Przejdź do zawartości

Liczba Abbego

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Diagram zależności współczynnika załamania od liczby Abbego

Liczba Abbego – jedna z liczb podobieństwa, używana w fizyce i optyce, charakteryzująca stosunek refrakcji do dyspersji materiału. Liczbowo równa jest odwrotności zdolności rozszczepiającej (dyspersji względnej), zatem zdefiniowana jest wzorem[1]:

gdzie to współczynniki załamania materiału dla poszczególnych linii Fraunhofera, odpowiednio:

  • żółtej linii sodu D o długości 589,2 nm,
  • niebieskiej linii wodoru F – 486,1327 nm,
  • czerwonej linii wodoru C – 656,2816 nm.

Im liczba Abbego jest większa, tym dyspersja materiału mniejsza.

Liczba ta nazwę swą zawdzięcza niemieckiemu fizykowi Ernstowi Abbemu.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Liczba Abbego jest używana do klasyfikacji szkieł i innych materiałów optycznie przejrzystych. Typowe wartości liczby Abbego mieszczą w zakresie od 20 dla szkieł ołowiowych, do 65 dla szkła crown i 85 dla szkła fluorytowego.

W przypadkach potrzeby określenia własności materiałów dla danej długości fali świetlnej wprowadza się definicje liczby Abbego w oparciu o inne długości fal.

Wartość wyrażona jest wzorem:

który określa liczbę Abbego w odniesieniu do żółtej linii d (lub D3) helu na 587,5618 nm. Określa się także dla zielonej linii e rtęci – 546,073 nm:

gdzie i są odpowiednio niebieską (480,0 nm) i czerwoną linią kadmu (643,8 nm).

Poniższa tabela zawiera listę długości fal i ich oznaczeń, na podstawie których określane są liczby Abbego[2]:

Długość
fali [nm]
Symbol
Fraunhofera
Źródło
światła
Kolor
365,01 i Hg UV
404,66 h Hg fioletowy
435,84 g Hg niebieski
479,99 F′ Cd niebieski
486,13 F H niebieski
546,07 e Hg zielony
587,56 d He żółty
589,3 D Na żółty
643,85 C′ Cd czerwony
656,27 C H czerwony
706,52 r He czerwony
768,2 A′ K czerwony
852,11 s Cs IR
1013,98 t Hg IR

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Abbego liczba, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-12-03].
  2. L.D. Pye, V.D. Frechette, N.J. Kreidl: Borate Glasses. New York: Plenum Press, 1977.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]