Przejdź do zawartości

Jeleniak bagienny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jeleniak bagienny
Blastocerus dichotomus[1]
(Illiger, 1815)
Ilustracja
samiec
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

Cetartiodactyla

Podrząd

przeżuwacze

Infrarząd

Pecora

Rodzina

jeleniowate

Podrodzina

sarny

Plemię

Odocoileini

Rodzaj

Blastocerus
Wagner, 1844

Gatunek

jeleniak bagienny

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Jeleniak bagienny[3], jeleń bagienny[4] (Blastocerus dichotomus) – gatunek przeżuwacza z rodziny jeleniowatych (Cervidae), największy z południowoamerykańskich jeleniowatych.

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Takson po raz pierwszy opisany przez J. Iligera w 1815 roku pod nazwą Cervus dichotomus[5]. Autor opisu taksonu nie wskazał miejsca typowego i określił je za F. Azarą jako „Gouazoupoukou”[5]. W 1961 roku A. Cabrera ograniczył miejsce typowe do jeziora Ypoá na południe od Asunción w Paragwaju[6]. Jedyny przedstawiciel rodzaju jeleniak (Blastocerus) utworzonego przez J. A. Wagnera w 1844 roku[7].

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Ameryka PołudniowaBrazylia, Boliwia, Peru, Paragwaj i Argentyna[6]. Na terenie Urugwaju prawdopodobnie wyginął. Zasiedla gęsto porośnięte tereny podmokłe.

Charakterystyka ogólna

[edytuj | edytuj kod]
Podstawowe dane
Długość ciała 180–195 cm
Wysokość w kłębie 110–120 cm
Długość ogona 10–15 cm
Masa ciała 70–150 kg
Ciąża 270 dni
Liczba młodych
w miocie
1
Liczba chromosomów 66

Ciało ubarwione czerwono-brązowo, kończyny czarne, poroże żółte z 4–5, czasami więcej odgałęzieniami, z licznymi perłami. Ciąża trwa zwykle 270 dni, ale może przedłużyć się nawet do roku. Samica rodzi zwykle 1 młode. U młodych cętki nie występują.

Jelenie bagienne żywią się trawami, ziołami i roślinnością wodną. Żerują samotnie lub w małych grupach.

Zagrożenia i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

Głównym zagrożeniem jeleni bagiennych jest utrata siedlisk. Ich główni naturalni wrogowie – jaguar i puma – występują na tyle nielicznie, że przestały stanowić bezpośrednie zagrożenie dla istnienia gatunku.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Blastocerus dichotomus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Duarte i inni, Blastocerus dichotomus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-02] (ang.).
  3. Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 171. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 115, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
  5. a b J. K. W. Illiger. Ueberblick der Säugthiere nach ihrer Vertheilung über die Welttheile. „Abhandlungen der physikalischen Klasse der Königlich-Preussischen Akademie der Wissenschaften”. zza rok 1804-1811, s. 117, 1815. (niem.). 
  6. a b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Blastocerus dichotomus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2015-09-02]
  7. J. A. Wagner: Supplementband. W: J. C. D. von Schreber: Die Säugthiere. T. 4. Erlangen: Wolfgang Walther, 1844, s. 366. (niem.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]