Bogna Burska: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
proszę o aktualizację stopni i stanowiska, nie jestem asystentką od 2012 r. |
dr hab |
||
Linia 27: | Linia 27: | ||
|www = http://www.bognaburska.com |
|www = http://www.bognaburska.com |
||
}} |
}} |
||
'''Bogna Burska''' (ur. [[1974]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – polska [[artysta|artystka]] wizualna i dramatopisarka. |
'''Bogna Hanna Burska''' (ur. [[1974]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – polska [[artysta|artystka]] wizualna i dramatopisarka. |
||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
W 2001 roku ukończyła z wyróżnieniem studia na [[Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie|ASP w Warszawie]]. |
W 2001 roku ukończyła z wyróżnieniem studia na [[Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie|ASP w Warszawie]]. Pracuje od 2006 roku na Wydziale Rzeźby w Katedrze Intermediów gdańskiej [[Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku|ASP]]. Od kwietnia 2016 ma tytuł doktora habilitowanego<ref>{{ludzie nauki|223307|osoba=dr hab. Bogna Hanna Burska|data dostępu=2021-06-07}}</ref>. Jest współzałożycielką [[Warszawski Aktyw Artystów|Warszawskiego Aktywu Artystów]] (WAA). Mieszka i pracuje w Warszawie i [[Gdańsk]]u<ref>{{Cytuj |tytuł = Bogna Burska |data dostępu = 2021-06-10 |opublikowany = Culture.pl |url = https://culture.pl/pl/tworca/bogna-burska |język = pl}}</ref>. |
||
== Twórczość == |
== Twórczość == |
Wersja z 12:01, 7 lip 2021
Data i miejsce urodzenia |
1974 |
---|---|
Dziedzina sztuki |
sztuka wizualna, dramatopisarstwo |
Strona internetowa |
Bogna Hanna Burska (ur. 1974 w Warszawie) – polska artystka wizualna i dramatopisarka.
Życiorys
W 2001 roku ukończyła z wyróżnieniem studia na ASP w Warszawie. Pracuje od 2006 roku na Wydziale Rzeźby w Katedrze Intermediów gdańskiej ASP. Od kwietnia 2016 ma tytuł doktora habilitowanego[1]. Jest współzałożycielką Warszawskiego Aktywu Artystów (WAA). Mieszka i pracuje w Warszawie i Gdańsku[2].
Twórczość
Artystka wizualna i dramatopisarka. Jej pierwsze, malarskie realizacje malowane były palcami na płótnie, ścianie i szkle. Tworzą kompozycje przypominające zakrzepłe smugi krwi. Burska aranżuje również wnętrza poprzez drobne, niepokojące interwencje (Arachne, 2003). Komponowała mozaikowe układy kolorowych fotografii, w których zestawia uszkodzone fragmenty ciała z kwiatami (Życie jest piękne, Algorytm 2002). W pracach wideo wykorzystuje sekwencje z popularnych filmów oraz telewizyjnych relacji, wchodząc w polemikę z kanonami estetyki i przyzwyczajeniami zakorzenionymi w wizualnej warstwie kultury. Seria filmów found footage gra z przemieszczającymi się zwierciadłami (2006-2008) i inne prace w tej technice (Tysiąc śmierci 2010/2011, Bitwa pod Grunwaldem 2011) ukazują mechanizmy powstawania i obrazowania współczesnych narracji kulturowych. Autorka pierwszego polskiego tekstu dramatycznego o środowisku zajmującym się sztuką współczesną Gniazdo. Sztuka o tym jak użyć rzeczy w sposób nieodpowiedni i potem ich jeszcze nie zmarnować (“Dialog” 2013.9) i innych tekstów dramatycznych. Wystawia w kraju i za granicą.
Motywem, który pojawia się w większości jej wczesnych prac jest krew. Białe płótna pochlapane czerwoną farbą (bez tytułu, 2001), witraże z krwistymi smugami (Witraże, Kościół Mariawitów, Pogorzel, 2002 oraz Friedenkirche, Frankfurt nad Odrą, 2004), fotografie poplamionego krwią śniegu (Droga 2003), instalacja – ślepy korytarz umazany krwią przez czyjeś pełzające ciało, ślizgające się po ścianach ręce (bez tytułu, BWA w Zielonej Górze, 2001, oraz CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie, 2002) – wszystkie te, nieco teatralne, realizacje mają zwrócić uwagę widzów na traumę, ból, pomóc oswoić to, co kulturowo wyparte.
Paweł Leszkowicz w kontekście prac Burskiej mówi też o pamięci architektury – pamięci miejsca, które gromadzi w sobie, kumuluje wszelkie emitowane energie, ludzkie emocje (2002)[3]. Ten motyw bardzo silnie pojawia się w jednej z pierwszych realizacji artystki – instalacji bez tytułu pokazanej w lubelskiej galerii Białej (2002). Pomieszczenia galerii zamienione na mieszkanie: salon i pokój dziecka – dziewczynki, na co wskazują wszelkie przedmioty tam zgromadzone. Pośród typowego wyposażenia, przeciętnych mebli, umieszczono nie zaścielone łóżko. Po zbliżeniu się doń na prześcieradle dostrzec można było plamę krwi – ślad rany, dowód zbrodni, który można traktować także jako metaforę dorastania, stawania się przez dziewczynkę kobietą. Izabela Kowalczyk pisze o defloracji albo menstruacji, jako równoważnych elementach inicjacji w kobiecość (2003)[4].
Ta i inne realizacje Burskiej działają niejako podprogowo, nie tylko prowokują do refleksji, ale także angażują nasze emocje. Ta konkretnie prowokuje do stawiania kolejnych i kolejnych pytań podszytych niepokojem, nakierowanych na dotarcie do prawdy o tym, co zaszło, prawdy o traumie, o ranie, która kulturowa została przypisana kobiecie.
Feministyczna refleksja w twórczości Burskiej pojawia się także w instalacji i wideo Arachne (2003)[5], gdzie w luksusowej, spowitej różem sypialni rodem z serialu Dynastia pomiędzy kosztownościami, kosmetykami, po puszystym dywanie i miękkim łóżku przechadza się włochata pajęczyca. Artystka odwołuje się tu do klasycznej opowieści o prządce Arachne i feministycznej interpretacji tego mitu, gdzie jego bohaterka staje się archetypiczną twórczynią, a tkanie/plecenie synonimem kobiecej twórczości. Z drugiej strony Burska porusza kwestię kobiecych pasji i fobii.
W jej sztuce pojawia się również innego typu mitologia – rozumiana jako popkulturowa mitologizacja i symboliczne nacechowanie pewnych treści. W filmie found footage (technika polegająca na montażu fragmentów wyciętych z innych filmów) Deszcz w Paryżu (2004), łącząc ze sobą krew, łzy i deszcz – nieodłączne symbole Paryża nadmiernie wykorzystywane przez kulturę masową i przemysł filmowy, dekonstruuje mit tego miasta jako stolicy miłości i namiętności. Realizacja ta jest również ciekawą refleksją dotyczącą ról płciowych i ich stereotypizacji.
Prace Burskiej są także refleksją o pięknie, stawiają pytanie o granice sztuki. Do takich należy Książka (2004), na którą składają się 24 fotografie – parami zestawione ze sobą widoki zaplamionego krwią śniegu oraz pochmurnego nieba.
Wystawy
- 2006: Vazante Giedre Bartelt Galerie, Berlin; Un core cosi bianco, wyst. ind. Galeria PL, Rzym; Opady, wyst. ind. Kronika, Bytom; Małgorzata, wyst. ind. Galeria Biała, Lublin; YOU WON`T FEEL A THING, Kunsthaus Dresden; Na własną rękę, Zachęta Warszawa;
- 2005: Wnętrza Galeria Arsenał, Białystok; uwaga! polen kommen; Weimar; Miłość i demokracja, Stary Browar, Poznań;
- 2004: Salon telewizyjny Zachęta, Warszawa; Piękno, czyli efekty malarskie, Galeria Bielska BWA, Bielsko-Biała; As White as Snow, as Red as Blood, Giedre Bartelt Galerie, Berlin;
- 2003: Doba romantyzmu Pałac Sztuki, Lwów; Biały Mazur, NBK Berlin; Seduced, Prague Biennale 1, Prague;
- 2002: Życie jest piękne Galeria CO2, Gliwice; Polska, Teatr Akademia, Warszawa; novart.pl, Kraków.
Przypisy
- ↑ Dr hab. Bogna Hanna Burska, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2021-06-07] .
- ↑ Bogna Burska [online], Culture.pl [dostęp 2021-06-10] (pol.).
- ↑ Paweł Leszkowicz, Architektura wnętrz – architektura przemocy. O sztuce Bogny Burskiej, www.free.art.pl/artmix, 2002.
- ↑ Izabela Kowalczyk, Ciemne strony małej dziewczynki [w:] W poszukiwaniu małej dziewczynki, po red. tejże i Edyty Zierkiewicz, Poznań 2003
- ↑ Bogna Burska, Arachne, 2003. [dostęp 2011-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
Bibliografia
- Roman Lewandowski, Niebezpieczne związki krwi, „Arteon” 10/2006;
- Anna Łazar, „Małgorzata” Bogny Burskiej w galerii Biała, www.sekcja.org, 2006;
- Opady, kat. wyst. Galeria Kronika, Bytom 2005;
- Anna Jagiełło, Salon telewizyjny, www.free.art.pl/artmix;
- Anna Zientecka, Salon telewizyjny Bogny Burskiej, „Artifex” 7/2005;
- Mário A. Machado, Druga strona skóry, www.free.art.pl/artmix;
- Majstrowanie na peryferiach świadomości. Rozmowa; www.free.art.pl/artmix;
- Nie tworzę bólu. Rozmowa, www.free.art.pl/artmix;
- Izabela Kowalczyk, Ciemne strony małej dziewczynki [w:] W poszukiwaniu małej dziewczynki, po red. tejże i Edyty Zierkiewicz, Poznań 2003;
- Paweł Leszkowicz, Architektura wnętrz - architektura przemocy. O sztuce Bogny Burskiej, www.free.art.pl/artmix, 2002.