Przejdź do zawartości

Mauro Piacenza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mauro Piacenza
Kardynał prezbiter
Card. Mauro Piacenza.jpg
Mauro Piacenza (2022)
Herb duchownego Una quies in veritate
Spokój wyłącznie w prawdzie
Kraj działania

Watykan

Data i miejsce urodzenia

15 września 1944
Genua

Penitencjariusz większy
Okres sprawowania

2013–2024

Prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa
Okres sprawowania

2010–2013

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

21 grudnia 1969

Nominacja biskupia

13 października 2003

Sakra biskupia

15 listopada 2003

Kreacja kardynalska

20 listopada 2010
Benedykt XVI

Kościół tytularny

św. Pawła przy Trzech Źródłach

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

15 listopada 2003

Miejscowość

Genua

Miejsce

katedra św. Wawrzyńca

Konsekrator

Tarcisio Bertone

Współkonsekratorzy

Darío Castrillón Hoyos
Alberto Tanasini

Mauro Piacenza (ur. 15 września 1944 w Genui) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, arcybiskup, przewodniczący Papieskiej Komisji ds. Dziedzictwa Kulturowego Kościoła w latach 2003–2007, przewodniczący Papieskiej Komisji ds. Archeologii Sakralnej w latach 2004–2007, sekretarz Kongregacji ds. Duchowieństwa w latach 2007–2010, prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa w latach 2010–2013, kardynał od 2010 (najpierw w stopniu diakona, w 2021 promowany do stopnia prezbitera), penitencjariusz większy w latach 2013–2024.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Święcenia prezbiteriatu przyjął 21 grudnia 1969, jego głównym konsekratorem był kardynał Giuseppe Siri. Został kapłanem archidiecezji Genui i początkowo pracował jako wikariusz w parafiach. Następnie został asystentem kościelnym przy Università degli Studi di Genova, najważniejszej genueńskiej uczelni wyższej, w której sam również wykładał prawo kanoniczne. W 1986 otrzymał godność kanonika. W 1990 został przeniesiony do pracy w Watykanie (Kongregacji ds. Duchowieństwa).

Dziesięć lat później wszedł w skład kierownictwa Kongregacji jako jej podsekretarz. 13 października 2003 papież Jan Paweł II mianował go przewodniczącym Papieskiej Komisji ds. Dziedzictwa Kulturowego Kościoła[1]. W związku z tą nominacją 15 listopada 2003 został wyświęcony na biskupa i otrzymał stolicę tytularną Victoriana. Sakry udzielił mu kardynał Tarcisio Bertone. W sierpniu 2004 stanął na czele Papieskiej Komisji ds. Archeologii[2], a w 2007 powrócił do Kongregacji ds. Duchowieństwa jako jej sekretarz (w związku z tym został jednocześnie wyniesiony do godności arcybiskupa)[3]. 7 października 2010 objął najwyższe stanowisko w Kongregacji – jej prefekta[4]. 20 października 2010 papież Benedykt XVI ogłosił jego nominację kardynalską[5], zaś miesiąc później kreował go kardynałem-diakonem San Paolo alle Tre Fontane[6]. 21 września 2013 został mianowany przez papieża Franciszka penitencjariuszem większym[7], natomiast 6 kwietnia 2024 papież przyjął jego rezygnację w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego[8].

Brał udział w konklawe 2013, które wybrało papieża Franciszka.

3 maja 2021 podniesiony przez papieża Franciszka do rangi kardynała prezbitera z zachowaniem tytułu na zasadzie pro hac vice[9]. 15 września 2024 z racji osiągnięcia 80 roku życia utracił prawo do udziału w konklawe[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. RINUNCIA DEL PRESIDENTE DELLA PONTIFICIA COMMISSIONE PER I BENI CULTURALI DELLA CHIESA E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2003-10-13. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
  2. RINUNCIA DEL PRESIDENTE DELLA PONTIFICIA COMMISSIONE DI ARCHEOLOGIA SACRA E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2004-08-28. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
  3. NOMINA DEL SEGRETARIO DELLA CONGREGAZIONE PER IL CLERO. press.vatican.va, 2007-05-07. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
  4. RINUNCIA DEL PREFETTO DELLA CONGREGAZIONE PER IL CLERO E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2010-10-07. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
  5. Gregor Kollmorgen, Pope Benedict Announces Creation of New Cardinals, "New Liturgical Movement" (ang.) [dostęp 2010-10-20]
  6. Odbył się konsystorz. ekai.pl, 2010-11-20. [dostęp 2019-09-22].
  7. RINUNCIA DEL PENITENZIERE MAGGIORE E NOMINA DEL SUCCESSORE. press.vatican.va, 2013-09-21. [dostęp 2019-09-22]. (wł.).
  8. Nomina del Penitenziere Maggiore. press.vatican.va. [dostęp 2024-04-06]. (wł.).
  9. Concistoro Ordinario Pubblico per il Voto su alcune Cause di Canonizzazione, 03.05.2021. press.vatican.va. [dostęp 2021-05-09]. (wł.).
  10. Kardynał M. Piacenza kończy 80 lat – 123 kardynałów elektorów. onet.pl. [dostęp 2024-09-15].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]