Przejdź do zawartości

Pieniążnica szerokoblaszkowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pieniążnica szerokoblaszkowa
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

incertae sedis

Rodzaj

pieniążnica

Gatunek

pieniążnica szerokoblaszkowa

Nazwa systematyczna
Megacollybia platyphylla (Pers.) Kotl. & Pouzar
Česká Mycol. 26: 220 (1972)

Pieniążnica szerokoblaszkowa (Megacollybia platyphylla (Pers.) Kotl. & Pouzar) – gatunek grzybów z rzędu pieczarkowców (Agaricales)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Megacollybia, Incertae sedis, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1796 r. Christian Hendrik Persoon nadając mu nazwę Agaricus platyphyllus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w 1972 r. František Kotlaba i Zdeněk Pouzar, przenosząc go do rodzaju Megacollybia[1].

Synonimów naukowych ma ponad 20. Niektóre z nich[2]:

  • Agaricus grammocephalus Bull. 1793
  • Agaricus platyphyllus Pers. 1796
  • Agaricus platyphyllus var. platyphyllus Pers. 1796
  • Agaricus platyphyllus var. repens Fr. 1838
  • Agaricus repens Fr. 1815
  • Agaricus tenuiceps Cooke & Massee 1891
  • Clitocybula platyphylla (Pers.) E. Ludw. 2001
  • Collybia grammocephala (Bull.) Quél. 1886
  • Collybia platyphylla (Pers.) P. Kumm. 1871
  • Gymnopus platyphyllus (Pers.) Murrill 1916
  • Hydropus platyphyllus (Pers.) Kühner 1980
  • Oudemansiella platyphylla (Pers.) M.M. Moser 1983
  • Tricholoma tenuiceps (Cooke & Massee) Massee 1911
  • Tricholomopsis platyphylla (Pers.) Singer 1939

Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 1987 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako bedłka szerokoblaszkowa, pieniążek szerokoblaszkowy i monetka szerokoblaszkowa[3].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kapelusz

Średnica 5–15 cm, u młodych okazów półkulisty, później płasko-wypukły, na koniec płaski i promieniście popękany. Często posiada niewielki i tępy garb. Powierzchnia z wyraźnymi, powrastanymi włókienkami, barwa brązowoszara, oliwkowa, szarobrązowa, dymnobrązowa[4][5].

Blaszki

Bardzo szerokie, rzadkie i zatokowato wycięte. Mają kolor od białego do brudnobiałego, czasami są w dolnej części żyłkowane[5]. Mają ząbkowane lub karbowane ostrza i są zaokrąglone przy trzonie[6]. Często między blaszkami przebywają skoczogonki[5].

Trzon

Wysokość 6–15 cm, grubość 1–2 cm. Jest podłużnie włóknisty, początkowo białawy, potem szarobrązowy, jaśniejszy niż kapelusz[4]. W nasadzie trzonu występują duże ryzomorfy, które mogą osiągać długość nawet kilku metrów. Przerastają one drewno i glebę, a owocniki pojawiają się często dopiero w pewnej odległości od materii organicznej, którą odżywia się grzyb[5].

Miąższ

Biały i dość łykowaty. Cienki, tak że kapelusz widziany pod słońce jest prześwitujący. Smak łagodny, zapach niewyraźny[5].

Wysyp zarodników

Biały. Zarodniki niemal kuliste, gładkie, o rozmiarach 7–8 × 6–7 μm[6].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Pieniążnica szerokoblaszkowa jest szeroko rozprzestrzeniona w Europie i Ameryce Środkowej. Poza tymi dwoma kontynentami stanowiącymi główny obszar jej występowania opisano także jej stanowiska w Ameryce Środkowej i Japonii[7]. W Europie Środkowej gatunek dość pospolity[5], w Polsce również[8].

Występuje w różnego typu lasach, częściej w liściastych. Owocniki pojawiają się od maja do października, na mocno spróchniałym drewnie (najczęściej liściastym). Rośnie na próchniejącym drewnie drzew liściastych i iglastych, najczęściej na drewnie buka. Czasami wyrasta na zagrzebanym w ziemi drewnie, sprawiając wrażenie, jak gdyby rósł na ziemi[5].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Saprotrof[3]. W niektórych atlasach grzybów uważany jest za grzyb niejadalny lub nawet trujący[6]. Istotnie, ma on marne walory smakowe, ale jeden, dwa egzemplarze dodane do potrawy mogą uzupełnić jej smak[5].

Gatunki podobne

[edytuj | edytuj kod]
  • drobnołuszczak jeleni (Pluteus cervinus). Ma blaszki wolne, w starszych owocnikach zmieniające barwę na mięsnoróżową, kruchy miąższ oraz łososioworóżowy wysyp zarodników[8]. Na cystydach ma rogowate wyrostki i ma gęściejsze blaszki[4].
  • lejkóweczka postrzępiona (Clitocybula lacerata). Rośnie w górach na martwym drewnie świerków, zwykle w kępkach i ma mniejsze owocniki o nieco lejkowatym kształcie[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-10-18].
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2013-10-20].
  3. a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c Till R.Lohmeyer, Ute Kũnkele, Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie, Warszawa 2006, ISBN 83-85444-65-3.
  5. a b c d e f g h Andreas Gminder, Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej, 2008, ISBN 978-83-258-0588-3.
  6. a b c Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda, Grzyby i ich oznaczanie, Warszawa: PWRiL, 1985, ISBN 83-09-00714-0.
  7. Discover Life [online] [dostęp 2015-12-05].
  8. a b c Marek Snowarski, Grzyby, Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2010, ISBN 978-83-7073-776-4.