Odruch Heringa-Breuera

Odruch Heringa-Breuera – odruch z wolno adaptujących receptorów SAR (Slow Adapting Receptors, zwane także receptorami inflacyjnymi), znajdujących się w mięśniówce gładkiej tchawicy i dużych oskrzeli, pobudzany przez rozciągnięcie płuc^[1]. Hamuje ośrodek wdechowy i pobudza wydechowy. Wpływa na ruchy oddechowe.

Mechanizm

Rozciągnięcie tkanki płucnej podczas wdechu powoduje pobudzenie obecnych w niej mechanoreceptorów SAR. Następnie informacja jest przekazywana nerwem błędnym do neuronów wdechowych rdzenia przedłużonego. Dochodzi do skrócenia wdechu i inicjowania wydechu co prowadzi do zmniejszenia objętości płuc i hamowania pobudzenia mechanoreceptorów. Neurony wdechowe powracają do aktywności. Następuje wdech.

Kontrola

Odruch kontrolowany jest na zasadzie ujemnego sprzężenia zwrotnego. Reguluje on intensywność wdechu, czas trwania wdechu, zapobiega nadmiernemu rozciąganiu tkanki płucnej.

Nazwa

Odruch został nazwany na cześć jego odkrywców – Josefa Breuera i Ewalda Heringa^[2].

Przypisy

↑ Stanisław Konturek: Fizjologia człowieka. Oddychanie, czynności nerek, równowaga kwasowo-zasadowa, płyny ustrojowe.. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 165, 168. ISBN 83-233-1503-5.
↑ Hering-Breuer reflex. whonamedit. [dostęp 2009-10-26]. (ang.).

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[1] Stanisław Konturek: Fizjologia człowieka. Oddychanie, czynności nerek, równowaga kwasowo-zasadowa, płyny ustrojowe.. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 165, 168. ISBN 83-233-1503-5.

[2] Hering-Breuer reflex. whonamedit. [dostęp 2009-10-26]. (ang.).

[1]

[2]