jeździec

jeździec (język polski)

jeździec (1.1)

wymowa:

IPA: [ˈjɛ̇ʑd͡ʑɛt͡s], AS: [i ̯ėźʒ́ec], zjawiska fonetyczne: zmięk.• podw. art. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) jeźdz. osoba jeżdżąca wierzchem na zwierzęciu wierzchowym; zob. też jeździec w Wikipedii

(1.2) środ. sport. kolarz

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	jeździec	jeźdźcy
dopełniacz	jeźdźca	jeźdźców
celownik	jeźdźcowi	jeźdźcom
biernik	jeźdźca	jeźdźców
narzędnik	jeźdźcem	jeźdźcami
miejscownik	jeźdźcu	jeźdźcach
wołacz	jeźdźcze / jeźdźcu	jeźdźcy

przykłady:

(1.1) Adam jest bardzo doświadczonym jeźdźcem.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. jeżdżenie n, jazda ż, ujeżdżanie n, ujeżdżenie n, jeździectwo n

forma żeńska jeźdźczyni ż

czas. przyjeżdżać, jeździć ndk., jechać ndk.

przym. jeździecki

wykrz. jazda

związki frazeologiczne:

do dobrego konia trzeba dobrego jeźdźca, inaczej wkrótce się rozstaną

etymologia:

(1.1) pol. jeździć + -ec

(1.2) neosemantyzm (1.1) < kalka z ang. rider

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) rider, horseman
• arabski: (1.1) فارس, خيال
• bułgarski: (1.1) ездач m
• hiszpański: (1.1) jinete m
• japoński: (1.1) ライダー
• kataloński: (1.1) genet m
• litewski: (1.1) jojikas m
• nowogrecki: (1.1) καβαλάρης m, ιππέας m
• rosyjski: (1.1) ездо́к m, вса́дник m
• tybetański: (1.1) ཨ་དྲུང༌
• ukraiński: (1.1) вершник m
• wilamowski: (1.1) rȧjter m
• włoski: (1.1) cavaliere m

źródła: