Przejdź do zawartości

Elizabeth Diller

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Elizabeth Diller
Ilustracja
Elizabeth Diller (2013)
Data i miejsce urodzenia

1954
Łódź

Narodowość

żydowska

Alma mater

Cooper Union(inne języki)

Uczelnia

Uniwersytet Princeton

Nagrody

MacArthur Fellowship, Nagroda Jane Drew(inne języki), Nagroda Wolfa

Praca
Biuro

Diller Scofidio + Renfro(inne języki)

Elizabeth Diller (ur. 17 czerwca 1954[1] w Łodzi[2]) – amerykańska architekt żydowskiego pochodzenia, współzałożycielka studia Diller Scofidio + Renfro(inne języki).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Łodzi w rodzinie żydowskiej, doświadczonej przez Holokaust[2] (jej rodzice, Anna – Polka i Edmund – Czech[3], przeżyli Zagładę[4], matka ukrywała swoją żydowską tożsamość w Wiedniu[3]). Jej ojciec prowadził kilka fabryk tekstylnych[3]. Przeprowadziła się z rodzicami do Nowego Jorku[2] w 1959[3] lub 1960 roku[1]. Dillerowie osiedlili się w Nowym Jorku na Bronksie[3], następnie w Inwood i finalnie w dzielnicy Greenwich Village[3]. Uzyskała stopień Bachelor of Architecture(inne języki) na prywatnej uczelni Cooper Union(inne języki) w 1979 roku[2]. Początkowo studiowała tamże sztukę (film i instalacje multimedialne)[2], ale zainteresowała ją architektura, która figurowała w katalogu kursów[2]. Na studiach rozpoczęła współpracę z architektem Ricardem Scofidiem(inne języki), z którym założyła studio projektowe Diller + Scofidio w 1981 roku[2], a ostatecznie wyszła za niego za mąż[2]. Działalność studia w latach 80. i 90. XX wieku była głównie pracami eksperymentalnymi i teoretycznymi[2]. Elizabeth Diller uczyła w Irwin S. Chanin School of Architecture na uczelni Cooper Union od 1981 do 1990 roku[5]. Od 1990 roku[6] pracuje na wydziale architektury Uniwersytetu Princeton[5]. W 2018 roku czasopismo „The Time” umieściło ją jako jedynego architekta na liścieTime 100(inne języki) najbardziej wpływowych ludzi[5][7]. Studio zmieniło nazwę na Diller Scofidio + Renfro(inne języki) w 2004 roku[2], po dołączeniu Charlesa Renfro[2][8]. Pierwsza większa wystawa retrospektywna prac studia to wystawa pt. Scanning: The Aberrant Architecture of Diller + Scofidio Whitney Museum w 2003 roku[9]. Czuje się kulturowo Europejką i Żydówką[3], zna język polski, w którym rozmawiała ze swoją matką[3].

Należy do: Królewskiego Instytutu Architektów Brytyjskich[10], Amerykańskiej Akademii Sztuk i Nauk, Amerykańskiej Akademii Sztuki i Literatury[10].

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Działalność artystyczna

[edytuj | edytuj kod]

W 1989 roku w Museum of Modern Art zaprezentowano instalację autorstwa jej studia pt. Para-Site[12][11]. San Francisco Museum of Modern Art ma od 2010 roku w swojej kolekcji instalację His/Hers (1993/2010), autorstwa Ricarda Scofidia i Elizabeth Diller[13]. W parku High Line odbył się performance The Mile-Long Opera jej autorstwa oraz Davida Langa(inne języki), podczas którego zaśpiewało 1000 osób[14].

Realizacje studia

[edytuj | edytuj kod]

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b ARCHITECTURE: Elizabeth Diller – dreamideamachine ART VIEW [online] [dostęp 2023-03-12] (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n Flynn 2022 ↓, s. 196.
  3. a b c d e f g h Celia McGee, Elizabeth Diller Is Retelling Edmund de Waal’s Story — and Her Own, [w:] lootedart.com [online], HumanMag.pl, 17 października 2021 [dostęp 2023-03-12] (ang.).
  4. Archiemigrantki: Olga Krell, Denise Scott Brown I Elizabeth Diller [online], architektura.muratorplus.pl [dostęp 2023-03-12] (pol.).
  5. a b c d e f g Flynn 2022 ↓, s. 198.
  6. Archiweb - Elizabeth Diller [online], www.archiweb.cz [dostęp 2023-03-12] (ang.).
  7. a b Ella Jessel, Liz Diller wins 2019 Jane Drew Prize [online], The Architects’ Journal, 28 stycznia 2019 [dostęp 2023-03-12] (ang.).
  8. a b The 6 Architects Who Have Won MacArthur "Genius" Grants [online], ArchDaily, 22 września 2016 [dostęp 2023-03-12] (ang.).
  9. a b Elizabeth Diller, [w:] MacArthur Foundation [online], www.macfound.org [dostęp 2023-03-12] (ang.).
  10. a b Elizabeth Diller | Princeton University School of Architecture [online], soa.princeton.edu [dostęp 2023-03-12].
  11. a b Elizabeth Diller [online], Wolf Foundation, 8 lutego 2022 [dostęp 2023-03-12] (ang.).
  12. Para-Site | MOMA, New York | 1989 [online], THE [RADICAL] PROJECT, 2 sierpnia 2020 [dostęp 2023-03-12] (ang.).
  13. His/Hers [online], SFMOMA [dostęp 2023-03-12] (ang.).
  14. Joshua Barone, In ‘The Mile-Long Opera,’ All the High Line’s a Stage, „The New York Times”, 28 września 2018, ISSN 0362-4331 [dostęp 2023-03-12] (ang.).
  15. Andrea Chin, diller scofidio + renfro (DS+R): lincoln center inside out [online], designboom | architecture & design magazine, 1 października 2013 [dostęp 2023-03-12] (ang.).
  16. The Broad "doesn't feel like a traditional museum" says Elizabeth Diller [online], Dezeen, 24 listopada 2022 [dostęp 2023-03-12] (ang.).
  17. Flynn 2022 ↓, s. 197.
  18. Marcus Fairs, People having sex in Putin's park a "sign of success" says Elizabeth Diller [online], Dezeen, 5 marca 2021 [dostęp 2023-03-12] (ang.).
  19. Kat Barandy, diller scofidio and renfro's museum in rio, brazil may resume construction after five year hold [online], designboom | architecture & design magazine, 8 sierpnia 2021 [dostęp 2023-03-12] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Katherine Flynn, Elizabeth Diller, [w:] Jan Cigliano Hartman i inni, The women who changed architecture, New York 2022, ISBN 978-1-61689-871-7, OCLC 1288320381 [dostęp 2023-03-12].