Przejdź do zawartości

Billy Elliot

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Billy Elliot
ilustracja
Gatunek

dramat obyczajowy

Data premiery

19 maja 2000
9 lutego 2001 (Polska)

Kraj produkcji

Francja
Wielka Brytania

Język

angielski

Czas trwania

110 minut

Reżyseria

Stephen Daldry

Scenariusz

Lee Hall

Główne role

Jamie Bell
Julie Walters
Gary Lewis

Muzyka

Stephen Warbeck

Zdjęcia

Brian Tufano

Scenografia

Maria Djurkovic

Kostiumy

Stewart Meachem

Montaż

John Wilson

Produkcja

Greg Brenman
Jonathan Finn

Dystrybucja

United International Pictures Sp z o.o

Nagrody
BAFTA, Feliks, 3 nominacje do Oscara w 2000 roku
Strona internetowa

Billy Elliotbrytyjsko-francuski dramat obyczajowy z 2000 roku w reżyserii Stephena Daldry'ego.

Film opowiada historię 11-letniego Billy’ego Elliota, wychowującego się w rodzinie górniczej w burzliwych latach 80. na prowincji Wielkiej Brytanii, który marzy o występowaniu w balecie, wbrew rodzinie. Film jest inspirowany częściowo historią tancerza Philipa Mosleya.

Produkcja

[edytuj | edytuj kod]

Zdjęcia do filmu kręcono w Anglii w następujących lokalizacjach:

Obsada

[edytuj | edytuj kod]
  • Jamie Bell – Billy Elliot
  • Julie Walters – pani Wilkinson
  • Gary Lewis – ojciec
  • Jamie Draven – Tony
  • Jean Heywood – Babcia
  • Mike Elliot – George Watson
  • Stuart Wells – Michael
  • Billy Fane – pan Braithwaite
  • Nicola Blackwell – Debbie
  • Carol McGuigan – bibliotekarka
  • Joe Renton – Gary Poulson
  • Colin MacLachlan – pan Wilkinson
  • Janine Birkett – matka Billy’ego
  • Charlie Hardwick – Sheila Briggs
  • Trevor Fox – PC Jeff Peverly
  • Matthew Thomas – Simon
  • Denny Ferguson – górnik
  • Petra Siniawski – nauczycielka
  • Merelina Kendall – sekretarka
  • Adam Cooper – 25-letni Billy

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Wielka Brytania około 1984 roku, trwa kryzys ekonomiczny, strajki górnicze. 11-letni Billy (Jamie Bell) trenuje boks. Przypadkowo trafia na zajęcia kółka baletowego i niespodziewanie odkrywa w magicznym ruchu ciał coś, co przykuwa jego uwagę i rozbudza wyobraźnię. Wkrótce chłopiec zamienia rękawice bokserskie na strój baletowy i wbrew woli ojca zaczyna uczęszczać na lekcje u pani Wilkinson (Julie Walters). Ta nieco ekscentryczna nauczycielka tańca okiem znawczyni dostrzega drzemiący w Billym potencjał. Jednak chłopiec musi ukrywać przed swoim ojcem i bratem udział w zajęciach baletowych, którzy jako prości górnicy nie rozumieją, jak wielki talent drzemie w chłopcu. Wkrótce jednak mężczyźni odkrywają, że pieniądze przeznaczone na lekcje boksu Billy przeznacza na zupełnie niemęskie, według nich, zajęcie. Zakaz uczestniczenia w zajęciach baletowych i pogarszający się stan zdrowia babki Billy’ego, sprawiają, że Billy traci oparcie. Musi przełamać kulturowe stereotypy i rodzinne uprzedzenia.

Jednak pani Wilkinson wiedziona swoim przeczuciem o nieprzeciętnych uzdolnieniach chłopca nie daje za wygraną – przekonuje Billy’ego, aby zgodził się na bezpłatne, prywatne lekcje. Chce również, aby chłopiec wziął udział w przesłuchaniach wstępnych do Szkoły Baletowej. Jednak ciąg nieszczęśliwych wypadków sprawia, że w dniu przesłuchania chłopiec nie może opuścić miasteczka, czego powodem jest starcie Tony’ego z policją. Biorąc sprawy w swoje ręce Wilkinson składa wizytę w domu Billy’ego, starając się uświadomić jego najbliższym jak wielką szansą jest dla chłopca balet. Niestety, wizyta o mały włos nie kończy się tragicznie, a Billy czuje się nieszczęśliwy i upokorzony.

Chcąc dać upust swym uczuciom, Billy zapamiętuje się w tańcu, dając popis, którego jedynym widzem jest przyjaciel Michael. Przez przypadek balet w jego wykonaniu obserwuje także ojciec, który nie może oderwać od syna wzroku, przykuty siłą jego ruchu i ekspresji. Widząc przed sobą tak wielki talent, postanawia za wszelką cenę umożliwić jednak synowi ponowne przystąpienie do przesłuchań kwalifikacyjnych w Londynie. Wspierany finansowo przez innych górników udaje się w końcu wraz z Billym na przesłuchania do prestiżowej Royal Ballet School.

Film kończy się sceną w której ojciec, brat Billy’ego i Michael przychodzą zobaczyć go już jako dorosłego tancerza baletowego w przedstawieniu Jeziora łabędziego w choreografii Matthew Bourne’a.

Twórcy filmu

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Film otrzymał 56 nagród[2], m.in. BAFTA, Europejska Nagroda Filmowa – Felix, był nominowany do 54 nagród, w tym do 3 Oscarów w 2000 roku.

Nominacje

[edytuj | edytuj kod]
  • 2002 – Stephen Daldry, (nominacja) Czeski Lew najlepszy film zagraniczny
  • 2001 – Julie Walters, (nominacja) Oscar najlepsza aktorka drugoplanowa
  • 2001 – Julie Walters, (nominacja) Złoty Glob najlepsza drugoplanowa rola kobieca
  • 2001 – Stephen Daldry, (nominacja) Oscar najlepszy reżyser
  • 2001 – Stephen Daldry, (nominacja) BAFTA najlepszy reżyser
  • 2001 – Stephen Daldry, (nominacja) César najlepszy film zagraniczny
  • 2001 – Lee Hall, (nominacja) Oscar najlepszy scenariusz oryginalny
  • 2001 – Brian Tufano, (nominacja) BAFTA najlepsze zdjęcia
  • 2001 – Lee Hall, (nominacja) BAFTA najlepszy scenariusz oryginalny
  • 2001 – Gary Lewis, (nominacja) BAFTA najlepszy aktor drugoplanowy
  • 2001 (nominacja) – Złoty Glob najlepszy dramat
  • 2001 – Tessa Ross, (nominacja) Nagroda Australijskiego Instytutu Filmowego najlepszy film zagraniczny
  • 2001 – David M. Thompson, (nominacja) Nagroda Australijskiego Instytutu Filmowego najlepszy film zagraniczny
  • 2001 – Natascha Wharton, (nominacja) Nagroda Australijskiego Instytutu Filmowego najlepszy film zagraniczny
  • 2001 – John Wilson, (nominacja) BAFTA najlepszy montaż
  • 2001 – Greg Brenman, (nominacja) BAFTA najlepszy film
  • 2001 (nominacja) – BAFTA najlepszy dźwięk
  • 2000 – Jamie Bell, (nominacja) Feliks, najlepszy aktor

Muzyka

[edytuj | edytuj kod]

Na ścieżce muzycznej filmu pojawiają się znane przeboje muzyki rockowej i punkrockowej:

  • „Cosmic Dancer” – T. Rex
  • „Get It On” – T. Rex
  • „Town Called Malice” – The Jam
  • „I Love To Boogie” – T. Rex
  • „London Calling” – The Clash
  • „Children Of The Revolution” – T. Rex
  • „Shout To The Top” – The Style Council
  • „Walls Come Tumbling Down” – The Style Council
  • „Ride A White Swan” – T. Rex

Musical

[edytuj | edytuj kod]

W 2005 roku na West Endzie wystawiono musical na podstawie filmu z muzyką oryginalną Eltona Johna z librettem Lee Halla, w reżyserii Stephena Daldry. Wystawiany prawie 9 lat doczekał się kilkunastu przeniesień na inne sceny, w tym do Polski[3].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Billy Elliot. Movie Locations. [dostęp 2023-01-30]. (ang.).
  2. Billy Elliot – Awards. imdb.com. [dostęp 2021-06-07]. (ang.).
  3. Billy Elliot Dances Around the World [online], BETM, 19 lipca 2015 [dostęp 2020-04-13] (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]