Przejdź do zawartości

Arnaud Amaury

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Arnaud Amaury
Ilustracja
Data urodzenia

 

Data śmierci

29 września 1225

Miejsce pochówku

Opactwo Cîteaux

Opat Cîteaux
Okres sprawowania

1201–1212

Arcybiskup Narbony
Okres sprawowania

1212–1225

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

cystersi

Sakra biskupia

12 marca 1212

Arnaud Amaury (także Arnold-Amalryk, Arnald Amalryk, łac. Arnaldus Amalrici, zm. 29 września 1225) – cysters, opat Cîteaux 1201–1212, legat papieski od 1204, arcybiskup Narbony od 1212.

W 1201 został wybrany na opata w klasztorze cysterskim w Cîteaux, którym pozostał aż do chwili przyjęcia święceń biskupich. W 1204 mianowany legatem papieskim przez Innocentego III, który w liście nadał mu szerokie uprawnienia do walki z kataryzmem. Uczestnik wielu debat pomiędzy katolikami a katarami w latach 1204–1209. W czasie narad z papieżem i legatem Milonem, papieskim notariuszem w Rzymie powzięli postanowienie o rozpoczęciu działań wojennych w Langwedocji, a 28 marca 1208 został naznaczony na przywódcę wyprawy krzyżowej.

 Osobny artykuł: wojny albigeńskie.

W pierwszej połowie 1209 z poduszczenia Innocentego III nadzorował gromadzenie się i stanął na czele armii zbierającej się w Lyonie, by odbyć wyprawę krzyżową przeciwko albigensom. W jej trakcie, 22 lipca 1209 podczas rzezi obrońców Béziers miał podobno wyrzec następujące słowa:Zabijcie ich [wszystkich]. Bóg swoich rozpozna, na zapytanie jak odróżnić heretyków od katolików[1][2]. Prawdziwość takiego zdarzenia jest jednak bardzo mocno kwestionowana głównie dlatego iż jedyne źródło historyczne z epoki „Dialogus miraculorum” które o nim wspomina zostało napisane dopiero 60 lat później, a jego autor niemiecki mnich Cesar z Heisterbach uważany jest za osobę obdarzoną żywą wyobraźnią, oraz mało troszczącą się o prawdę historyczną[3]. Uważał, że w celu zdławienia herezji konieczny jest podbój posiadłości wicehrabiego Carcassonne i Béziers Rajmunda Rogera Trencavela i hrabstwa Tuluzy Rajmunda VI, któremu zarzucał osobistą odpowiedzialność za śmierć poprzedniego legata – Piotra z Castelnau.

W lutym 1210 w opactwie Saint-Thierry przyjął wyparcie się kataryzmu przez jednego z seniorów z okolic Béziers – Stefana z Servian. Na wiosnę 1211 interweniował natomiast pomyślnie u papieża o niezawieszanie krucjaty, czego domagali się władcy Aragonii i Tuluzy, motywując to stwierdzeniem, że w Langwedocji kataryzm wciąż nie został wykorzeniony. W 1212 został mianowany przez Innocentego III arcybiskupem Narbony, w miejsce złożonego z urzędu Berengara (urząd ten objął 12 marca).

W styczniu 1213 oskarżony wraz z Szymonem z Montfort przez Innocentego III (z poduszczenia Piotra II, króla Aragonii) o chęć podboju ziem, które nie pozostawały w granicach oddziaływania herezji.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Cezariusz z Heisterbach Dialogus miraculorum, wyd. J. Strange, Koln–Bonn–Bruxelles 1851. Księga V, rozdz. XXI, s. 302.
  2. Zdania co do autentyczności takiego zachowania się legata są podzielone. Wydawca Dialogus miraculorum uznał te wydarzenia za zwykłą legendę. Cezariusz z Heisterbach Dialogus miraculorum, wyd. J. Strange, Koln–Bonn–Bruxelles 1851, J. M. Heberle, t. 2, s. 296–298.
  3. R. Pernoud, „Inaczej o średniowieczu”, Marabut 2004.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]