Bazylika św. Antoniego w Padwie

Papieska bazylika św. Antoniego w Padwie

Basilica Pontificia di Sant'Antonio di Padova

Państwo	Włochy
Miejscowość	Padwa
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Wezwanie	św. Antoniego Padewskiego
Przedmioty szczególnego kultu
Relikwie	św. Antoniego Padewskiego
Położenie na mapie Padwy Papieska bazylika św. Antoniego w Padwie
Położenie na mapie Włoch Papieska bazylika św. Antoniego w Padwie
Położenie na mapie Wenecji Euganejskiej Papieska bazylika św. Antoniego w Padwie
45°24′05″N 11°52′48″E
Strona internetowa

Papieska bazylika św. Antoniego w Padwie (it. Basilica Pontificia di Sant’Antonio di Padova) – największy kościół w Padwie. Wewnątrz znajduje się grób św. Antoniego Padewskiego (Antoniego z Padwy). Mimo licznych pielgrzymek wiernych z całego świata bazylika ta nie posiada statusu głównego kościoła w mieście. Przez mieszkańców Padwy bazylika nazywana jest „Il Santo” (wł. święty).

Historia

Za życia Św. Antoniego w miejscu tym znajdował się kościół Santa Maria Mater Domini, który dzisiaj pełni funkcję kaplicy Madonna Mora we wnętrzu bazyliki. Obok kościoła w 1229 roku założony został klasztor zakonu braci mniejszych (franciszkanów) prawdopodobnie przez samego Świętego Antoniego.

Po śmierci Św. Antoniego w 1231 r. w Arcelli na północy miasta, gdzie mieścił się Klasztor Sióstr Klarysek, ciało Antoniego, zgodnie z jego wolą, zostało przeniesione i pochowane w Santa Maria Mater Domini.

Architektura

Kaplica z relikwiami

Dzisiejszy zewnętrzny wygląd bazyliki jest w głównej mierze efektem trzech przebudów dokonanych w latach 1238-1310.

Pierwsza rozbudowa bazyliki do formy prostego kościoła franciszkańskiego jednonawowego z krótką absydą została rozpoczęta w 1238 roku. Z czasem zostały dodane dwie boczne nawy. W końcowym efekcie kościół przeobraził się w istniejącą dziś budowlę.

Wnętrze bazyliki, z uwagi na liczne rozbudowy, jest stosunkowo zróżnicowane. Stylowo bazylika podzielona jest na dwie części: nawową i absydową, nie tylko przez obecność licznych fresków w transepcie, ale przede wszystkim z uwagi na odmienność typologiczną gotyku. Część nawowa jest przestronna, otoczona galerią, która okrąża również transept.

Polonica

W 1592 polscy studenci Uniwersytetu w Padwie zorganizowali się w samodzielną organizację Nacja Polska. Uchwalono wtedy, że należy zbudować w bazylice polską kaplicę z kryptą. Na początku 1593 franciszkanie zarządzający obiektem przydzielili Polakom miejsce w północnej nawie kościoła. Z uwagi na trudności ze zbieraniem funduszy, decyzję o zabudowie wnętrza podjęto dopiero w 1606. Ołtarz i kryptę zaprojektował padewski rzeźbiarz Cesare Bovo. Uroczystość poświęcenia odbyła się w 1607. Kaplicy nadano wezwanie św. Stanisława. Pierwotny ołtarz został rozebrany w 1809. Na jego miejsce ściągnięto używany z przełomu XVII i XVIII wieku z kościoła San Prosdocino. Wewnątrz umieszczono obraz przedstawiający wskrzeszenie Piotrowina autorstwa Pietro Malomby z Wenecji. W 1979 zastąpiono go kolejnym ołtarzem z obrazem Chwała św. Maksymiliana autorstwa Pietro Annigoniego. W otoczeniu ołtarza znajduje się siedem nagrobków i epitafiów. Upamiętniają one pochowanych tu lub zmarłych. Są to m.in.:

• Stefan Ubaldini, naukowiec ze Lwowa (jego rodzina pochodziła z Florencji),
• Stanisław Miński, zm. 1607, doradca króla Zygmunta III i delegat do papieża Klemensa VIII w sprawie kanonizacji Jacka Odrowąża,
• Aleksander Kazimierz Sapieha (zm. 1619),
• Krzysztof Sapieha (zm. 1637), podczaszy wielki litewski – obaj Sapiehowie zmarli w Padwie, ale ciała przewieziono do Polski,
• Stanisław Fritznekier, zm. około 1690, doktor filozofii i medycyny.