Hai Rui
| |||||||||
| Nazwisko chińskie | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||
Hai Rui (ur. 23 stycznia 1514, zm. 13 listopada 1587) – chiński urzędnik z czasów dynastii Ming.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Qiongshan na wyspie Hajnan[1] w muzułmańskiej rodzinie o arabskich korzeniach (jego babka poślubiła Araba i przeszła na islam; jego matka pochodziła prawdopodobnie z grupy etnicznej Hui)[2].
Nie udało mu się zdać egzaminów urzędniczych i w 1553 roku rozpoczął pracę na niskim stanowisku w administracji lokalnej w prowincji Fujian. Szybko zdobył sobie popularność ze względu na swoją nieprzekupność i uczciwość, które ściągnęły na niego jednocześnie nienawiść biurokracji.
W 1565 roku wystosował memoriał do cesarza Jiajinga, w którym krytykował wszechobecną korupcję[3]. Z jego powodu rok później został skazany na śmierć. Od egzekucji uratowała go śmierć cesarza i w 1567 roku został uniewinniony[2].
W 1570 wystosował kolejny memoriał do nowego cesarza Longqinga, za który został usunięty z zajmowanego urzędu[2]. Spędził 15 lat na przymusowej emeryturze na Hajnanie. Na stanowisko przywrócił go dopiero w 1585 roku cesarz Wanli[2].
Dziedzictwo
[edytuj | edytuj kod]Postać Hai Rui zapisała się w chińskiej kulturze jako symbol uczciwości, nieprzekupności i bezstronności[1].
W 1961 roku Wu Han opublikował sztukę Dymisja Hai Rui, będącą zakamuflowaną krytyką Mao Zedonga; tytułowego bohatera utożsamiano powszechnie z Peng Dehuaiem[4]. 10 listopada 1965 roku w szanghajskiej gazecie ukazał się artykuł Yao Wenyuana, w którym sztuka ta została gwałtownie skrytykowana. Wydarzenie to uważane jest za początek rewolucji kulturalnej[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Hai Rui. history.cultural-china. [dostęp 2010-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-25)]. (ang.).
- ↑ a b c d Hai Rui – A Famous Chinese Official during of the Ming Dynasty. history.cultural-china. [dostęp 2010-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-19)]. (ang.).
- ↑ Tomb of Hai Rui. travelchinaguide.com. [dostęp 2010-06-08]. (ang.).
- ↑ Ludwik Mysak: Chiński proces stulecia. Warszawa: Wydawnictwo Alfa, 1990, s. 16-17. ISBN 83-7001-362-7.
- ↑ Jakub Polit: Chiny. Warszawa: Wydawnictwo Trio, 2004, s. 250. ISBN 83-88542-68-0.