Przejdź do zawartości

Pinokio

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pinokio
Pinocchio
Postać z Pinokio
Ilustracja
Kadr z filmu Pinokio (1940)
Pierwsze wystąpienie

1881

Twórca

Carlo Collodi

Dane biograficzne
Rodzina

Gepetto

Ilustracja Enrica Mazzantiego do pierwszego wydania powieści Pinokio

Pinokio (wł. Pinocchio) – postać fikcyjna stworzona przez Carla Collodiego, autora powieści Pinokio (Le avventure di Pinocchio), która ukazywała się w odcinkach w latach 1881–1883. Pinokio jest też bohaterem licznych teatralnych i filmowych ekranizacji oraz ich sequeli.

Charakterystyka Pinokia

[edytuj | edytuj kod]

Pinokio jest drewnianym pajacem, który jednak może mówić i ruszać się. Odczuwa też głód, choroby i ludzkie słabości. Podobnie jak człowiek musi w życiu podejmować wybory. Jeśli są one złe, ponosi karę, a dobre są wynagradzane. Cechą charakterystyczną Pinokia jest nos, który wydłuża się, kiedy Pinokio kłamie. Pod koniec książki Pinokio w nagrodę za dobre postępowanie staje się prawdziwym chłopcem.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pinokio był drewnianym pajacykiem, którego wystrugał z magicznego drewna lalkarz Gepetto. Majster był stary i samotny. Pragnął mieć syna. Chłopiec wystrugany z drewna niespodziewanie ożył. Majster bardzo się ucieszył, jednak od pierwszych chwil powołania do życia Pinokio jest krnąbrnym, leniwym i nieposłusznym dzieckiem. Sprawia ojcu wiele zmartwień, a ten niewiele może zrobić z racji wieku. Gepetto, a także jego przyjaciele Wróżka o Błękitnych Włosach i Mówiący Świerszcz starają się go wychować i przekonać, by był dobrym i posłusznym dzieckiem. Jednak Pinokio spotyka na swojej drodze także osoby niegodziwe, które namawiają go do złych rzeczy – takie jak Lis i Kot czy kolega z klasy Knot. Początkowo daje się im zwieść i schodzi na złą drogę. Ponosi za to jednak kary (traci złote monety, zamienia się w osła bo uwierzył w istnienie krainy, gdzie można się tylko bawić). Ostatecznie jednak zaczyna rozumieć, jakim był egoistą i kto naprawdę jest mu życzliwy. Po wielu dramatycznych przygodach powraca do ojca i Niebieskiej Wróżki i staje się dobrym pajacykiem.

W nagrodę za tę przemianę spełnione zostaje jego marzenie: staje się prawdziwym człowiekiem.

Nawiązania w kulturze

[edytuj | edytuj kod]

Postać Pinokia wielokrotnie pojawiała się w teatrze i filmie. Jedną z ekranizacji powieści powstała w wytwórni filmowej Disney. Ponadto w oparciu o książkę powstała m.in. baśń muzyczna Pinokio z muzyką Włodzimierza Korcza.

W 1905 roku Otto Julius Bierbaum w powieści Zäpfel Kerns Abenteuer umieścił postać lalki wzorowanej na Pinokiu, a w 1936 roku Aleksiej Nikołajewicz Tołstoj stworzył Buratina, również nawiązującego do Pinokia.

Włoski festiwal piosenki dziecięcej; Zecchino d’Oro, organizowany od 1959 roku, powstał z inspiracji powieścią, a struktura jego pierwszych edycji zbudowana była wprost w oparciu o treść książeczki. Jedna z piosenek, która brała udział w pierwszym Zecchino d’Oro, zatytułowana była "Lettera a Pinocchio" (List do Pinokia) i po czasy współczesne pozostaje jednym z najpopularniejszych i najbardziej znanych utworów w historii festiwalu. Wykonywana była często również przez dorosłych artystów, w tym, w wersji anglojęzycznej przez Binga Crosbiego[1][2].

W 1983 powstała polska piosenka Witajcie w naszej bajce ze słowami Krzysztofa Gradowskiego na potrzeby filmu Akademia pana Kleksa. W tekście wymieniona została postać Pinokia: „Pinokio nam zaśpiewa”[3].

W 2011 roku Adam Horowitz i Edward Kitsis stworzyli serial „Dawno, dawno temu” (Once Upon a Time), w którym to Pinokio miał jedną z ważniejszych misji do spełnienia: zaopiekować się córką Śnieżki.

Wybrane filmy i seriale z Pinokiem

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lettera a Pinocchio 'hit' Zecchino d'Oro
  2. Pinocchio e Zecchino d’oro, insieme nel 2018
  3. Krzysztof Gradowski: Witajcie w naszej bajce. [dostęp 2024-01-05].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Carlo Collodi, Pinokio, Wydawnictwo Skrzat, 2007.
  • Tomasz Januszewski, Słownik pisarzy i lektur dla szkół podstawowych, wyd. Delta, Olsztyn 1995.