Przejdź do zawartości

Georges Duby

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Georges Duby (1980)

Georges Michel Claude Duby (ur. 7 października 1919 w Paryżu[1], zm. 3 grudnia 1996 koło Aix-en-Provence[1]) – francuski historyk mediewista, przedstawiciel tzw. drugiej generacji szkoły Annales, członek Akademii Francuskiej[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był jedynakiem[2]. Wczesne dzieciństwo spędził w Paryżu[3]. Uczył się w liceum w Mâcon[1]. Od 1937 studiował na Faculté des Lettres w Lyonie[1][3]. Poza historycznym, uzyskał też wykształcenie geograficzne oraz w dziedzinie literatury klasycznej[2]. W 1940 wcielono go do Chantiers de la jeunesse française[2]. Ukończył studia w 1942, zdając egzaminy nauczycielskie[2][3]. W latach 40. i z początkiem lat 50. pracował jako asystent na uczelniach w Lyonie i w Besançon[3].

W 1953 opublikował swoją dysertację pt. La Société aux XIe et XIIe siècles dans la région mâconnaise[3][1]. Od 1951 był zatrudniony na Uniwersytecie Marseilles-Aix-en-Provence[1]. Był następnie profesorem Collège de France od 1970[1]. Tam wykładał historię do przejścia na emeryturę w 1991[3] lub 1992[2].

W 1962 wydał pracę pt. L’Économie rurale et la vie des campagnes dans l’Occident médiéval, stanowiącą obszerne dzieło historii ekonomicznej, traktujące o dziejach gospodarczych Europy od IX do XIV wieku[3]. W zbliżonej tematyce utrzymane zostało monumentalne Guerriers et paysans, VII-XIIe siecle, wydane w 1973, które wykorzystywane było na wielu uczelniach, m.in. w Stanach Zjednoczonych, jako podręcznik ekonomii wczesnośredniowiecznej[3]. Za książkę tę otrzymał Nagrodę im. Paula Valéry'ego[2]. Był autorem kilku głośnych prac antropologiczno-historycznych nt. małżeństwa w średniowieczu[3]. Wraz z Philippe Arièsem był redaktorem naczelnym monumentalnej serii wydawniczej Historia życia prywatnego (Histoire de la vie privée)[3]. Z kolei wraz z Michele Perrot współredagował wielotomową pracę nt. historii kobiet, pt. Storia delle donne in Occidente[2][3]. Do innych znaczących dzieł Duby'ego należą m.in. monografia bitwy pod Bouvines i biografia Wilhelma Marshala[3]. Skupiał się także na zagadnieniach historii sztuki, historii mentalności (np. w głośniej i często tłumaczonej pracy pt. Rok tysięczny[2]) oraz metodologii historii[2]. Był współtwórcą i redaktorem czasopisma "Etudes rurales"[2]. Publikował m.in. w piśmie "Annales"[2].

W 1987 został wybrany do Akademii Francuskiej[1]. Był honorowym prezesem Société d'édition de programmes de télévision (SEPT)[2]. Występował we francuskich programach telewizyjnych i radiowych w roli eksperta ds. historii[2]. W 1990 roku Katolicki Uniwersytet Lubelski przyznał mu tytuł doktora honoris causa[4]. Był członkiem Akademii Inskrypcji i Literatury Pięknej[2]. Opublikował łącznie około 400 prac naukowych[3]. Był Komandorem Orderu Legii Honorowej[1]. W 1992 (lub 1991[2]) opublikował autobiograficzną książkę-esej pt. L'histoire continue[3][1].

Był żonaty, miał troje dzieci[2].

Tłumaczenia prac na j. polski

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k Georges Duby, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2023-04-12] (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p Leah Shopkow, Georges Duby (1919 – 1996), [w:] Philip Daileader, Philip Whalen (red.), French Historians 1900-2000. New Historical Writing in Twentieth-Century France, Wiley-Blackwell, 2010, s. 180-201, DOI10.1002/9781444323658.ch13, ISBN 978-1-405-19867-7 (ang.).
  3. a b c d e f g h i j k l m n Giles Constable, Georges Duby (7 October 1919-3 December 1996), „Proceedings of the American Philosophical Society”, 143 (2), 1999, s. 301–309, ISSN 0003-049X, JSTOR3181939 [dostęp 2023-04-12].
  4. Doktorzy Honoris Causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. kul.pl. [dostęp 2011-02-23].
  5. Atlas historii świata. rm.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-16)].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]