Podwodny stawiacz min
| |
| Środowisko |
podwodne, nawodne |
|---|---|
| Napęd | |
| Uzbrojenie | |
| Główne cechy |
możliwość stawiania min morskich |
| Historia | |
| Era | |
| Geneza | |
Podwodny stawiacz min – okręt podwodny przystosowany do stawiania min morskich.
Pierwszym podwodnym stawiaczem min był rosyjski okręt „Krab” zwodowany w 1912 roku. W czasie I wojny światowej jednostki tej klasy były stopniowo włączane do marynarek wojennych innych państw. Kaiserliche Marine przystosowało do służby minowej część swoich okrętów podwodnych typów UB I, UB-18, U-117[1]. Produkcję okrętów tej klasy kontynuowano również w okresie międzywojennym, przykładem może być tu estoński typ Kalev z 1936 roku[2].
Podwodnych stawiaczy min używano do blokowania szlaków komunikacyjnych i portów przeciwnika poprzez stawiane zagrody minowe. Zdarzało im się również współdziałając z głównymi siłami morskimi – poprzez stawianie min na potencjalnych marszrutach nieprzyjacielskich okrętów ograniczały im one zdolność manewrowania[3].
Do końca pierwszej wojny światowej stosowano trzy systemu stawiania min przez okręty podwodne:
- system mokry – miny umieszczano pomiędzy kadłubem sztywnym a kadłubem lekkim okrętu podwodnego. Kiedy okręt wykonywał zanurzenie, do przedziału międzyburtowego wpływała woda. Zanurzone miny nie mogły już być regulowane, musiały więc być uzbrajane jeszcze przed zanurzeniem. Dodatkowo, ponieważ były osłonięte jedynie przez kadłub lekki, stwarzały istotne zagrożenie w przypadku ataku na jednostkę przy użyciu bomb głębinowych,
- system półsuchy – miny magazynowane były w specjalnie do tego przeznaczonym tunelu, który znajdował się w kadłubie sztywnym, zapewniającym minom dodatkową ochronę. Tunel zalewany był wodą dopiero w wypadku rozpoczęcia stawiania, jednak do miny znajdującej się w tunelu nie było już dostępu,
- system suchy – miny stawiane były przy pomocy specjalnej wyrzutni, która wbudowana była w kadłub sztywny. Miny znajdowały się wewnątrz kadłuba i można było zaczekać z ich uzbrojeniem do momentu załadowania do wyrzutni. Był to system najbezpieczniejszy, jednak stawianie wielu min trwało dłużej niż w pozostałych, z uwagi na konieczność wielokrotnego ładowania wyrzutni[1].
- ↑ a b Kosiarz 1979 ↓, s. 43–44.
- ↑ Mitrofanov 2008 ↓, s. 47-48.
- ↑ Kosiarz 1979 ↓, s. 44.
Bibliografia
- Edmund Kosiarz: Pierwsza wojna światowa na Bałtyku. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1979, s. 43–44, seria: Historia morska. ISBN 83-215-3234-9. (pol.).
- Aleksandr Mitrofanov. „LEMBIT” Bądź godny swojego imienia, część I. „Okręty Wojenne”, s. 46-53, 2008. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo „Okręty Wojenne”. ISSN 1231-014X. 4/2008 (90). (pol.).