Przejdź do zawartości

Mikroalbuminuria

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Mikroalbuminuria – objaw chorobowy polegający na wydalaniu z moczem niewielkich ilości białka, jako diagnostyczne przyjęto wartości wydalania 30–300 mg/d lub 20–200 mg/l albumin. Wydalanie wraz z moczem niewielkich ilości albumin ma znaczenie diagnostyczne i prognostyczne.

Obecnie jest terminem przestarzałym. Oznaczenie stężenia albuminy w jednorazowo pobranej próbce moczu pozostaje badaniem przesiewowym (za wynik dodatni przyjmuje się stężenie albumin w moczu > 20 mg/l). Badaniem diagnostycznym jest badanie szybkości wydalania albuminy (AER, albumin excretion rate) na podstawie oznaczenia stężenia albuminy w próbce moczu ze zbiórki 24-godzinnej lub nocnej. Parametr AER można również ocenić za pomocą wskaźnika albumina/kreatynina wyliczanego na podstawie wyników oznaczeń w jednorazowo pobranej próbce moczu. Zależnie od wielkości AER posługujemy się terminologią[1]:

Kategoria Przygodna próbka moczu [μg/mg kreatyniny] — badanie przesiewowe Wydalanie albuminy [μg/min] — zbiórka moczu, badanie diagnostyczne
Normoalbuminuria < 30 < 20
Albuminuria 30–299 20–200
Jawny białkomocz ≥ 300 > 200

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Do wykrywania mikroalbuminurii stosuje się metody radioimmunologiczne i immunochemiczne. W celu ilościowego oznaczenia stężenia albuminy w moczu stosuje się metodę immunonefelometryczną. Mikroalbuminuria w przebiegu cukrzycy leczona jest między innymi antagonistami ARB (angiotensyny II). Skuteczne są rówienż inne leki np. z grupy ACEI.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]