Przejdź do zawartości

Piotr II Karadziordziewić

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr II Karadziordziewić
Ilustracja
Piotr II Karadziordziewić
ilustracja herbu
Król Jugosławii
Okres

od 9 października 1934
do 29 listopada 1945

Poprzednik

Aleksander I Karadziordziewić
regent Paweł Karadziordziewić

Dane biograficzne
Dynastia

Karadziordziewiciów

Data i miejsce urodzenia

6 września 1923
Belgrad

Data i miejsce śmierci

3 listopada 1970
Denver

Rodzeństwo

Tomisław, Andrzej

Żona

Aleksandra Glücksburg

Dzieci

Aleksander

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Orła Białego (Serbia) Krzyż Wielki Orderu Świętego Sawy (Serbia) Wielka Wstęga Orderu Gwiazdy Jerzego Czarnego (Serbia)Krzyż Wielki Orderu Korony Jugosłowiańskiej Najwyższy Order Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (Order Annuncjaty) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Włochy) Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch Krzyż Wielki na Łańcuchu Świętego Konstantyńskiego Orderu Wojskowego Świętego Jerzego Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Złotej Ostrogi

Piotr II Karadziordziewić (Краљ Петар II Карађорђевић; ur. 6 września 1923 w Belgradzie, zm. 3 listopada 1970 roku w Denver) – ostatni król Jugosławii w latach 1934–1945.

Młodość

[edytuj | edytuj kod]

Był synem króla Aleksandra I i Marii Hohenzollern-Sigmaringen. Ojcem chrzestnym Piotra był król brytyjski Jerzy VI, a matką chrzestną jego żona Elżbieta. Początkowo pobierał naukę w pałacu królewskim, następnie uczył się w angielskiej szkole w Wiltshire. Anglię opuścił po zabójstwie ojca w 1934. W tym samym czasie został królem Jugosławii, lecz w czasie jego małoletności rządy regenta księcia pełnił Paweł Karadziordziewić.

Władza

[edytuj | edytuj kod]

Objął władzę po zamachu stanu 27 marca 1941. Tuż po koronacji przeciwstawił się stanowczo żądaniom państw Osi. W kilka dni później III Rzesza, Włochy, Węgry i Rumunia zaatakowały Jugosławię. Chorwacja nie stawiała właściwie oporu i stała się satelitą III Rzeszy. Kluczowe stanowiska zajmowali zabójcy ojca Piotra II[potrzebny przypis]. Mimo znacznej przewagi militarnej Wermachtu król, który pracował codziennie od siódmej rano do późnego wieczora[potrzebny przypis], postanowił kontynuować walkę.

Na terytorium całego kraju zorganizował się ruch oporu, którego członkowie przeszkadzali siłom wroga[potrzebny przypis]. Jednak ruch ostatecznie przegrał i 18 kwietnia 1941 roku zostało podpisane zawieszenie broni.

Życie na emigracji

[edytuj | edytuj kod]

Król Jugosławii, któremu skonfiskowano wszystkie dobra, opuścił ziemię swych przodków, by udać się do Grecji na zaproszenie swojego kuzyna, króla Jerzego II. Następnie wyruszył do Londynu, gdzie świętował swoje osiemnaste urodziny i został przyjęty przez angielską rodzinę królewską oraz premiera Winstona Churchilla. Podczas pobytu w Windsorze zaprzyjaźnił się z księżniczkami Elżbietą i Małgorzatą.

W czasie kiedy J. Tito odnosił zwycięstwa w walce z hitlerowskim okupantem i jego sprzymierzeńcami, Piotr II studiował na Uniwersytecie Cambridge. W 1944 roku w Londynie ożenił się z księżniczką grecką Aleksandrą, córką króla Grecji Aleksandra I. Jedyny syn Aleksander urodził się w 1945 roku.

Tito odnosił kolejne zwycięstwa. Kilka dni po ślubie Piotra II dowodzone przez niego wojska wyzwoliły Belgrad spod władzy Niemców. Postawiony przed faktem dokonanym, Piotr II uznaje partyzantów za jedyną siłę wyzwoleńczą, a w zamian za to Tito zgodził się na władzę króla w Jugosławii. Jednak w 1945 roku koalicja stworzona przez Tito wygrała wybory do zgromadzenia ustawodawczego, zdobywając niemal 90% głosów, i Tito postanowił utworzyć Federacyjną Republikę Jugosławii.

Został faktycznie zdetronizowany po proklamowaniu 29 października 1945 przez parlament Federacyjnej Ludowej Republiki Jugosławii, ale nigdy nie abdykował, nie uznawszy legalności decyzji komunistycznego, nie pochodzącego z wolnych wyborów parlamentu.

Po pierwszych latach spędzonych w Anglii osiedlił się w Stanach Zjednoczonych. Miał wtedy problemy ze zdrowiem (cierpiał na silny alkoholizm)[potrzebny przypis]. Zmarł w Denver, Kolorado na ostrą niewydolność wątroby. Pochowany został w USA, w serbskim monasterze św. Sawy w Libertyville[1]. 22 stycznia 2013 r. jego prochy zostały przewiezione z USA do Belgradu i tymczasowo złożone w pałacu królewskim w dzielnicy Dedinje. W maju 2013 r. złożone zostały w Mauzoleum Karadziordziewiciów Oplenac w Topoli[2].

Jego syn, królewicz następca tronu Aleksander Karadziordziewić jest obecną głową dynastii.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony m.in. papieskim Orderem Złotej Ostrogi w 1939[3].

Przodkowie

[edytuj | edytuj kod]
Prapradziadkowie Jerzy Czarny

(1768–1818)

∞1607

Jelena Jovanović

(1771–1842)

Jevrem Nenandović

(1793–1864)

∞ok. 1812

Jovanka Milovanović

(1797–ok. 1840)

Mirosław Petrowić-Niegosz

(1820–1867)

∞1840

Anastazja Martinović

(1824–1894)

Petar Vukotić

(1826–1907)

∞ok. 1840

Jelena Vojvodić

(ok. 1825–1856)

ks. Hohenzollern-Sigmaringen

Karol Antoni

(1811–1885)

∞1834

Józefina Badeńska

(1813–1900)

kr. Portugalii

Ferdynand II

(1816–1885)

∞1836

kr. Portugalii

Maria II

(1819–1853)

Albert Koburg

(1819–1861)

∞1840

kr. Wielkiej Brytanii

Wiktoria

(1819–1901)

car Rosji

Aleksander II

(1818–1881)

∞1841

Maria Aleksandrowna

(1824–1880)

Pradziadkowie ks. Serbii

Aleksander

(1806–1885)

∞1830

Persyda Nenandović

(1813–1873)

kr. Czarnogóry

Mikołaj

(1841–1921)

∞1860

Milena Vukotić

(1847–1923)

Leopold Hohenzollern-Sigmaringen

(1835–1905)

∞1861

Antonina Maria Koburg-Bragantyńska

(1845–1913)

ks. Saksonii-Koburga-Gothy

Alfred

(1844–1900)

∞1874

Maria Aleksandrowna Romanowa

(1853–1920)

Dziadkowie kr. Serbów, Chorwatów i Słoweńców, Piotr I Wyzwoliciel (1844–1921)

∞1883

Zorka Petrowić-Niegosz (1864–1890)

kr. Rumunii, Ferdynand Jednoczyciel (1865–1927)

∞1893

Maria Koburg (1875–1938)

Rodzice kr. Jugosławii, Aleksander Jednoczyciel (1888–1934)

∞1922

Maria Hohenzollern-Sigmaringen (1900–1961)

Piotr II (1923–1970)

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. На гробу краља Петра
  2. King Peter II of Yugoslavia will be reburied
  3. Hyginus Eugene Cardinale: Orders of Knighthood Awards and The Holy See – A historical, juridical and practical Compendium. Londyn: Van Duren, 1983, s. 42.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]