Przejdź do zawartości

Grant Connell

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grant Connell
Państwo

 Kanada

Data i miejsce urodzenia

17 listopada 1965
Regina

Wzrost

185 cm

Gra

leworęczna

Status profesjonalny

1986

Zakończenie kariery

1997

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

67 (17 czerwca 1991)

Australian Open

3R (1991)

Roland Garros

1R (1990–1992)

Wimbledon

3R (1994)

US Open

2R (1988)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

22

Najwyżej w rankingu

1 (15 listopada 1993)

Australian Open

F (1990)

Roland Garros

SF (1991, 1994)

Wimbledon

F (1993, 1994, 1996)

US Open

SF (1995)

Grant Connell (ur. 17 listopada 1965 w Reginie) – kanadyjski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, lider rankingu deblowego, olimpijczyk.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

W czasie studiów występował w amerykańskich rozgrywkach uczelnianych w barwach Texas A&M University, w 1985 roku doszedł do ćwierćfinału indywidualnych mistrzostw akademickich USA, przegrywając ze Szwedem Mikaelem Pernforsem. W 1986 roku rozpoczął karierę zawodową. Sukcesy odnosił głównie jako deblista, ale i w grze pojedynczej osiągał dobre wyniki. W czerwcu 1991 roku klasyfikowany na 67. miejscu na świecie w zestawieniu singlistów. W singlu trzykrotnie dochodził do półfinałów turniejów rangi ATP World Tour (Chicago i Singapur 1991, Auckland 1992). Był w 1/16 finału Australian Open 1991 roku oraz na Wimbledonu 1994. W 1991 roku w I rundzie Wimbledonu stoczył pięciosetowy pojedynek z Andre Agassim (wówczas nr 5. rankingu ATP), z którym prowadził 2:1 w setach (trzeciego seta wygrał w tie-breaku, serwując asa z drugiego podania), by ostatecznie przegrać. Tuż przed Wimbledonem 1991 w londyńskim Queen’s Clubie, również na kortach trawiastych, doszedł do ćwierćfinału pokonując m.in. trzeciego w rankingu światowym Ivana Lendla.

Jako deblista triumfował w 22 imprezach kategorii ATP World Tour, w dalszych 26 był w finałach. Najskuteczniejsze pary tworzył z Glennem Michibatą, Patrickiem Galbraithem i Byronem Blackiem. Z każdym z tych partnerów dochodził do finałów wielkoszlemowych, ale nie udało mu się odnieść końcowego zwycięstwa. W listopadzie 1993 roku znalazł się na czele rankingu światowego gry podwójnej. W 1995 roku razem z Galbraithem wygrał deblowy turniej Tennis Masters Cup, mimo dwóch porażek w rundzie spotkań grupowych. Uczestniczył w tej imprezie kilkakrotnie.

W latach 1987–1997 występował w reprezentacji Kanady w Pucharze Davisa. Także w zespole narodowym był głównie deblistą, ale dokładał także punkty w grze pojedynczej. Przyczynił się do pierwszego w historii awansu Kanady do grupy światowej Pucharu Davisa w 1990 roku, kiedy w barażu z Holandią pokonał Paula Haarhuisa, Marka Koevermansa i dodatkowo zdobył punkt deblowy wspólnie z Michibatą. W I rundzie rozgrywek w 1992 roku pokonał Szweda Magnusa Gustafssona, ale ostatecznie nie wystarczyło to do zwycięstwa reprezentacji (która następnie po barażu z Austrią spadła do niższej klasy rozgrywek). Łączny bilans jego występów w Pucharze Davisa to 23 zwycięstwa i 9 porażek.

Connell bronił barw narodowych także na igrzyskach olimpijskich. W Seulu (1988) roku w singlu doszedł do II rundy (pokonał Australijczyka Johna Fitzgeralda, przegrał z Hiszpanem Javierem Sánchezem), w deblu w parze z Michibatą odpadli z rywalizacji w I rundzie. W Atlancie (1996) przegrał w II rundzie debla z Brytyjczykami Timem Henmanem i Neilem Broadem (w parze z Danielem Nestorem).

Karierę zawodniczą zakończył w 1997 roku. Zarobił na kortach niespełna 3 miliony dolarów amerykańskich. W latach 2001–2004 pełnił funkcję kapitana reprezentacji Kanady w Pucharze Davisa, w 2003 roku poprowadził zespół do ponownego awansu do grupy światowej.

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]

Gra podwójna (22–26)

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem (0–4)
Igrzyska olimpijskie (0–0)
Tennis Masters Cup (1–0)
ATP Masters Series (3–3)
ATP International Series Gold (8–6)
ATP International Series (10–13)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (13–15)
Ceglana (2–1)
Trawiasta (1–4)
Dywanowa (6–6)
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy w finale Wynik finału
Finalista 1. 29 marca 1987 Nancy Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Larry Scott Indie Ramesh Krishnan
Szwajcaria Claudio Mezzadri
4:6, 4:6
Zwycięzca 1. 21 sierpnia 1988 Livingston Twarda Kanada Glenn Michibata Stany Zjednoczone Marc Flur
Stany Zjednoczone Sammy Giammalva
2:6, 6:4, 7:5
Finalista 2. 9 października 1988 Brisbane Twarda (hala) Kanada Glenn Michibata Niemcy Eric Jelen
Niemcy Carl-Uwe Steeb
4:6, 1:6
Finalista 3. 28 stycznia 1990 Australian Open, Melbourne Twarda Kanada Glenn Michibata Południowa Afryka Pieter Aldrich
Południowa Afryka Danie Visser
4:6, 6:4, 1:6, 4:6
Finalista 4. 25 lutego 1990 Filadelfia Dywanowa (hala) Kanada Glenn Michibata Stany Zjednoczone Rick Leach
Stany Zjednoczone Jim Pugh
6:3, 4:6, 2:6
Zwycięzca 2. 22 kwietnia 1990 Seul Twarda Kanada Glenn Michibata Australia Jason Stoltenberg
Australia Todd Woodbridge
7:6, 6:4
Zwycięzca 3. 22 lipca 1990 Waszyngton (1) Twarda Kanada Glenn Michibata Meksyk Jorge Lozano
Stany Zjednoczone Todd Witsken
6:3, 6:7, 6:2
Finalista 5. 19 sierpnia 1990 Indianapolis Twarda Kanada Glenn Michibata Stany Zjednoczone Scott Davis
Stany Zjednoczone David Pate
6:3, 4:6, 2:6
Finalista 6. 13 stycznia 1991 Aucklad Twarda Kanada Glenn Michibata Hiszpania Sergio Casal
Hiszpania Emilio Sánchez
6:4, 3:6, 4:6
Finalista 7. 3 marca 1991 Chicago Dywanowa (hala) Kanada Glenn Michibata Stany Zjednoczone Scott Davis
Stany Zjednoczone David Pate
4:6, 7:5, 6:7
Zwycięzca 4. 28 kwietnia 1991 Singapur Twarda Kanada Glenn Michibata Południowa Afryka Stefan Kruger
Południowa Afryka Christo Van Rensburg
6:4, 5:7, 7:6
Finalista 8. 16 czerwca 1991 Londyn Trawiasta Kanada Glenn Michibata Australia Todd Woodbridge
Australia Mark Woodforde
4:6, 6:7
Finalista 9. 28 lipca 1991 Montreal Twarda Kanada Glenn Michibata Stany Zjednoczone Patrick Galbraith
Stany Zjednoczone Todd Witsken
4:6, 6:3, 1:6
Finalista 10. 11 sierpnia 1991 Cincinnati Twarda Kanada Glenn Michibata Stany Zjednoczone Ken Flach
Stany Zjednoczone Robert Seguso
7:6, 4:6, 5:7
Finalista 11. 12 stycznia 1992 Auckland Twarda Kanada Glenn Michibata Południowa Afryka Wayne Ferreira
Stany Zjednoczone Jim Grabb
4:6, 3:6
Finalista 12. 5 kwietnia 1992 Singapur Twarda Kanada Glenn Michibata Australia Todd Woodbridge
Australia Mark Woodforde
7:6, 2:6, 4:6
Finalista 13. 23 sierpnia 1992 Indianapolis Twarda Kanada Glenn Michibata Stany Zjednoczone Jim Grabb
Stany Zjednoczone Richey Reneberg
6:7, 2:6
Zwycięzca 5. 17 stycznia 1993 Auckland (1) Twarda Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Austria Alex Antonitsch
Rosja Aleksandr Wołkow
6:3, 7:6
Finalista 14. 7 lutego 1993 Dubaj Twarda Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Australia John Fitzgerald
Szwecja Anders Järryd
2:6, 1:6
Finalista 15. 9 maja 1993 Hamburg Ceglana Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Holandia Paul Haarhuis
Holandia Mark Koevermans
4:6, 7:6, 6:7
Finalista 16. 4 lipca 1993 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Australia Todd Woodbridge
Australia Mark Woodforde
6:7, 3:6, 6:7
Finalista 17. 25 lipca 1993 Waszyngton Twarda Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Zimbabwe Byron Black
Stany Zjednoczone Rick Leach
4:6, 5:7
Finalista 18. 8 sierpnia 1993 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Scott Davis Południowa Afryka Wayne Ferreira
Niemcy Michael Stich
6:7, 6:7
Zwycięzca 6. 17 października 1993 Tokio (1) Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Stany Zjednoczone Murphy Jensen
Stany Zjednoczone Luke Jensen
6:3, 6:4
Zwycięzca 7. 14 listopada 1993 Antwerpia Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Południowa Afryka Wayne Ferreira
Hiszpania Javier Sánchez
6:3, 7:6
Finalista 19. 16 stycznia 1994 Auckland Twarda Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Stany Zjednoczone Patrick McEnroe
Stany Zjednoczone Jared Palmer
2:6, 6:4, 4:6
Finalista 20. 20 lutego 1994 Stuttgart Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Południowa Afryka David Adams
Rosja Andriej Olchowski
7:6, 4:6, 6:7
Zwycięzca 8. 6 marca 1994 Indian Wells Twarda Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Zimbabwe Byron Black
Stany Zjednoczone Jonathan Stark
7:5, 6:3
Finalista 21. 3 lipca 1994 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Australia Todd Woodbridge
Australia Mark Woodforde
6:7(3), 3:6, 1:6
Zwycięzca 9. 24 lipca 1994 Waszyngton (2) Twarda Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Szwecja Jonas Björkman
Szwajcaria Jakob Hlasek
6:4, 4:6, 6:3
Zwycięzca 10. 21 sierpnia 1994 New Haven (1) Twarda Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Holandia Jacco Eltingh
Holandia Paul Haarhuis
6:4, 7:6
Zwycięzca 11. 16 października 1994 Tokio (2) Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Zimbabwe Byron Black
Stany Zjednoczone Jonathan Stark
6:3, 3:6, 6:4
Finalista 22. 8 stycznia 1995 Adelaide Twarda Zimbabwe Byron Black Stany Zjednoczone Jim Courier
Australia Patrick Rafter
6:7, 4:6
Zwycięzca 12. 15 stycznia 1995 Auckland (2) Twarda Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Argentyna Luis Lobo
Hiszpania Javier Sánchez
6:4, 6:3
Zwycięzca 13. 12 lutego 1995 Dubaj (1) Twarda Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Hiszpania Tomás Carbonell
Hiszpania Francisco Roig
6:2, 4:6, 6:3
Zwycięzca 14. 26 lutego 1995 Stuttgart Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Czechy Cyril Suk
Czechy Daniel Vacek
6:2, 6:2
Zwycięzca 15. 23 kwietnia 1995 Bermudy Ceglana Stany Zjednoczone Todd Martin Nowa Zelandia Brett Steven
Australia Jason Stoltenberg
7:6, 2:6, 7:5
Finalista 23. 8 października 1995 Kuala Lumpur Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Stany Zjednoczone Patrick McEnroe
Australia Mark Philippoussis
5:7, 4:6
Zwycięzca 16. 5 listopada 1995 Paryż Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Stany Zjednoczone Jim Grabb
Stany Zjednoczone Todd Martin
6:2, 6:2
Finalista 24. 12 listopada 1995 Sztokholm Twarda (hala) Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Holandia Jacco Eltingh
Holandia Paul Haarhuis
6:3, 2:6, 6:7
Zwycięzca 17. 26 listopada 1995 World Doubles Championship, Eindhoven Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Patrick Galbraith Holandia Jacco Eltingh
Holandia Paul Haarhuis
7:6, 7:6, 3:6, 7:6
Zwycięzca 18. 18 lutego 1996 Dubaj (2) Twarda Zimbabwe Byron Black Czechy Karel Nováček
Czechy Jiří Novák
6:0, 6:1
Finalista 25. 3 marca 1996 Filadelfia Dywanowa (hala) Zimbabwe Byron Black Australia Todd Woodbridge
Australia Mark Woodforde
6:7, 2:6
Zwycięzca 19. 19 maja 1996 Rzym Ceglana Zimbabwe Byron Black Belgia Libor Pimek
Południowa Afryka Byron Talbot
6:2, 6:3
Zwycięzca 20. 23 czerwca 1996 Halle Trawiasta Zimbabwe Byron Black Rosja Jewgienij Kafielnikow
Czechy Daniel Vacek
6:1, 7:5
Finalista 26. 7 lipca 1996 Wimbledon, Londyn Trawiasta Zimbabwe Byron Black Australia Todd Woodbridge
Australia Mark Woodforde
6:4, 1:6, 3:6, 2:6
Zwycięzca 21. 21 lipca 1996 Waszyngton (3) Twarda Stany Zjednoczone Scott Davis Stany Zjednoczone Doug Flach
Stany Zjednoczone Chris Woodruff
7:6, 3:6, 6:3
Zwycięzca 22. 18 sierpnia 1996 New Haven (2) Twarda Zimbabwe Byron Black Szwecja Jonas Björkman
Szwecja Nicklas Kulti
6:4, 6:4

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]