Przejdź do zawartości

Miguel Pinto

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Miguel Pinto
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Miguel Ángel Pinto Jérez

Data i miejsce urodzenia

4 lipca 1983
Santiago

Wzrost

180 cm

Pozycja

bramkarz

Informacje klubowe
Klub

O’Higgins

Numer w klubie

16

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
2002–2011 Universidad de Chile 176 (0)
2011 Atlas (wyp.) 32 (0)
2012–2016 Atlas 71 (0)
2014–2015 Correcaminos UAT (wyp.) 46 (0)
2016 Cafetaleros (wyp.) 14 (0)
2016– O’Higgins 0 (0)
W sumie: 339 (0)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2003  Chile U-20 2 (0)
2006–2012  Chile 21 (0)
W sumie: 23 (0)
  1. Aktualne na: 1 lipca 2016. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
  2. Aktualne na: 1 lipca 2016.

Miguel Ángel Pinto Jérez (ur. 4 lipca 1983 w Santiago) – chilijski piłkarz pochodzenia hiszpańskiego z obywatelstwem meksykańskim występujący na pozycji bramkarza, obecnie zawodnik O’Higgins.

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Pinto pochodzi ze stołecznego miasta Santiago i jest wychowankiem akademii juniorskiej tamtejszego klubu Universidad de Chile. Do seniorskiej drużyny został włączony jako dziewiętnastolatek przez szkoleniowca Víctora Hugo Castañedę, pozostając początkowo trzecim bramkarzem, za Johnnym Herrerą i Sergio Vargasem. Kontuzja pierwszego i zawieszenie dyscyplinarne drugiego umożliwiły mu debiut w chilijskiej Primera División, 10 listopada 2002 w zremisowanym 0:0 meczu derbowym z Colo-Colo. W wiosennym sezonie Apertura 2004 zdobył z Universidadem premierowe mistrzostwo Chile, natomiast podczas jesiennych rozgrywek Clausura 2005 osiągnął tytuł wicemistrza kraju. Obydwa te sukcesy odniósł jednak w roli rezerwowego, a miejsce w wyjściowej jedenastce wywalczył sobie dopiero w 2006 roku, po odejściu z klubu dotychczasowego pierwszego golkipera Herrery. W sezonie Apertura 2006 po raz kolejny został wicemistrzem kraju, za to rok później został wybrany przez kibiców najlepszym zawodnikiem Universidadu.

Najbardziej udanymi w karierze Pinto był 2009 rok, na początku którego został kapitanem Universidadu, zastępując w tej roli Marcelo Salasa. Wiosną, podczas sezonu Apertura 2009 zdobył drugie w karierze mistrzostwo Chile, zaś jesienią został wybrany przez EFE najlepszym bramkarzem rozgrywek Copa Sudamericana, z których jego zespół odpadł jednak już w ćwierćfinale. Ponadto w plebiscycie ANFP otrzymał nagrody dla najlepszego piłkarza i bramkarza sezonu ligi chilijskiej, a ostatnie z wymienionych odznaczeń otrzymał również od magazynu El Gráfico. Urugwajska gazeta El País wybrała go natomiast najlepszym golkiperem Ameryki Południowej, umieszczając go w jedenastce kontynentu. W 2010 roku doszedł z Universidadem do półfinału rozgrywek Copa Libertadores. Ogółem barwy Universidadu reprezentował przez dziewięć lat, będąc jedną z ważniejszych figur w najnowszej historii klubu.

W styczniu 2011 Pinto za zasadzie rocznego wypożyczenia zasilił meksykański Club Atlas z siedzibą w Guadalajarze. W meksykańskiej Primera División zadebiutował 8 stycznia w wygranym 5:0 spotkaniu z Morelią i od razu został podstawowym golkiperem klubu. Mimo słabych wyników osiąganych przez drużynę, on sam został jednym z czołowych bramkarzy ligi i po upływie dwunastu miesięcy został wykupiony na stałe przez władze Atlasu za sumę dwóch milionów dolarów. W jesiennym sezonie Apertura 2013 dotarł ze swoją ekipą do finału krajowego pucharu – Copa MX, jednak bezpośrednio po tym, wskutek obniżki formy, został oddany na wypożyczenie do drugoligowego zespołu Correcaminos UAT z miasta Ciudad Victoria. Tam już podczas pierwszych, wiosennych rozgrywek Clausura 2014 dotarł do finału Ascenso MX, zaś ogółem barwy Correcaminos reprezentował przez półtora roku jako pierwszy bramkarz, bezskutecznie walcząc o promocję do najwyższej klasy rozgrywkowej.

Jesienią 2015, po powrocie do Atlasu, Pinto pozostawał jednak głównie rezerwowym dla młodszego Miguela Fragi, w międzyczasie przyjmując meksykańskie obywatelstwo w wyniku wieloletniego zamieszkiwania w tym kraju. Po upływie pół roku udał się na kolejne sześciomiesięczne wypożyczenie – tym razem do drugoligowej drużyny Cafetaleros de Tapachula, gdzie mimo regularnej gry nie odniósł jednak poważniejszych sukcesów. W lipcu 2016 powrócił do ojczyzny, zostając graczem ekipy CD O’Higgins z miasta Rancagua.

Sezon Klub Kraj Rozgrywki Mecze Bramki
2002 Universidad de Chile Chile  Primera División 6 0
2003 Universidad de Chile Chile  Primera División 1 0
2004 Universidad de Chile Chile  Primera División 4 0
2005 Universidad de Chile Chile  Primera División 12 0
2006 Universidad de Chile Chile  Primera División 35 0
2007 Universidad de Chile Chile  Primera División 40 0
2008 Universidad de Chile Chile  Primera División 36 0
2009 Universidad de Chile Chile  Primera División 24 0
2010 Universidad de Chile Chile  Primera División 18 0
2010/2011 Club Atlas Meksyk  Liga MX 17 0
2011/2012 Club Atlas Meksyk  Liga MX 31 0
2012/2013 Club Atlas Meksyk  Liga MX 35 0
2013/2014 Club Atlas Meksyk  Liga MX 15 0
2013/2014 Correcaminos UAT Meksyk  Ascenso MX 18 0
2014/2015 Correcaminos UAT Meksyk  Ascenso MX 28 0
2015/2016 Club Atlas Meksyk  Liga MX 5 0
2015/2016 Cafetaleros de Tapachula Meksyk  Ascenso MX 14 0
2016/2017 CD O’Higgins Chile  Primera División

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W 2003 Pinto został powołany przez szkoleniowca Césara Vaccię do reprezentacji Chile U-20 na Mistrzostwa Ameryki Południowej U-20. Na urugwajskich boiskach początkowo był pierwszym golkiperem drużyny, jednak po dwóch meczach stracił miejsce między słupkami na rzecz Claudio Bravo. Jego kadra zajęła ostatecznie przedostatnie, czwarte miejsce w pierwszej rundzie z bilansem zwycięstwa i trzech porażek, nie kwalifikując się na Mistrzostwa Świata U-20 w ZEA.

W seniorskiej reprezentacji Chile Pinto zadebiutował za kadencji selekcjonera Nelsona Acosty, 27 kwietnia 2006 w wygranym 1:0 meczu towarzyskim z Nową Zelandią. W 2007 roku został powołany na turniej Copa América w roli trzeciego bramkarza, jednak ostatecznie nie wziął w nim udziału, odmawiając przyjazdu na zgrupowanie. Trzy lata później znalazł się w ogłoszonym przez selekcjonera Marcelo Bielsę składzie na Mistrzostwa Świata w RPA, gdzie jednak, podobnie jak podczas eliminacji, ani razu nie pojawił się na boisku, pozostając rezerwowym dla Claudio Bravo, natomiast jego kadra odpadła z mundialu na 1/8 finału. W 2011 roku po raz kolejny został powołany na turniej Copa América, ponownie będąc alternatywą dla Bravo – rozegrał tylko jedno z czterech możliwych spotkań – a Chilijczycy, prowadzeni wówczas przez szkoleniowca Claudio Borghiego, zakończyli swój udział w rozgrywkach na ćwierćfinale, przegrywając w nim z Wenezuelą (1:2). W późniejszym czasie wystąpił jeszcze w dwóch meczach (na szesnaście możliwych) w ramach eliminacji do Mistrzostw Świata 2014, jednak ostatecznie nie znalazł się w składzie na rozgrywany w Brazylii mundial.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]