Przejdź do zawartości

Diecezja warszawsko-bielska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Diecezja warszawsko-bielska
ilustracja
Państwo

 Polska

Siedziba

Warszawa
al. „Solidarności” 52
03-402 Warszawa

Data powołania

1949

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny

Metropolia

warszawska i całej Polski

Katedra diecezjalna

Sobór metropolitalny Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny w Warszawie

Biskup diecezjalny

abp Sawa (Hrycuniak),
metropolita warszawski i całej Polski

Biskup pomocniczy

arcybiskup bielski Grzegorz (Charkiewicz); biskup hajnowski Paweł (Tokajuk); biskup siemiatycki Warsonofiusz (Doroszkiewicz)

Dane statystyczne (2010)
Liczba wiernych

ok. 182 800

Liczba kapłanów

174

Liczba dekanatów

6

Liczba parafii

70

Liczba klasztorów

4

Mapa
Diecezja na tle struktury PAKP w Polsce
52°15′17,209″N 21°01′59,967″E/52,254780 21,033324

Diecezja warszawsko-bielska (metropolitalna) – jedna z 6 diecezji kościoła prawosławnego w Polsce, utworzona w 1948[1]. Graniczy z diecezjami: białostocko-gdańską, lubelsko-chełmską i łódzko-poznańską.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Sobór św. Marii Magdaleny w Warszawie

Korzenie

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza cerkiew w Warszawie powstała w 1796 w pałacu Sapiehów przy ul. Zakroczymskiej. W 1818 z inicjatywy warszawskich kupców pochodzenia greckiego Dobricza, Barącza i Dadaniego zakupiono dom przy ul. Podwale 5, w którego podwórzu wybudowano niewielką kaplicę na ok. 250 osób, wyświęconą ku czci Świętej Trójcy.

Od 1834 Warszawa była siedzibą wikariuszy eparchii wołyńskiej, zaś od 1840 – biskupów warszawskich i nowogieorgijewskich[2]. Eparchia ta funkcjonowała w latach 1875–1905 jako eparchia chełmsko-warszawska, zaś do 1922 – jako eparchia warszawska i nadwiślańska.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, w 1922 patriarcha moskiewski i całej Rusi Tichon zgodził się na powołanie w II Rzeczypospolitej egzarchatu kierowanego przez metropolitę warszawskiego Jerzego. Dla władz niepodległej Polski nie było to rozwiązanie satysfakcjonujące, dążyły one do uzyskania przez Kościół prawosławny w Polsce autokefalii (zakończone powodzeniem)[3]. W 1922 w Warszawie powołano diecezję warszawsko-chełmską[4].

 Osobny artykuł: Diecezja warszawsko-chełmska.

W czasie II wojny światowej Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny został przekształcony w Autokefaliczny Kościół Prawosławny w Generalnej Guberni. Warszawa została siedzibą diecezji warszawsko-radomskiej[5].

Historia eparchii warszawsko-bielskiej

[edytuj | edytuj kod]

W 1948 powstała eparchia warszawska PAKP. Kolejna reorganizacja podziału administracyjnego Kościoła miała miejsce w 1951. Obszar diecezji warszawskiej po wydzieleniu z niej diecezji łódzko-poznańskiej, białostocko-gdańskiej i wrocławsko-szczecińskiej skurczył się do obszaru ówczesnych województw warszawskiego i lubelskiego oraz powiatu Bielsk Podlaski w województwie białostockim. W 1958 ponownie włączono do niej obszar województwa rzeszowskiego. W tym kształcie diecezja utrzymała się przez niemal 25 lat. W 1983 została restytuowana po ponad 280 latach nieistnienia diecezja przemysko-nowosądecka, a w 1989 diecezja lubelsko-chełmska, których terytoria zostały wydzielone z diecezji warszawsko-bielskiej[6].

Obecnie diecezja warszawsko-bielska jest najmniejszą obszarowo diecezją kościoła prawosławnego w Polsce, obejmując swoją jurysdykcją północną część województwa mazowieckiego i południową województwa podlaskiego.

Struktura

[edytuj | edytuj kod]

Główna świątynia

[edytuj | edytuj kod]

Dekanaty

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bielsk Podlaski (17 parafii)
  2. Hajnówka (13 parafii)
  3. Kleszczele (11 parafii)
  4. Narew (6 parafii)
  5. Siemiatycze (14 parafii)
  6. Warszawa (9 parafii i punktów duszpasterskich)

Monastery

[edytuj | edytuj kod]

Instytucje diecezjalne

[edytuj | edytuj kod]

Biskupi

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mironowicz A.: Kościół prawosławny w Polsce. Białostockie Towarzystwo Historyczne, 2006, s. 680. ISBN 83-60456-02-X.
  2. Mironowicz A.: Kościół prawosławny w Polsce. Białostockie Towarzystwo Historyczne, 2006, s. 464 i 477. ISBN 83-60456-02-X.
  3. Mironowicz A.: Kościół prawosławny w Polsce. Białostockie Towarzystwo Historyczne, 2006, s. 520–521. ISBN 83-60456-02-X.
  4. Mironowicz A.: Kościół prawosławny w Polsce. Białostockie Towarzystwo Historyczne, 2006, s. 530. ISBN 83-60456-02-X.
  5. Mironowicz A.: Kościół prawosławny w Polsce. Białostockie Towarzystwo Historyczne, 2006, s. 636. ISBN 83-60456-02-X.
  6. Historia diecezji warszawsko-bielskiej