Ernest Guglielminetti
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 listopada 1862 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 lutego 1943 |
| Zawód, zajęcie | |
Ernest Guglielminetti (nazywany także Docteur Goudron; ur. 24 listopada 1862 w Brig-Glis, zm. 20 lutego 1943 w Genewie) – szwajcarski lekarz i wynalazca.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ernest Guglielminetti urodził się 24 listopada 1862 w Brig-Glis[1]. Jego ojcem był Anton, z zawodu handlowiec, w młodości zwolennik Garibaldiego, zaś matką Luise z domu Furrer[1][2].
Ożenił się w Londynie w 1899 roku z Berthą Cecilie z domu Oppenheimer[2], primo voto Zenone[1].
Działalność jako lekarz
[edytuj | edytuj kod]Uprawnienia lekarskie uzyskał po studiach w Brig-Glis, Fryburgu i Bernie, zdając egzamin państwowy w 1885[2][1]. Jego pierwszą pracą była rola asystenta Hugo Kroneckera przy sporządzaniu ekspertyzy lekarskiej, której władze Szwajcarii zażądały przed wydaniem zgody na budowę wysokogórskiej kolei Jungfraubahn. Dotyczyła ona choroby wysokościowej, jej objawów i konsekwencji[2].
W latach 1886–1890 praktykował jako lekarz w służbie władz kolonii holenderskich na Jawie, Sumatrze i Borneo[2][1].
Kontynuując wcześniejsze zainteresowanie chorobą wysokościową, wziął w 1891 udział w roli fizjologa w wyprawie na Mont Blanc[2][1] oraz w lotach balonowych ze Spelterinim[2].
Praktykę lekarską prowadził przez 40 lat w Monako, gdzie stał się lekarzem kręgów dworskich Austro-Węgier i Niemiec, finansistów i innych znanych osobistości[2].
W latach I wojny światowej działał w Szwajcarii na rzecz wymian rannych jeńców pomiędzy Francją a Niemcami[2].
Działalność wynalazcza
[edytuj | edytuj kod].jpg)
.jpg)
Swoje badania dotyczące choroby wysokościowej spożytkował Guglielminetti projektując dla Dräger-Werk w Lubece aparat do narkozy wziewnej oraz aparaty oddechowe w różnych wersjach, używane przez wspinaczy wysokogórskich, nurków, straż pożarną i pilotów[2][1].
Doświadczenia z pobytu w Azji wykorzystał już w Monako, gdy wystąpił z projektem ograniczania poziomu pyłu na drogach przez ich polanie po powierzchni gorącą smołą. Było to wzorowane na zaobserwowanej przezeń w Indiach praktyce smołowania w szpitalach podłóg drewnianych, co czyniło je wodoodpornymi i ułatwiało czyszczenie. 13 marca 1902 wykonano pierwszy próbny odcinek długości 40 metrów. Z czasem metodę tę ulepszano, co miało wpływ na ukształtowanie się technologii nawierzchni bitumicznych[2].
Guglielminetti miał później udział w organizowaniu międzynarodowych kongresów dotyczących budowy dróg i zwalczania zapylenia[2].
Wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]Technologia smołowania dróg przyniosła mu wyróżnienia w 37 krajach oraz honorowy przydomek Dr. Goudron (dosłownie Dr. Smoła)[1]. Brig-Glis nadało mu honorowe obywatelstwo w 1938 oraz wystawiło pomnik w 1962, zaprojektowany przez Hansa Loretana[2][1].