Przejdź do zawartości

Klasztor podwójny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Św. Fruktuozus z Bragi – autor reguł dla klasztorów podwójnych
Opactwo w Fontevraud, które było niegdyś klasztorem podwójnym

Klasztor podwójny – wspólnota zakonna, w której mnisi i mniszki żyją wspólnie pod przewodnictwem jednego przełożonego (lub przełożonej), zamieszkująca bądź ten sam budynek, bądź dwa nieodległe budynki, korzystająca ze wspólnych dóbr i wspólnie sprawująca liturgię[1].

Źródeł tego sposobu życia można doszukiwać się już u początków monastycyzmu (por. wspólnoty św. Bazylego i św. Makryny albo św. Pachomiusza i jego siostry). Z terenów Egiptu wspólnoty te rozprzestrzeniły się do Italii i Galii, a stamtąd na Półwysep Iberyjski, do Anglii oraz na tereny współczesnej Belgii i Holandii[2]. W Hiszpanii do tego typu klasztorów wstępowały nierzadko całe rodziny wraz z niewolnikami i służbą. Ta forma życia zakonnego wydała jednak niewielu świętych i nie zyskała sobie renomy. W Kościele wschodnim zanikła już w IX wieku, natomiast na Zachodzie (mimo kryzysu w wiekach VIII–X) pojawiała się do XIV wieku. Najdłużej przetrwała w obrządku maronickim (tereny Libanu) – aż do XVI wieku[3].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Klauza 1984 ↓, s. 180.
  2. Klauza 1984 ↓, s. 181.
  3. Klauza 1984 ↓, s. 179.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]