Przejdź do zawartości

Kuba Sienkiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jakub Sienkiewicz
Ilustracja
Jakub Sienkiewicz (2015)
Data i miejsce urodzenia

24 listopada 1961
Warszawa

Instrumenty

gitara

Gatunki

rock, pop-rock, piosenka autorska

Zawód

muzyk, lekarz

Wydawnictwo

Zic Zac, PolyGram Polska, Universal Music Polska, Warner Music Poland

Powiązania

Jacek Sienkiewicz, Katarzyna Sienkiewicz

Zespoły
Elektryczne Gitary
Odznaczenia
Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Jakub Wojciech Sienkiewicz (ur. 24 listopada 1961[1] w Warszawie) – polski muzyk rockowy, wokalista, gitarzysta i autor tekstów, z wykształcenia lekarz neurolog, posiadający stopień doktora nauk medycznych[2].

Przewodniczący Rady Polskiej Fundacji Muzycznej[3]. Lider zespołu Elektryczne Gitary, z którym wylansował wiele przebojów oraz sprzedał ponad 1 mln płyt[4].

Kariera muzyczna

[edytuj | edytuj kod]
Sienkiewicz na koncercie zespołu Zuch Kozioł (2009)
Sienkiewicz podczas Wieczoru Wyborców w Warszawie (2019)

Dzięki ojcu zainteresował się muzyką artystów, takich jak Dave Brubeck, Oscar Peterson, John Coltrane i The Kinks[5]. Za sprawą matki słuchał dużo muzyki poważnej, a także twórczości Béli Bartóka[5]. W okresie studiów słuchał The Clash, Joego Strummera i The Beatles[6]. W okresie licealnym samodzielnie nauczył się gry na gitarze i napisał swoje pierwsze piosenki[7]. Z czasem nagrał domową kasetę demo, którą rozpowszechniał wśród znajomych[8].

W 1977 wraz z Piotrem Łojkiem założył akustyczny zespół Młode Matki, który błędnie nazwany został przez dziennikarzy SPIARDL (Stowarzyszenie Piosenkarzy i Artystów Robotniczych Działaczy Ludowych)[9]. W duecie dokonał swoich pierwszych nagrań i zarejestrował piosenki: „Dziki” (1978), „Tatusia” (1979), „Piosenka polityczna”, „Trzecia Macocha” i „Głowy Lenina” (1982). Po dołączeniu do zespołu Mirosława Jędrasa i zmianie nazwy na Zuch Kozioł w latach 80. wzięli udział w przeglądzie piosenek w domu kultury na Okęciu, na którym za utwór „Wyszków tonie” otrzymali wyróżnienie[10]. Po roku współpracy zakończyli działalność zespołu[9]. Sienkiewicz w tym okresie występował także jako gitarzysta solowy w zespole Niepodległość Trójkątów Andrzeja Zeńczewskiego i w Orkiestrze Na Zdrowie Jacka Kleyffa[11]. Od 1983 grał także samodzielne koncerty, m.in. w na strajkach studenckich, a także w klubach i mieszkaniach parafialnych[12]; prezentował na nich własne piosenki i utwory z repertuaru Jana Kelusa, Jacka Kleyffa i Stanisława Staszewskiego[13]. W 1987 został współzałożycielem zespołu Miasto, który łączył stylistyki rockową i ska. Z grupą wykonywał m.in. utwory „Widmo” i „Człowiek z liściem”. Po zagraniu dwóch koncertów formacja rozpadła się w 1989.

Zachęcony przez Rafała Kwaśniewskiego, ówczesnego muzyka Kultu[14], w 1990 założył zespół Elektryczny Wikary, po czym – zainspirowany przejęzyczeniem się jednego z konferansjerów – zmienił jego nazwę na Elektryczne Gitary[15]. Do uformowania nowej grupy muzycznej skłoniły go problemy finansowe[16]. Z zespołem zadebiutował występem na Festiwalu Róbrege i od tamtej pory wydał kilkanaście albumów[17].

Poza działalnością w Elektrycznych Gitarach nagrywa i występuje solowo, m.in. współpracuje ze sceną kabaretowo-muzyczną – Śmietanką Łowicką[18] i Sceną Kabaretową Marka Majewskiego. Wielokrotnie występował na festiwalu OPPA. W 1994 wydał debiutancki album pt. Od morza do morza, na którym umieścił swoje interpretacje piosenek Jacka Kleyffa i Jana Kelusa oraz autorskie kompozycje do tekstów Sotera Rozbickiego[19]. Płytę promował singlem „Piosenka polityczna” i teledyskiem do utworu „Nie męcz mnie”, i sprzedał ją w 50 tys. egzemplarzy[20]. W 1999 tytułowy utwór z płyty znalazł się na składance pt. Jedna rasa – ludzka rasa: Muzyka przeciwko rasizmowi II wydanej przez Stowarzyszenie „Nigdy Więcej”[21]. W 1998 wydał drugi solowy album pt. Źródło, na który nagrał covery wybranych utworów Jacka Kleyffa[22]. W tym samym roku wystąpił w benefisie kabaretu Salon Niezależnych[23]. W 2000 wydał album pt. Studio szum, na którym umieścił swoje utwory napisane na zamówienie, m.in. do filmów i seriali[23]. Płytę promował singlami „Dojrzały człowiek” i „Szpieguję wszystkich”[23]. W kolejnych latach wydał jeszcze pięć solowych albumów: Kup pan cegłę (dla Amnesty) (2001), Powrót brata (2003), Fikcja solo (2004) i Plaga (2005) i Czarny walc (2010)[24].

W 1994 nakładem wydawnictwa PLJ ukazała się krótka książka pt. Jestem z drowy, zawierająca teksty piosenek, które były opatrzone komentarzami Sienkiewicza, a także wywiady z nim o muzyce, medycynie i życiu prywatnym. W 2015 premierę miała książka autobiograficzna Sienkiewicza pt. „Kubatura, czyli elektryczne wagary”.

We współpracy z reżyserem Mirosławem Dembińskim stworzył, uhonorowany nagrodą specjalną Festiwalu Mediów w Łodzi, film A ty co? (1998), w którym piosenki Elektrycznych Gitar zostały zilustrowane dokumentalnymi obrazami współczesnej Polski, a Sienkiewicz wystąpił w kilku scenach. Sporadycznie pisze piosenki do polskich filmów i produkcji telewizyjnych – napisał muzykę m.in. do seriali Pokój 107 (1997), Ja, Malinowski (1999) i Taksówka Jedynki (2000) oraz filmów: Spona (1998) Waldemara Szarka, Kiler (1997) i Kiler-ów 2-óch (1999) oraz Kariera Nikosia Dyzmy (2002) Jacka Bromskiego Juliusza Machulskiego[25]. Odrzucił propozycję zagrania głównej roli w filmie Juliusza Machulskiego Girl Guide (1995), wystąpił w epizodycznych rolach w komediach Olafa Lubaszenki: Chłopaki nie płaczą (2000) i Poranek kojota (2001)[26].

Jako felietonista publikował m.in. w miesięcznikach: „Charaktery”, „Sukces” i „Muza”, a także w kwartalniku „Primum homo”.

W latach 2002–2006 był wiceprezesem Rady Programowej rozgłośni Radio dla Ciebie.

W 2013 został odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[27].

Kariera medyczna

[edytuj | edytuj kod]

W 1986 ukończył Akademię Medyczną w Warszawie. W 1995 uzyskał stopień doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy pt. Zaburzenia gałkoruchowe w chorobie Parkinsona, jego promotorem był Hubert Kwieciński[28]. W 1997 uzyskał specjalizację drugiego stopnia z neurologii[29].

Pracował jako adiunkt w Klinice Neurologii WUM[2][30]. W 1987 i 1988 pracował w pogotowiu alkoholowym[31]. W 1988 został zatrudniony w Poradni Parkinsonizmu i Chorób Układu Pozapiramidowego Mazowieckiego Szpitala Bródnowskiego w Warszawie[32]. W latach 2006–2012 pracował w Mazowieckim Szpitalu Bródnowskim w Warszawie[33].

Jest autorem Poradnika dla osób z chorobą Parkinsona[34].

Jest członkiem Movement Disorder Society.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Warszawie, dorastał na Saskiej Kępie[35]. Kiedy miał niespełna trzy lata, jego rodzice – Ryszard Sienkiewicz (ur. 1933) i Maria z domu Czerwińska (ur. 1939) – się rozstali, po czym ojciec wyjechał do Anglii, gdzie pracował jako informator, a matka została ordynatorem jednego z oddziałów szpitala psychiatrycznego w Tworkach[36]. Po rozstaniu rodziców trafił pod opiekę babki mieszkającej w Gdańsku Oliwie, która wychowywała go surowo i, jak sam twierdzi, „ukształtowała jego kręgosłup”[37]. Kilka lat później zamieszkał z babką i matką oraz ojczymem, Sławomirem, na warszawskim Słodowcu[38]. Odnowił także kontakty z ojcem, który wrócił do Polski[5]. Ukończył naukę w XLI Liceum Ogólnokształcącym im. Joachima Lelewela w Warszawie[17]. W latach 80. był działaczem Niezależnego Zrzeszenia Studentów[39].

Jest żonaty i ma pięcioro dzieci[40]. Jego syn Jacek i córka Katarzyna współtworzą zespół folk-popowy Kwiat Jabłoni[41]. Jest bratankiem aktorki Krystyny Sienkiewicz[42].

W 2013 zakończył trzyletnią terapię w związku z uzależnieniem od alkoholu[43]. W wywiadzie dla „Polityki” w 2023 potwierdził, że jest ateistą[44].

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz więcej w artykule Elektryczne Gitary, w sekcji Dyskografia.

Albumy solowe

[edytuj | edytuj kod]

Wraz z grupą Trawnik

[edytuj | edytuj kod]

Publikacje książkowe

[edytuj | edytuj kod]

Muzyczne

  • Kuba Sienkiewicz, Jestem z drowy, Warszawa : Wydawnictwo PLJ, 1994, ISBN 83-7101-166-0.
  • Jakub Sienkiewicz, Piosenki, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004.
  • Kuba Sienkiewicz, Kubatura, czyli Elektryczne wagary, Warszawa : Wydawnictwo Czerwone i Czarne, 2015, ISBN 978-83-7700-176-9.

Medyczne

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Kompozytor

[edytuj | edytuj kod]

Aktor (gościnnie)

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Leszek Gnoiński, Jan Skaradziński, Encyklopedia Polskiego Rocka, Warszawa: Świat Książki, 1997, s. 150, ISBN 83-7129-570-7, OCLC 43868642.
  2. ↑ a b Dr Jakub Sienkiewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2016-06-04].
  3. ↑ Polska Fundacja Społeczna: Zespół. polskafundacjamuzyczna.blogspot.com. [dostęp 2017-10-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-02)]. (pol.).
  4. ↑ Porównanie ilości przyznanych grupie złotych i platynowych płyt z ówczesnym progiem ich przyznawania, na podstawie danych ZPAV, opublikowanych na jego stronach internetowych.
  5. ↑ a b c Sienkiewicz 2015 ↓, s. 46.
  6. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 47.
  7. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 57.
  8. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 65.
  9. ↑ a b Sienkiewicz 2015 ↓, s. 109.
  10. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 106.
  11. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 112.
  12. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 65, 172.
  13. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 66.
  14. ↑ Wiadomości na temat działalności Rafała Kwaśniewskiego, zgromadzone przez Leszka Gnoińskiego, w książce Kult Kazika (wyd. In Rock, 2001 r.).
  15. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 109, 114.
  16. ↑ Wypowiedzi w wywiadach, np. w rozmowie z Wojciechem Gąssowskim w programie Aleja Gwiazd, w TVP1, w 1995 r.
  17. ↑ a b Sienkiewicz 2015 ↓, s. 61.
  18. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 123.
  19. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 219.
  20. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 219–220.
  21. ↑ Marcin Kornak: Nigdy Więcej. [dostęp 2011-05-12]. (pol.).
  22. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 220.
  23. ↑ a b c Sienkiewicz 2015 ↓, s. 222.
  24. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 223, 225, 228.
  25. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 173–178, 206–207, 222.
  26. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 178–179.
  27. ↑ ZAiKS ma 95 lat [online], mkidn.gov.pl, 24 kwietnia 2013 [dostęp 2013-04-29].
  28. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 139.
  29. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 54, 141, 199.
  30. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 142.
  31. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 134.
  32. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 54.
  33. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 91.
  34. ↑ Jakub Sienkiewicz: Poradnik dla osób z chorobą Parkinsona. Fundacja „Żyć z chorobą Parkinsona”, 2007. ISBN 978-83-925-855-4-1.
  35. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 9.
  36. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 9, 11–14.
  37. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 9, 25.
  38. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 45–46.
  39. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 67.
  40. ↑ Tomasz Barański, Doktor z (elektryczną) gitarą [online], zyjdlugo.pl [dostęp 2017-10-08].
  41. ↑ PiasecznoNews.pl, Dzieci Kuby Sienkiewicza muzyczną nadzieją Piaseczna? [online], Piaseczno News, 27 grudnia 2018 [dostęp 2019-06-14] (pol.).
  42. ↑ Jerzy Zawisak: Krystyna Sienkiewicz ma co robić [WYWIAD]. ksiazki.onet.pl. [dostęp 2016-10-29]. (ang.).
  43. ↑ Sienkiewicz 2015 ↓, s. 32.
  44. ↑ Katarzyna Kaczorowska, Kuba Sienkiewicz dla „Polityki”: Czasy dla Polski są słabe. Można sobie gładko pisać kolejne protest songi [online], www.polityka.pl, 2023 [dostęp 2023-02-22] (pol.).
  45. ↑ Studio Szum – Piosenki na zamówienie – Kuba Sienkiewicz. muzyka.interia.pl. [dostęp 2016-10-29]. (pol.).
  46. ↑ Kuba Sienkiewicz – „Kup pan cegłę (dla Amnesty)”. muzyka.onet.pl. [dostęp 2016-10-29]. (pol.).
  47. ↑ Powrót brata – Kuba Sienkiewicz. muzyka.interia.pl. [dostęp 2016-10-29].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Elektryczne Gitary
Albumy studyjne
Albumy koncertowe
Soundtracki
Kompilacje
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kuba_Sienkiewicz&oldid=74614528”