Penicillium roqueforti
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Penicillium roqueforti |
| Nazwa systematyczna | |
| Penicillium roqueforti Thom Bull. U.S. Department of Agriculture, Bureau Animal Industry 82: 35 (1906) | |
Penicillium roqueforti Thom – gatunek grzybów z klasy Eurotiomycetes[1]. Mikroskopijny grzyb strzępkowy wykorzystywany do produkcji serów pleśniowych.
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Penicillium, Aspergillaceae, Eurotiales, Eurotiomycetidae, Eurotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1906 r. Charles Thom w serze 'Roquefort' w USA. Jest ustalony neotyp[1]. Synonimy[2]:
- Penicillium conservandi Novobr. 1974
- Penicillium gorgonzola Weid. 1923
- Penicillium roqueforti var. punctatum S. Abe 1956
- Penicillium roqueforti var. viride Datt.-Rubbo 1938
- Penicillium roqueforti var. weidemannii Westling 1911
- Penicillium weidemannii (Westling) Biourge 1923
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Kolonia na agarze Czapeka z autolizatem drożdży lub agarze drożdżowo-sacharozowym (YES), mają zazwyczaj średnicę 40 mm, barwę oliwkowo-brązową do matowozielonej i aksamitną strukturę. Rewers ciemnozielony do czarnego. Na agarze z ekstraktem słodowym, kolonie mają średnicę 50 mm, barwę matowozieloną (na rewersie beżową do szarozielonej), z pajęczynówkowym marginesem. Inną charakterystyczną cechą morfologiczną tego gatunku jest produkcja konidiów w fialidach o charakterystycznej konfiguracji przypominającej pędzel[3].
P. roqueforti toleruje niskie temperatury, niski poziom tlenu oraz konserwanty zasadowe i słabiej kwasowe, dzięki czemu może się rozwijać w produktach mleczarskich, takich jak ser[3].
W 2014 roku udało się potwierdzić występowanie u P. roqueforti struktur płciowych, w tym zarodni, klejstotecjów i askospor[4].
Występowanie i znaczenie
[edytuj | edytuj kod]Znane jest jego występowanie niemal na całym świecie[5], także w Polsce. Wyizolowano go z gleby korzeni i siewek wielu roślin[6] oraz z wielu produktów organicznych[3].
Głównym zastosowaniem przemysłowym tego grzyba jest produkcja serów pleśniowych, środków aromatyzujących, środków przeciwgrzybicznych, polisacharydów, proteaz i innych enzymów. Grzyb jest składnikiem serów Roqufort, Fourme d’Ambert, Stilton, Danish Blue, Cabrales i innych serów pleśniowych. W Polsce przy użyciu P. roqueforti wytwarza się ser Rokpol.
Jako grzyb saprotroficzny odżywia się wieloma produktami organicznymi i jest jednym z gatunków grzybów powodujących psucie się żywności.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2024-12-12] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2024-12-12] (ang.).
- ↑ a b c O’brien M i inni, Morphological and molecular characterisation of Penicillium roqueforti and P. paneum isolated from baled grass silage, „Mycological Research”, 112, 2008, s. 921–32, DOI: 10.1016/j.mycres.2008.01.023, PMID: 18554890.
- ↑ J. Ropars i inni, Induction of sexual reproduction and genetic diversity in the cheese fungus Penicillium roqueforti, „Evolutionary Applications”, 7 (4), 2014, s. 433–41, DOI: 10.1111/eva.12140, PMID: 2482207, PMCID: PMC4001442.
- ↑ Występowanie Penicillium camemberti na świecie (mapa) [online], gbif.org [dostęp 2024-12-12].
- ↑ Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, s. 452, ISBN 978-83-89648-75-4.