Przejdź do zawartości

Martin Freund

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Martin Freund, około 1900
Nekrolog za jego osiągnięcia naukowe

Martin Freund (ur. 13 sierpnia 1863 w Nysie, zm. 13 marca 1920 we Frankfurcie nad Menem) – niemiecki chemik i profesor na Uniwersytecie Goethego we Frankfurcie nad Menem.

Życie

[edytuj | edytuj kod]

Freund urodził się jako syn żydowskiego kupca w Nysie. Po ukończeniu wrocławskiego gimnazjum studiował chemię na Uniwersytecie Wrocławskim i Uniwersytecie Berlińskim od 1881 roku, na którym uzyskał w 1884 roku doktorat (przyczynek do znajomości kwasu malonowego). W czasie studiów w 1881 został członkiem Akademickiego Towarzystwa Naukowego we Wrocławiu[1]. Był asystentem Hermanna Wichelhausa i asystentem wykładowym Augusta Wilhelma von Hofmanna. W 1888 habilitował się w Berlinie, a w 1895 wyjechał do Physikalische Verein – Towarzystwo Edukacji i Nauki[2] we Frankfurcie nad Menem jako wykładowca, gdzie kierował laboratorium chemicznym. Od 1905 był wykładowcą w Wyższej Szkole Nauk Społeczno-Handlowych. W 1914 został profesorem zwyczajnym chemii na wydziale nauk przyrodniczych nowo powstałego Uniwersytetu we Frankfurcie[3] i dyrektorem Instytutu Chemii. Freund był powiernikiem Fritza Habera, z którym był spokrewniony[4].

W Instytucie Chemicznym utrzymywał bliskie związki z przemysłem (m.in.  B. firmy Cassella, Degussa, Hoechst, Metallgesellschaft)[2].

Praca naukowa

[edytuj | edytuj kod]

Freund zajmował się alkaloidami i wyjaśniał na przykład skład narkotyny, a także przyczynił się do wyjaśnienia składu kodeiny i morfiny. W 1910 znalazł sposób syntezy kwasów polikarboksylowych w reakcji Friedela-Craftsa pochodnych kwasu malonowego z węglowodorami aromatycznymi. Wraz z Edmundem Speyerem po raz pierwszy zsyntetyzował oksykodon opioidowy w 1916 r., który następnie został wprowadzony na rynek przez firmę Merck jako lek przeciwbólowy Eukodal[5].

Inne dokonania

[edytuj | edytuj kod]

Kwas Freunda (kwas 1-naftyloamino-3,5-disulfonowy), składnik sprzęgający chemii barwników, jest błędnie przypisywany Martinowi Freundowi w literaturze[6]. Nazwa nawiązuje jednak do patentu Louisa Freunda (St. Ludwig, Górna Alzacja) z 1883 r.[7], po rejestracji przeniesiono go do BASF.

Literatura

[edytuj | edytuj kod]
  • Wpis w Winfried Pötsch, Annelore Fischer, Wolfgang Müller: Leksykon ważnych chemików, Harri Deutsch 1989
  • Skrypt historyczny Stowarzyszenia Księstwa Nyskiego w Nysie, „Znane osoby w historii Księstwa Nyskiego”. Uniwersytet w Ołomuńcu. Nysa 2015.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bericht über das II. Decennium des Akad. Naturwissenschaftlichen Vereins zu Breslau. Breslau 1894.
  2. a b Physikalischer Verein Frankfurt, Historisches.
  3. Ludwig Heilbrunn: Die Gründung der Universität Frankfurt A. M., Joseph Baer & Co 1915, S. 232.
  4. Margit Szöllösi-Janze: Fritz Haber, 1868–1934: eine Biographie, C. H. Beck, München 1998, S. 146, ISBN 978-3-406-43548-5.
  5. Walther Adolf Roth in Chemiker-Zeitung, Band 44, Dr. Alfred Hütig Verlag Heidelberg, 1920 S. 296. – Präparat von 1920.
  6. Pötsch u. a. Lexikon bedeutender Chemiker, Harri Deutsch 1989, S. 157. – Alexander Sennig, Elsevier´s Dictionary of Chemoethymology, 2007. – John Andraos, Named reagents, catalysts and compounds, York University 2014,pdf.
  7. Louis Freund, Verfahren zur Darstellung von Amidonaphtalindisulfosäuren und von Azofarbstoffen aus denselben, Deutsches Patent Nr. 27346 vom 24. Februar 1883.