Język balaesang
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
3200 (2001) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 3 zdecydowanie zagrożony↗ | ||
| Ethnologue | 7 wypierany↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | bls | ||
| IETF | bls | ||
| Glottolog | bala1314 | ||
| Ethnologue | bls | ||
| BPS | 0510 0 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język balaesang (lub balaesan, balaisang), także pajo[1] – język austronezyjski używany w prowincji Celebes Środkowy w Indonezji. Według danych szacunkowych z 2001 roku posługuje się nim 3200 osób[1][2].
Jego użytkownicy zamieszkują trzy wsie (Kamonji, Ketong i Rano) na półwyspie Balaesang[3][4]. Miejscowości te charakteryzują się wysoką homogenicznością etniczną[5].
Uchodzi za zagrożony wymarciem; edukacja poza rodzimym regionem sprawia bowiem, że rolę preferowanego środka komunikacji przejmuje język indonezyjski[6]. Wśród Balaesang częsta jest wielojęzyczność, do czego przyczyniają się kontakty z innymi grupami etnicznymi[4]. Przynajmniej do pocz. lat 90. XX w. balaesang pozostawał środkiem codziennej komunikacji we wsi Rano, ale zaobserwowano także powszechne użycie języków indonezyjskiego i kaili; w pewnym zakresie znany był też język miejscowej grupy Badżawów (nie zbadano sytuacji w innych miejscowościach)[3]. Można przypuszczać, że dalszy rozwój sytuacji językowej doprowadził do obniżenia poziomu żywotności rodzimego języka[4].
Sporządzono skrótowy opis jego gramatyki (1985)[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Balaesang, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Himmelmann 2001 ↓, s. 18.
- ↑ a b Himmelmann 2001 ↓, s. 23.
- ↑ a b c David Mead: Balaesang. Sulawesi Language Alliance. [dostęp 2024-08-25]. (ang.).
- ↑ Himmelmann 2010 ↓, s. 67.
- ↑ Wurm 2007 ↓, s. 477.
- ↑ Ahmad Garantjang, Dahlan Kajia, Hasan Basri, Munir Salham: Struktur bahasa Balaesang. Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1985. OCLC 557835492. [dostęp 2023-01-04]. (indonez.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Nikolaus P. Himmelmann: Sourcebook on Tomini-Tolitoli Languages: General Information and Word Lists. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2001, seria: Pacific Linguistics 511. DOI: 10.15144/PL-511. ISBN 0-85883-516-9. OCLC 48361406. (ang.).
- Nikolaus P. Himmelmann: Language Endangerment Scenarios: A Case Study from Northern Central Sulawesi. W: Margaret Florey (red.): Endangered Languages of Austronesia. Oxford: Oxford University Press, 2010, s. 45–72. DOI: 10.1093/acprof:oso/9780199544547.003.0003. ISBN 978-0-19-954454-7, ISBN 978-0-19-157121-3. ISBN 978-0-19-172026-0. OCLC 507435850. (ang.).
- Stephen A. Wurm: Australasia and the Pacific. W: Christopher Moseley (red.): Encyclopedia of the World’s Endangered Languages. Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 425–577. DOI: 10.4324/9780203645659. ISBN 978-0-7007-1197-0. ISBN 978-0-203-64565-9. OCLC 47983733. (ang.).