 23 kwietnia 2007 [dostęp 2022-12-05].
  9. Przemysław Gosiewski honorowym obywatelem Włoszczowy. Polska Agencja Prasowa, 23 kwietnia 2007. [dostęp 2022-12-05].
  10. Siódmy honorowy obywatel Ostrowca Świętokrzyskiego. ostrowiec.pl, 30 kwietnia 2010. [dostęp 2010-05-09].
  11. J. Kaczyński: przywiozłem ostatnie dzieło Gosiewskiego. wp.pl, 10 października 2010. [dostęp 2010-10-10].
  12. Adam Białous: Nie czekali na łaskę rządu. naszdziennik.pl, 10 października 2010. [dostęp 2010-10-11].
  13. Tablica Gosiewskiego zawisła na kieleckiej katedrze. echodnia.pl, 30 czerwca 2010. [dostęp 2010-07-13].
  14. Tablica ku pamięci Gosiewskiego. Rydzyk wygłosił homilię. dziennik.pl, 13 marca 2011. [dostęp 2011-03-13].
  15. W Końskich odsłonięto tablicę pamięci ofiar katastrofy smoleńskiej. pomniksmolensk.pl, 26 czerwca 2011. [dostęp 2013-04-21].
  16. Radni przegłosowali. W Kielcach będzie ulica Przemysława Gosiewskiego. echodnia.eu, 6 września 2012. [dostęp 2015-01-02].
  17. Zachodniopomorskie: w Dąbkach odsłonięto pomnik Przemysława Gosiewskiego. onet.pl, 16 września 2017. [dostęp 2017-09-16].
  18. „Walczył o wolną Polskę i godne życie obywateli”. Odsłonięcie pomnika Przemysława Gosiewskiego w Kielcach z udziałem Marszałek Sejmu. Relacja. sejm.gov.pl, 27 października 2019. [dostęp 2019-10-28].
  19. Kamil Król: Nie żyje Jan Gosiewski, ojciec śp. Przemysława Gosiewskiego. radiokielce.pl, 8 lutego 2023. [dostęp 2023-02-14].
  20. W wieku 85 lat zmarł Jan Gosiewski. Pogrzeb w poniedziałek, 13 lutego. darlowo.pl, 10 lutego 2023. [dostęp 2023-02-14].
  21. Serwis PKW – Wybory 2006. [dostęp 2014-07-11].
  22. Serwis PKW – Wybory 2010. [dostęp 2014-07-11].
  23. Jadwiga Gosiewska: Małgorzata nie chciała znać mojego syna. onet.pl, 25 stycznia 2014. [dostęp 2016-08-04].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]