Przejdź do zawartości

89 Dywizja Strzelecka (ZSRR)

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
89 Dywizja Strzelecka
89-րդ հրաձգային դիվիզիա
Ilustracja
Znaczek pocztowy upamiętniający 89 DS
Historia
Państwo

 ZSRR

Sformowanie

15 grudnia 1941

Rozformowanie

1957

Nazwa wyróżniająca

Tamańska[1]

Dowódcy
Pierwszy

Simo'n Zakjan

Działania zbrojne
II wojna światowa (front wschodni)
Organizacja
Dyslokacja

 Armeńska SRR

Formacja

Armia Czerwona

Rodzaj wojsk

piechota

Skład

390 Pułk Strzelców,
400 Pułk Strzelców,
526 Pułk Strzelców,
531 Pułk Artylerii

Odznaczenia
Order Kutuzowa II stopnia

89 Dywizja Strzelecka (ros. 89-րդ հրաձգային դիվիզիա) – związek taktyczny (dywizja) Armii Czerwonej, formacja narodowa Ormian.

Historia i szlak bojowy

[edytuj | edytuj kod]

Sformowana w 1941 w Erywaniu, w związku z niemiecką agresją na ZSRR. Składała się z żołnierzy z Armenii, głównie etnicznych Ormian. W 89 DS służyli m.in. bohaterowie: Hunan Awetisjan, Ajdin Arutiunian, Grant Babajan, Harutiun Mykyrtczian[2].

Szlak bojowy: Noworosyjsk, Kercz, Sewastopol, Brześć, Łódź, Berlin.

Ormianie z 89 DS brali udział w zdobyciu Berlina, walcząc na ulicach dzielnic Wedding i Berlin-Mitte[3]. Zaprezentowali ormiański taniec koczari pod murami zdobytego Reichstagu[potrzebny przypis]. Wojnę zakończyli nad Łabą[4].

Skład dywizji[5]

[edytuj | edytuj kod]
  • 390 Pułk Strzelecki (ros. стрелковый полк)
  • 400 Pułk Strzelecki
  • 526 Pułk Strzelecki
  • 531 Pułk Artylerii
  • 154 Samodzielny Batalion Przeciwpancerny
  • batalion saperów
  • kompania zwiadu

Dowódcy[1]

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b 89-я стрелковая дивизия. [dostęp 2018-11-03]. (ros.).
  2. Hakobian 1991 ↓.
  3. Hakobian 1991 ↓, s. 304.
  4. Hakobian 1991 ↓, s. 316.
  5. Robert Poirier, Albert Conner: Red Army order of battle in the Great Patriotic War. 1985. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Arszawir Hakobian: Կովկասյան նախալեռներից մինչև Բեռլին-Էլբա Եռակի շքանշանակիր 89-րդ Թամանյան Հայկական Հրաձգային Դիվիզիյաի մարական ուղին. Erywań: Armeńska Akademia Nauk, 1991. (orm.).